Roeping. Jaargang 23

[p. 6]

Anton van Duinkerken
Zondagochtendhymne

Ik heb mij gestoken in 't Zondagsche pak

en ben onderweg naar de kerk.

De zon was vroeg wakker. Een leeuwerik schoot

haar verliefd tegemoet over 't zwerk.

Dit, Heer, is de dag van Uw rust en Uw vreugde

om de goedheid van 't vruchtbare werk.

Het zandpad is rul van standvastige hitte;

de dagen zijn thans op hun droogst.

Alom kleurt een weelde van bloesemend onkruid

de velden, die golven van oogst.

Haast hoorbaar gedijen de vruchten der aarde;

daarin klinkt Uw juichkreet het hoogst:

Uw stem uit den hooge, die zwoegde in de stilte

van 't wonder-geschapen licht,

Opdat, wat zijn wezen, meteen ook zijn glans kreeg

uit licht van Uw aangezicht.

O, God van den Zevenden Dag. In mijn hart

wordt Uw blijdschap een helder gedicht.

Ik voel mij verwant aan den adem der dieren

die boven de weilanden trilt

En enkel gehoorzaamt aan 't stroomende leven

zooals Gij dat zelf hebt gewild,

God zonder verstarring, mijn levende God

als een eeuwige zeebranding zilt.

Om den smaak van uw ruischende heerlijkheid

op mijn tong, die Uw heerlijkheid proeft,

Gelijk Gij door 't stille van 't vruchtbare land

een voor voor de wateren groeft,

Is mijn ziel, nu zij hunkert naar 't zaad, dat Gij zaait

als een landschap, dat water behoeft.

[p. 7]

 

Blijft bij mij, vanochtend, gemeenzame God

 

en leer mij Uw goedheid verstaan,

 

Ik wil met Sint Pieter te Rome zijn,

 

met Sint Jan naar het eiland gaan

 

Of hoog met Sint Paulus op 't uiterste scherp

 

van den Griekschen Akropolis staan,

 

 

 

Om luid te getuigen van Uw altijddurend

 

en zeegnend aanwezig zijn! -

 

Temidden der Zondagsche vreugden van 't volk

 

zij mijn lied het eenvoudig refrein

 

Op den jubel van 't Lam, dat de kinderen kent

 

en ze lief heeft in brood en in wijn.