Roeping. Jaargang 3

[p. 509]

Tekens

Aan ons oor de ronk van het eerste insekt
geboren in wat talmende middagschijn
en tussen de witte kamerwanden verdoold.
Een snaar heeft gezinderd bij nacht,
begonnen werd het stemmen van het instrument
de lange winter bedolven en weer aan 't zichtbaar worden:
de milde, bruine cello-buik der aarde!

Nog is de zon maar een blos doorheen het porselein van de hemel.
Maar het rood bijwijlen, als stonden rozen
te laaien daarachter; een fornuis van rozen.
Wanneer de zon door dat brandend rozebos is gegaan
moet goud-geel gezuiverd haar gloed in de einder staan.

Over de zeeën en het vasteland
wordt dan gezoef gehoord van grote vogelkluchten
die aanvlagen op de luchten.
De menschen komen elkander melden
de seinen die zij opvingen langs de straat.
De dag blinkt in zijn nieuwe staat
als het dek van een plezieryacht op de Schelde.

Dit is de plechtige onthulling der aarde: Laetare,
van land en water welluidende psalter,
helle bazuin geheven naar het Licht
dat zoekt de verten af naar de stralende Paasglorie
verborgen achter laatste hagel en sneeuw.

WIES MOENS