Roeping. Jaargang 10

[p. 636]

Augustus, de jongeman

Augustus ziet uit z'n raam.

Zijn raam is het kijkgat van een achterkamer in het hartje van een stad.

Augustus is in een oppervlakkige bui. Als hij dan uit zijn venster kijkt, ziet hij enkel daken met schoorstenen, vlaggestokken, antennes, raampjes, en in de verte de toren van de Martinuskerk.

Op zonnige dagen is Augustus' hart ook vrolik en dan ziet hij veel meer. Bevoorbeeld de twee geraniums voor dat venstertje, vlak onder een van die scheve, beroete daken. De ene is een grote donkerrode met frisse blaren. Augustus volgt haar groei reeds lang met belangstelling. Hij heeft ze gekend toen ze nog niet eens zo groot als de pot was. Nu is ze zo hoog als het hele venster. De ander is een bleekneusje en blijft altijd even klein, met altijd ziekelike, altijd kwijnende blaadjes.

Verder is er nog voorbij een dak met afgeleefde pannen een vlakje muur begroeid met klimop, en aan de andere kant een stukje muur van mergel.

Is Augustus in een weemoedige stemming, dan is het een gevangenis-muur, waarachter een onschuldig veroordeelde zucht. Is hij in een romantiese bui, dan is het een kasteelmuur waarachter een jonkvrouw op hem wacht. Is hij in een vrome stemming, dan is het een kerkmuur (dat is ze ook wel als de zon er op schijnt), waarachter een oude organist zijn droevig spel laat horen. En is hij in een nuchtere bui, dan is het wat 't is, namelik de oude H.B.S. van de stad.

Dan heeft Augustus nog links beneden, het plaatsje waar een meisje in een hagelwitte jas de hele dag door niets anders doet dan lege dozen sorteren en in een vrachtauto brengen. Als Augustus niets beters te doen heeft, fantaseert hij van alles over dat meisje, bevoorbeeld hoe het er bij haar thuis uitziet, en hoe haar ouders zijn, of wat het kind 's Zondags zou doen.

[p. 637]

't Is nu herfst, de tijd dat de kachels worden aangemaakt zodat Augustus soms zijn raam moet sluiten voor de rook.

Het motregent op de koop toe en het uitzicht uit het raam van Augustus is dan ook werkelik troosteloos. Niets dan grauwe lucht, grauwe daken en grauwe schoorstenen.

Zoals gewoonlik op zo'n dagen begint Augustus te piekeren over het leven. 't Lijkt hem even triestig als de wereld buiten.

Een beklemmend gevoel komt over hem heen, net of hij levend begraven is.

Augustus wil graag iets groots doen. Zijn hart zegt hem dat, maar hij voelt niet de moed of niet de kracht, en ook niet de inspiratie. Hij is tot nu toe nog maar enkel in zijn dromen een held.

Soms zou hij uit zijn raam willen klimmen en over de daken gaan klauteren om iets geks te doen.

Soms gaat hij zijn vrienden halen omdat hij bang is op z'n eenzame kamer.

Soms voelt hij zich bedroefd en kruipt in bed.

Tot nu toe is Augustus geweest als alle andere jonge mannen. Als hij uit de bios komt. steekt hij een sigaret op. Als hij naast een meisje loopt, doet hij nonchalant. En als hij 's avends een vriend tegen komt, doet hij of ie een tikje aangeschoten is.

Hij loopt een beetje schuin voorover, in een hangerig wijde regenjas, met een knoop dicht. En een air of hij niemand hoeft te bekijken.

Terwijl Augustus nu uit zijn raam kijkt, en de druilerige triestigheid buiten ziet, overdenkt hij dat allemaal.

Lunchroom Jansen is een lunchroom, die niet naar koffie-met-slagroom ruikt. Er hangt zo'n vreemde geur, als ook wel uit nieuwe kinderbouwdoosjes komt. Het is een moderne zaak, met vierkante tafeltjes, vierkante fauteuils, en vierkante nissen.

[p. 638]

Lunchroom Jansen is de stamlunchroom van Augustus en zijn vrienden, en wordt door hun de tuttel genoemd.

De diensters verwonderen zich vandaag over het binnenkomen van Augustus.

Gewoonlik komt hij lawaaierig binnen met zijn vrienden. Ze zwieren langs de grootste omweg naar hun plaats, zonder notitie te nemen van de tafeltjes waar ze langs scheren. Ze bekijken andere gasten hoogmoedig of niet eens. Ze doen hun bestellingen kortaf. Ze danken met een knikje of 'n ‘mm’, of ze bedanken niet en doen verstrooid. En ze geven een dubbeltje fooi met een gebaar of het een fortuin is.

Vandaag is Augustus veranderd, de vrienden zijn 't zelfde gebleven. Augustus loopt rechtop, met afgemeten, veerkrachtige, elegante passen. Hij kijkt vrolik, of gewild-vrolik uit z'n ogen, die hij overal even op laat rusten. Hij groet en knikt en hij raapt een klein meisje haar handschoentje op. Hij doet zijn bestelling beleefd, met een vriendelike blik op de juffvrouw, en hij bedankt netjes en korrekt ‘dank u’.

De hoofdstraat is druk als een mierenest.

Er zijn autos die glimmen als een neger die in zee gebaad heeft, en die nu naakt door de zon loopt.

Fietsen zijn er snel als waterjuffers tussen 't riet.

't Is een zonnige herfstdag. Het trottoir is vol voetgangers.

Een regenboog schijnt er uiteen gespat.

Door de drukte loopt Augustus.

Hij fantaseert zich zelf op een landweg. Er is een blauwe hemel boven hem. Er zijn enkel groene verten. Er is een sloot met scheve wilgen langs de weg. Augustus is opgewekt en moedig. Hij wandelt tevreden in dat landschap, en is alleen met de stilte.

Een gestalte springt voor hem. 'n Struikrover die om zijn geld vraagt, en die een stevige knuppel in zijn handen houdt.

‘Sorry juffie, 't is mijn schuld’. Augustus is tegen een dametje aangebonsd.

[p. 639]

Even later is Augustus weer alleen en moedig. De struikrover heeft een reuzegestalte, en sterk is Augustus niet. De misdadiger staat vlak voor een omgekapte wilg. Op het onverwachtst krijgt hij een duw van Augustus. Hij tuimelt achterover. Met zijn eigen knuppel wordt hij bewusteloos geslagen. Er zijn mensen die het van verre gezien hebben, en ze feliciteren Augustus.

Dan merkt Augustus plotseling dat hij naar oude gewoonte weer slordig en voorover loopt. In 't zelfde ogenblik gaat hij weer kaarsrecht. En zijn ogen fonkelen.

Door de violette avend wandelt Augustus met een vriend.

Bij een cinema hangen regelmatige, rechthoekige fotovlakjes in een deftig kastje, waarin grote lampen lichtrefleksen fonkelen.

Voor het kastje staat Augustus met zijn vriend.

Geel-op-rode letters zeggen: ‘Verbotene Liebe. - Tonfilm’.

Er zijn nog twee jongens. Een met wit-blond haar in kamvorens opgedroogd. 'n Nikkelen bril glanst voor zijn ogen.

De ander draagt puttees die groen zijn, een rijbroek die lichtgrijs is, een jas die donkergrijs is, en een pet die zwart is. Zijn gezicht is bleek en petieterig, en past niet bij die enorme mannelike kledingstukken.

‘Tounfilm,’ zegt de bril.

‘Komt dat van town-stad?’ vragen de puttees.

‘Nee toun. 't Is duits.’

Ze gaan weg.

‘Town-film,’ smaalt Augustus.

Dan verschijnt om het hoekje het hoofd met de bril.

Augustus doet of hij het niet ziet.

‘'k Doch dat ik iets hourde.’

Augustus zegt tegen zijn vriend: ‘Zullen we verder gaan,’ want hij schaamt zich.

Op zijn kamer zit Augustus met zijn vriend.

De hemel is zwaar en blauw met een broeiend waas er

[p. 640]

over heen. Zo is de lucht in een propvolle gelagkamer.

In de verte worden wolken grauw. Er is een onweer op komst.

Augustus luistert graag naar de donder en vindt er een plezier in om de bliksem te zien. De vriend houdt ook van onweer.

't Bliksemt hel.

Augustus probeert zijn zakschaartje onder een tijdschrift te moffelen.

De vriend trekt stiekum zijn mouw over z'n zilveren armbandhorloge.

Het onweer is nu vlak boven de stad.

Pets!

Augustus' raam smakt dicht. Augustus en de vriend hollen de trap af. De stoel van de vriend ligt hulpeloos met de poten omhoog in een hoek.

(De bliksem had een der schoorstenen buiten verbrijzeld).

Beneden vraagt Augustus spottend waarom men een kruis maakt, wanneer het bliksemt.

Maar hij heeft de verdere dag kwaaie zin.

ROB DELSING.