Roeping. Jaargang 4

[p. 434]

Getuigenis van Sint Jan over z'n vader en moeder.

Gij hebt m'n vader zwaar beproefd in z'n ouderdom.

Want hij had afgezien van de verrukkingen in 't leven: de begeerten, die hij in zich droeg, waren klein in aantal en bescheiden: en hij berustte diep en uitgestrekt in de eenzaamheid van de kinderloze Elisabeth.

Meer dan uw liefde kende hij uw vrees: hij diende uw wezen, dat, in stugge geheimenis hij louter verstandelik aanwezig dacht niet in de milde, overvloeiende nabijheid, maar opgespannen in zich: alles aanhoort 't, niets beantwoordt 't: de tempelroem aanvaardt 't zonder glimlach. Heer God, 't liefderijk, altijd zijnd verband tussen U en hem werd door m'n vader niet vermoed.

Gedenk dan, hoe of 't geweest moest zijn voor hem: toen hij opeens stond in 't vloeiende lichtwezen van den aartsengel, in de wilskracht van dat hevig paar ogen: 'n onverwachte werkelikheid stuwde alzijdig zich op: 't jaren lang aanvaarde, 't volkomen verklaarbare, 't zijnde zonder geheim en bedoeling was om hem heen plotseling weg gegaan: in 'n bange vreemde wankelde z'n gedaante omhoog, verbijsterd, want haastig, fel en twijfelloos zeker geschiedde dit licht en de stemklank. Toen: op 'n vlug ogenblik de zonde: verzamelde zich z'n oud wezen, verweerde zich, weigerde 't onverwachte te aanvaarden: 't tempelvolk ontweek hem als 'n van God geslagene.

Heer God, gij weet, wat hij verdroeg: de donkere stomheid - hoe lang? dacht hij beangst - en in de geluidloze duisternis de strakke spanningen van z'n berouw in z'n binnenste: want hij was eenzaam met z'n zonde, waarheen hij ging: hij was oud, en begreep, wat zonde was.

Op 'n avond - de geur van boombloesem binnenvloeiend door 't venster - de barmhartigheid Gods, zienlik aanwezig: Elisabeth, vervoerd, herboren in jongvrouwelike volwassenheid mild, droevig en blij als de verwachtende moeder: hij nuiverde in de nabijheid van dit nieuw leven in haar: hij rankte omhoog en lichtte van geestdrift: van uit z'n diepste innigheid rezen de stralende woord-verbeeldingen: Gij echter hebt mijn vader zwaar beproefd in z'n ouderdom: want ook tóén nog begaf hem 't woord.

* _* *

Over m'n moeder, Heer, vertedert zich mijn gemoed: zij is de rust in mijn bedrijvig leven: om haar heb ik opnieuw lief 't verkeer en de kleine strakke dingen van den dag, die nooit, nooit verandert: 't toegevende luisteren naar 't niet-boeiende: 't omkoesteren van ieder, met die weinige, maar rijke welwillendheden in aanschijn, woord en beweging.

Over m'n moeder vertedert zich mijn gemoed: zij hield zich van veel afgezonderd om diep en enig te leven in 't al-grote en 't alwaardige: haar stilzwijgendheid 'n overgave aan U, Die klaar en met grote, liefderijke bedoelingen

[p. 435]

haar tegenwoordig geweest zijt. Zij heeft uw verre lach over de wereld vernomen, uwe wijze, zachtaardige ernst in de maat der eendere dagen, die ze afzonderlijk en deel voor deel ervoer onder de lovers van 't nauw bergdal, in de vochtige schaduwen langs de kreek.

Heer, zij had de diepe vreugden, die in de eenzelvigheid en de overbekendheid der dingen de bezittingen zijn van de reinhartigen: aanhoor nog eens in uw hoogte haar hevig gebed: zij had uw schone wereld zo lief: zij had daarin uw wezen zoo lief, de eeuwige, gezonde vruchtbaarheid van uw wezen, dat altijd arbeidzaam is achter de schijn van 't stilstaand zichtbare in de ontelbare geboorten van mensen, dier en gewas: zie wederom op haar deemoed in 't bitter uur van haar kinderloosheid, van haar vrouwelike schande, waarin zij nooit van U, eeuwige teelkracht, heeft afgezien.

God, ik voel in m'n leden 't wonder, dat Gij haar in den ouderdom hebt voltrokken. Heers ik niet in vierende leefdrift over de kwellingen van de arbeid? Ik draag uw zware boodschap over heuvelingen in zongloed: 't leed van duizenden verzamelt zich in mij en hun verlangens stormen tegen me op: de nood der volken, de angst, dat uw Heil verloren loopt op de wereld, verhaast mijn dorre beet en smakeloze dronk. Mijn lichaam echter rijst sterk omhoog, 'n scherp en onvermoeid waarnemer: in de lichtkern van m'n bewustzijn gloeit de gedachte: de kracht van m'n wil 'n gespannen krijgsboog: òm mij de roem van die zeggen: ‘hoe krachtig moet wel zijn moeder geweest zijn’: zij kennen haar niet, de oude, verdorde vrouw, door uw wonder, almachtige God, tot jeugdsterke vruchtbaarheid opgewekt.

M. MOLENAAR M.S.C.