Roeping. Jaargang 10

[p. 401]

[Nummer 6]

[A.J.D. van Oosten]

Anna may wong

Sterker dan het lachen en het gedruisch rondom,
is daar vóór haar een stil lokken in de verte;
voor het dreigen der camera's staat zij stom,
maar haar blik is een kreet, een schreeuwen naar de verte.

Zonder genade voor haar snikkenden angst
hebben zij haar aan een zegekar gebonden;
maar haar voeten, terwijl zij voor hen danst,
hebben door den gelen nevel den weg reeds hervonden.

Wij moeten bidden voor haar ziel in elke bioscoop,
zij heeft een engel in het lichaam, God in de oogen;
maar 't fatum in haar hart en onder wanhoop
haar trekken tot een masker toegebogen.

A.J.D. VAN OOSTEN

[p. 402]

‘Eenzame kleine danseres’

Oogen en parelsnoer
tot ons met droeve schampen
beschoten door de lampen
dwaalt zij over den vloer.

Lust en begeerigheid
ontstemmen zich met reden
om hare ranke leden
van nog te jonge meid.

Haar schuchtere rhytmiek
valt trager dan de maten
der om haar desperate
syncopische muziek.

En haar gebroken lied
het wekt geen wild beminnen
in onze moede zinnen -
God, het ontroert ons niet.

Geminacht en alleen,
het schamele lijf geheven
verdedigt zij het leven
tegen dit huis van steen.

En vliedt in haren nood
- verdoemd maar zonder zonde,
verloren en niet gevonden -
naar den rustigen dood.

A.J.D. VAN OOSTEN