Roeping. Jaargang 10

[p. 338]

Maria Magdalena

Mijn hart was groot,
ik wilde allen met mijn liefde laven
geen landde tevergeefs in mijne haven
ik was een schuilplaats voor hun bange boot.

Maar mèt de nacht vervaagden hun gevaren
zij kozen weer alleen de wijde zee
en ik bleef eenzaam rusten op de ree;
de golven spogen op mijn gouden haren.

Hoe komt het dan, dat er een blanke zwaan
het net ontvloog, dat hij zichzelve vlocht,
niet vleugellam van 't zilte golvenvocht?

Uw voeten, Liefde gebalsemd door mijn leed
door mijn bevuilde haren teer omkleed,
zijn mij op 't pad des levens voorgegaan.

hans van zijl.