Roeping. Jaargang 10

[p. 568]

[Franz von Oldenburg Ermke]

De late profeet

I.

Hij stond op 't Oostplein, haveloos. Er hing wat baard aan z'n kin en z'n lange nagels waren zwart.

De Hoogstraat zoog lange stoeten menschen langs hem heen, maar ze zagen hem niet, want hij was niet komiek en zong niet en misschien zou hij om centen vragen.

Hij sprak, maar hij had 't niet over politiek, zoodat hij steun zou kunnen krijgen van partijgenooten of 't sportief genot smaken van een twistgeschreeuw met tegenstanders.

Hij had het niet over Verlossing en voelde geen behoefte z'n zonden voor 't Forum te belijden, zoodat 't Leger des Heils hem overliet aan z'n lot.

II.

Hij was een late profeet en de Joden zouden hem hebben herkend, maar die vierden Sabath of verkochten appelsienen op den Coolsingel. In zijn oogen was de goedheid, die in Dostoïevsky's oogen glansde, toen hij ‘de Idioot’ schreef,

Hij was een late profeet, maar hij had de commentaren op Pauselijke zendbrieven gelezen en de programma's van de R.K. Staatspartij; hij had 't preêken van Borromeus gehoord en het zwijgen van Monseigneur Nolens en zich niet gehaast.

En nu stond hij, fèl over tijd, op het Oostplein te Rotterdam en moest ervaren, dat de stad, die dichters vergeet, schilders verbant, ook profeten negeert.

III.

Hij stond op 't Oostplein en voorspelde aan O.W.-ërs oorlog, aan kruideniers hongersnood, aan dokters de pest en een beeldenstorm aan leveranciers van kerkelijke kunst. Hij voorspelde armoede aan een vrouw, die gelachen had om een heer van Vincentius a Paulo en wier dochter voor vijf

[p. 569]

gulden per week op de kinderen paste van een deftige dame, die onder 't geestelijk toezicht van een even deftigen notaris van haar dividenten leefde. En hij voorspelde den hongerdood aan een Katholiek journalist, die trouwen wilde.

IV.

Hij was een late profeet, een veel te late profeet. En toch heeft, wat hij zei, in geen krant gestaan, De profeten. die in kranten de hoofdartikelen schrijven, eten brood, overvloedig brood met natuurboter, - en met zalm belegd als 't Vasten is. Ook voor de radio sprak hij niet, want in een vroolijk mozaïekje pasten zijn woorden niet. Men weet niet of men na hem een Fox-Trott of een Strauszwals geven moeten of de luisteraars dan nog wel luisteren zullen naar een preek, die eindigt met een giro-nummer.

En misschien was de man op 't Oostplein wel een gewone man, die toch zijn hand uitsteken en om een aalmoes vragen zou, als men hem aansprak.

FRANZ VON OLDENBURG ERMKE.

[p. 570]

Chopin's testament

Eens zullen deze drukke vingers stil zijn.
Dit zal mijn testament, mijn laatste wil zijn:
‘Speel, - neen, geen walsen, polonaises of mazurka's,
speel Mozart en mijn moede ziel zal stil zijn’.

FRANZ VON OLDENBURG ERMKE

Stadsgezicht

Weerspiegeld visioen van een verweerden vrede
en breed daaruit òp-rijzend van een eens beleden,
maar sinds bestreden Godsdienst 't leeg-geroofd symbool: -
zoo schuilt het deftig Dordt in schaâuw van zijn verleden.

FRANZ VON OLDENBURG ERMKE

Rijmpje

O, Geloofsgenoot, die graag op Joden scheldt,
hebt gij dan onder ons de joden nooit geteld?
Zaagt gij nooit Roomsche vingers graaien naar wat geld
en hoe ze aarzelden, als 't weer moest neêr geteld?

FRANZ VON OLDENBURG ERMKE