Roeping. Jaargang 10

[p. 737]

[Nummer 11]

[M. Molenaar]

Orgel.

Ik bid U deze stoet aandachtig gade te slaan en zijn langzame vorderingen wel te bewonderen. Wanneer hij genaderd zal zijn aan het deel der ruimte, daartoe bepaald, zal er iets groots gebeuren gaan, zal één uit deze zwijgende altijd vooruit trekkende menigten kleinen en grooten zich opheffen, een lenig jong opperpriester, aan wiens heilig geheim allen zullen eerbied betuigen.

Dit is waarlijk een zeer bewust en voortreffelijk zeker heerschen over alle haast en onbezonnenheid: de nobele klaroenen bevestigen elke schrede in zekerheid en voorwaarts schrijdende kracht.

Dit is waarlijk een volkomen vergeten van al wat elders of op een ander tijdsdeel geschiedt, een overgaaf van alle kracht, neiging, van alle belang, aan dit ééne, groote, langzaam voortschrijdende in de ruimte.

Het is een feest van zekerheid: er is geen mogelijkheid tot eenig twijfel: onder een groot breed zonlicht zijn allen vast besloten, dat het zóó zal geschieden.

[p. 738]

De man bonus.

De man Bonus is altijd geprezen om zijn juist inzicht in personen en zaken. Dies werd hem veel geheim toevertrouwd, werd aan zijn oordeel veel raad gevraagd, werd aan zijn verstandig beleid het welzijn der groepen toevertrouwd.

De man Bonus, die altijd geprezen werd om zijn juist inzicht in personen en zaken, bedreef echter maar ééne fout: hij wist niet duidelijk, dat er verschil bestond tusschen personen en zaken: hoe een persoon nog bovendien een hart bezat, en hoe dit hart in een ieder weer iets anders was, iets anders aan pijn, aan verlangen, aan vreugde: en dat in ieders hart er zulke fijne dingen bestonden, dat zelfs geen teeken ze aanwees.

Toch werd de man Bonus geprezen, en werd aan hem veel toevertrouwd: en nu hij oud is geworden, zal hij tevreden zijn over een leven wel besteed.

Ik vraag u, die met mij door hem is mishandeld: verstoort zijn rust niet. Deed hij zijn best niet?

[p. 739]

Clavecimbel: Scarlatti.

We weten zeker, dat na deze fijn druppende zomerregen de bloemen slanker zullen opstaan, de twijgen der struiken nieuw groen dragen en dat ons Lieselotje veel vlugger van school naar zal huis gaan.

Breek niet deze kostbare schalen van den ouden precieuzen glazenier. Hoe edel, niet waar, is hun doorzichtige materie: hun resonantiën een ver zoet muziek.

O edele Donna, ja waarlijk, dit is het reinste, sterkste lijnwaad, dat ooit in een geurige lade verzameld werd. En wel geprezen de handen die het ontrouwen: die het ontvouwen met zulk een sierlijke nauwkeurigheid.

Op dit wit linnen worden nu de vonkelende, paarse bekertjes gerangschikt, alsmede het glimmend tafelzilver behoedzaam daarnaast. Wanneer de groote luchter in het blanke middelpunt geplaatst wordt, tinkelen de kristallen aan zijn gebogen bronzen armen.

[p. 740]

Een heel klein vertelsel.

Toen vadertje in zijn slaap was doodgegaan, hebben de kinderen met elkander beraadslaagd.

De oudste zoon zei: Wie zal nu de velden beheeren, en zorgen, dat ons koren voordeelig verkocht wordt?

De dochter zei: Hoe bergen wij de neven en nichten in ons klein woonhuis bij de begrafenis?

En weer een andere: Wie schaft ons de passende kleeren voor de rouw?

Een wederom was er een, die vroeg: Hoe komen wij klaar met de maaltijd, met het schuren van schotels en kannen?

Maar toen kwam daar het bleeke moedertje uit het sterfvertrek en zei: Weest zijn ziel barmhartig en bidt de rozenkrans.

M. MOLENAAR M.S.C.