Roeping. Jaargang 10

[p. 473]

[Nummer 7]

De stervende

de avond was donker en vol gevaren
een kleine boot voer eenzaam uit,
er was in den haven geen enkel geluid
er brandde nog een lantaren.

het was er zoo stil en zoo duister

er was alleen maar gefluister,

heel zacht, van den nacht en de nachtbruid.

op het dek van de kleine eenzame boot
lag een man, zwijgend, te sterven
het sap vloeide langzaam door de nerven,
de schors vermolmde; de boom ging dood:
daar, waar de zee loodrecht viel
vocht voor het laatst de volbloeide ziel,
de vaas viel omlaag, in scherven.

toen kwamen de golven als paarden aandraven,
tot heel hooge, rotsharde watermuren,
daartusschen de kolken, als donkere grotten,
daarboven de wolken, de heel pure
wit watten schapen, die kwamen zich laven
met water van 't zwarte hemelmeer waaruit zij dronken
een enkele ster kwam langs hen heen gluren.

de boot wiegde zacht op de machtige golven,
als een ranke danser, zeer vermoeid
of als een lentebloesem, uitgebloeid
zacht wiegelt, om te vallen in den nacht
of als een kaarsevlam, wanneer de pit al schroeit
wiegde de boot, hij was te zwaar bevracht
en zou wel spoedig worden gansch bedolven

[p. 474]

 

de eenzame man lag te sterven, heel stil,

 

hij voelde het deinen der golven niet,

 

verstond niet der nachtbruid liefdelied;

 

het was hem, of hij in een kamer lag

 

en hij zichzelve daar liggen zag;

 

een bleeke man, op een witte sponde,

 

de klok telde luid de seconden

 

 

 

verder niets, alleen het geril

 

van zijn eigen, stervende handen

 

en bijna geen licht, alleen het getril

 

van het nachtlampje tegen de wanden.

 

toen kwamen zijn gedachten, als bange honden

 

huilen om zijn bed, en zijn zonden

 

als een zwerm vogels aanvliegen uit de landen.

 

 

 

en hij werd bang om de bange dieren

 

en smeekteof hij niet eenzaam sterven mocht

 

zij bleven huilen en zij bleven zwieren.

 

toen; zijn geluid zich met het hunne samenvlocht,

 

tot een ontzaglijke klacht in het donker.

 

Opeens was het stil er kwam geflonker

 

van heel zacht licht, dat tegen 't duister vocht

 

 

 

de vogelzwermen werden kudden makke schapen,

 

die zachtjes blatend aan den hemel lagen

 

de honden werden zware golvenpaarden,

 

die in de nachtestal stonden te slapen;

 

hij lag zoo vast in het dikke dekzeil

 

het was zoo stil en rustig nu, terwijl

 

een ster hem vast kwam aanstaren.

 

 

[p. 475]

 

Toen bleef hij naar die ster omhoogblikken

 

en dacht aan oogen, die hij nooit meer zien wilde

 

en aan twee handen, tot een magnolia

 

tezaam gesloten en aan een roode wilde -

 

bloemenmond, die nu wel snikken

 

zou, eenige oogenblikken

 

en kwam er om zijn mond een glimlach, milde.

 

 

 

Maar de ster verdween en heel alleen

 

heeft de bloem zich uit de vaas geheven,

 

verder is alles gelijk gebleven:

 

een eenzame boot op de groote zee,

 

droeg als lading een lijk in een dekzeil mee

 

en werd in de golven begraven.

 

De bloem werd geplukt in de Haven.

HANS VAN ZIJL.