Roeping. Jaargang 23

[p. 124]

Jac. Schreurs M.S.C.
Uit: Eiland der eenzamen

Aan mijn waterkruik

Ik groet u, waterkruik
Met uw gebloemden buik
Die, rank en ongeschonden,
In dit naargeestig kot
Uw gratie hebt verbonden
Aan een onzalig lot.

Als ik u daar zie staan
Wil zonder veel verwijlen
Mijn geest naar Cana ijlen
En daar ter bruiloft gaan;
Maar welk een felle pijn
Doorspriemt mij hart en nieren
Nu ik mag tierelieren
Naar dien subliemen wijn!

Het is een wrange vrucht
En hard om aan te knagen:
Het kruis dat ik moet dragen,
Maar als gij mij geeft lucht
En God zijn welbehagen -
Zoo zie ik niet onwijs
Nog eens mijn koren bloeien,
Nog nektar uit u vloeien
En geef 'k, ondanks mijn boeien,
Het zalig Cana prijs!

[p. 125]

Oom Paul en de centaur

Alles sal reg com, profeteert Oom Paul;
Maar de Centaur gromt: over onze lijken!
Terwijl op flügel F wachtmeister Waike
Vloekt al wat Hollandsch is als falsch und faul -
Tot zelfs de lucht, het water en de dijken.
En de Centaur knipt loensch oom Paul een oog
Nu weer op flügel G Scharführer Scheere
Den Niederländer roemt als Mann der Ehre
En rake klappen voegt bij zijn betoog
Omdat de Jood, bij 't kübelen en keren,
Niet hard genoeg in zijne handen spoog.
En als dan plots een daver door den hemel vaart
En de sirenen huilen als de honden,
Beurt de Centaur den kop en grijnst behaard:
Thumps up, daar komt de schutterij van Londen!
En Paul, oom Paul, zingt machtig in zijn baard
Het lied van Marnix van Sint Aldegonde.

[p. 126]

Ledige handen

Na 't luchten zitten zij weer op hun krukken;
Het buiig najaarsweer bederft hun zin.
Oom Paul, die zweert alleen voor God te bukken
Zit nijdig in zijn dikken baard te plukken
En de Centaur dresseert een dikke spin
Door ze een voor een de poten uit te rukken -
En keer op keer: in naam der Koningin!

[p. 127]

De zwijger

Geen onzer weet de herkomst van
Dien vreemden, dien fluweelen man
Die zeven een en veertig heet,
Die als men roept geen antwoord weet,
Nooit tikt op de verwarmingsbuis
Noch vloekt op duivel, hel en Pruis.

Soms rammelt er een sleutelbos,
Gaan van zijn deur de grendels los
En wordt hij stom en wit als krijt
Zijn kruisberg op en af geleid;
Waarna hij bloedend en gedeerd
Weer doodstil in ons midden keert.

Zoo rekt hij zwijgend zijn bestaan
Van volle maan naar volle maan
En kauwt op strootjes uit zijn bed
En beidt zijn uur dat hem ontzet;
Maar somtijds, als de nacht invalt,
Verheft hij plots een hooge stem:
Jeruzalem! Jeruzalem!
Zingt hij dan dat het schalt.

[p. 128]

Der wereld zware nood is over

Het was een nacht als na een regen
Waarin ik stram mij vond gelegen.
Ik zag door takken en door grassen
Die rond mij waren dicht gewassen
Een groenen schijn van water leken
En met een snik de sterren breken.
De wind ging zwaar door de platanen.
Ik had een zilten smaak van tranen.
... Terwijl ik langzaam mij ontdekte
En huiverend de handen strekte
Naar iets dat binnen mijn verlangen
Gelijk een vrucht was blijven hangen,
Voelde ik aan hun vertraagd gebaren
Dat zij mij vreemd geworden waren.
Wat is gebeurd? zocht ik te denken,
Toen dáár een hand begon te wenken
En ginds een hoofd kwam opgerezen
Naast nòg een hoofd en nòg een wezen.
De nacht, zon ik, zal dra voorbij zijn,
En warm in mij ervoer ik blij zijn
Om een gedicht dat ik zou schrijven:
En tragedie in veel bedrijven -
Waarna 'k mijn hoofd weer nedervleide...
... En 'k droomde door: ik zat bescheiden
Met moeder bij een roemer moezel,
Toen 'k plotseling uit den zoeten doezel
Gewekt werd door een hijgend spreken,
Door hier en daar een takkenbreken.
Dan, op mijn knieën recht gestrompeld,
Hoorde ik van mond tot mond gemompeld:
Der wereld zware nood is over;
En iemand naast mij in het loover
Zei zacht tot mij: wij zijn herboren,
En aan mijn oor: wij ademhalen...
En alle tranen zijn bevroren
In het gezang der nachtegalen!