Roeping. Jaargang 4

[p. 120]

't Gesprek met Rafael.

X.

Te weten: dat alles van U is, en dat ik niet ontkomen kan aan uw gedurige bezorgdheid alom aanwezig: dát is mijn vrijheid.

In de kern der ziel verberg ik ze: ik behoed haar: ze is 't lichtende punt waaromheen alles geschiedt, zijn afglans 'n blijde schemer over de verst afgelegen gedachte: zij is mijn schoon geheim en mijn rijkste voorraad. 't Valt mij veel lichter: van haar te zwijgen als te spreken.

XI.

Zult Gij me dan niet redden uit de vernauwende omsingelingen van mijn zelfzucht.

Want al te dikwels greep ik naar 't uwe, en ik vergat uw zorg over mij uit 't oog van uw altijd-wakend aanschijn: ik vulde de grote, gulle uren van uw tijd met de angst-vallige keuring van 't bijkomstige: en listig kropen de kleine bedenksels omhoog in mijn aandacht.

Mijn denken was leeg van U: fragmentaries bepreofde ik de wereld: mijn oog zag op naar 't gelaat der mensen: hun woord was mij 'n gebeurtenis.

Daarom viel 't overzicht van uw brede, langzame werkdadigheid mij zeer moeilik: ik nam niet deel aan uw forse rust en heerschappij: de kalme beweging van uw eenvoudige zekere daden ontgingen mij: ze waren mijn voorbeeld niet: ze namen mij niet op in haar onzichtbare zekere stuwing naar haar verheven doel.

XII.

Rafael zegt: ‘Hoe sterk en zeker is de gestalte van de vrije Godsman: de wereld is van God en God is van hem: de aanwas van zijn vreugde wordt door geen voorval verhinderd.

Groot bouwt hij de gedachte: hij leeft in de koele vreugden van 't schone doelmatig Geheel.

Omdat hij zichzelf niet bezit, noch iets bezit voor zichzelf, o hoe goed luistert hij, o hoe goed ontroert hij. Toch blijft hij immer zichzelf: wat is zijn oordeel mild en langzaam.’

XIII.

Richt 's avonds mijn ziel zich op: voelt zij de belaging vlak bij haar; zij ontwaakt in 't gelaat van haar vijand: zij voelt zich van haar vrijheid onzeker. Zij ziet 't geheim van 't schemerduister over de velden: 'n haastig mens op de weg, 'n mens die verlangt naar licht. Ze zegt tot haar bekenden: Hebben wij elkander wel ooit gezien, óóit gezien?

[p. 121]

Het is de aarzeling, het is de schuchtere vraag, het is 't voorlopig maar rangschikken: straks zullen we zeker weten, weten we fijn en beslist, wat ons te doen staat, doen we de daad.

Rafael zegt: ‘De ziel durft haar vrijheid niet aan, terwijl ze haar knechtschap verafschuwt.’

Gij - red haar uit 't vermoeden en de vertwijfeling weer terug tot de heldere beslistheid: geef haar de daad. Geef haar weer 't deel aan uw arbeid, die zo rustig en groot verloopt, verhef haar boven 't veelvoud der afzonderlikheden tot in 't oneindig ruim van uw eenvoudig Wezen, waar uw verheven scherts weerklinkt over haar plechtige zelfgenoegzaamheid, over haar zorgzame peinzerij, en over de rijkdom, die ze vergat in leen te zijn.

M. MOLENAAR, M.S.C.