Roeping. Jaargang 4

[p. 210]

't Gesprek met Rafael.

XIV.

Laat dit zuiver van U en van mij zijn: 't woord en de daad. Ontdoe mij van al 't geleende: in deze armoe ontdek ik m'n rijkdom.

O, ik vermoed: wat zal 'n vreugdevolle mildheid in mij zich uitbreiden, met welk 'n welwillendheid zal ik 't leven aanvaarden, met welk 'n zekerheid bij 't geen nog zal komen.

Tot alles open ontbloei ik: m'n gedachten als wankelloze lichten in de diepte: ik weet mij verantwoord.

Als koel, rein water ben ik uitgegoten: Gij proeft mij aan uw lippen: en dit verheugt U.

XV.

Rafael zegt: ‘Dit is de som aller ervaring: 'n groot bedrog is werkzaam onder de mensen, en ze hebben 't lief. De een merkt 't op bij den ander: toch meent deze, dat niemand 't ziet.

Als echter de oprechtheid terugkeert: zie zij verheldert de aangezichten: zij verstevigt de greep van hand in hand: in wie zij woont, hij gaat rijzig omhoog: zijn werken doorstaan de scherpste proef, hun winst is ons aller winst, hun opbouw was met gestadige aandacht, en zonder list is deze geschied’.

XVI.

Heer, in uw eenzame hoogte zwijgend schouwer van onze listen. Is niet dit zwijgen 't sterkste bewijs van uw zelf-beheersing? Oprechte God, hoe verdraagt Gij dit? 't Slimme voorwendsel, de valse gesprekken, de gewijde verontwaardiging van uw schijn-vereerders: de vieringen van de leugen: de beroemde naam zonder heldmens. Maar de oprechte staat bij hen ten achter: ze zijn verbolgen over z'n eerlik woord: hij valt in hun geweld, en raakt verward in hun rappe gezegden: zij zien hoog op hem neer.

XVII.

Rafael zegt: ‘Wanneer zij elkander ontmoeten, God en de oprechte, aanschouw hun verheugde stilstand: de een erkent zich zelf aan den ander: ze hebben elkander nooit iets verborgen: samen hebben ze alles volbracht.

De veinzer echter ontsluipt de gestalte Gods: wanneer hij deze niet kan ontgaan, is hij beschaamd: zijn oog vreest Gods langzame oogslag: hij vindt zijn rust in de gezelschappen, die hem niet kennen: hoe spoedig vermoedt hij, dat ze hem kennen’.

M. MOLENAAR, M.S.C.