Roeping. Jaargang 3

[p. 481]

[Jan Waelre]

In de groene kom der Alpenweiden
heb ik een blijen zoon van Franciskus ontmoet.
Hoe is dat goed,
een blij mensch in den morgen.
Tusschen de bergen verborgen
gaat zijn glimlach,
maar over landen en wereld
raakt zij menschen;
en in een verre stad wellicht
komt plotsling een glans op een moe gezicht.

Langs het bergpad was hij geklommen
lastig en zwaar.
De zalige kloostertucht aan 't jonge vleesch
heeft hem gewend zijn lichaam niet te ontzien,
maar moeizaam werd de ongewone stijging
en 't brokkig pad.
Door zon en bergwind
was zijn gelaat rood als een grieksche vaas
en pijnlijk gebrand.
Hij denkt aan zijn heiligen Vader in Umbrië
en aan diens lied:
‘Zeer hooge, almachtige, goede Heer
U zijn de lof, de glorie en eer.
Geprezen zijt Gij om alle uw schepselen,
bijzonder om vrouw zuster zon;
Geprezen Heer, om broeder wind....’

Hòòger, moeilijker, - tot hij vindt
in de sneeuw en de witte schittering
den top van den berg.
Andere heffen beneden hun spitsen en kammen
uit doodstille wolken.
Hij, op den hoogsten
staat: Overwinnaar!
In het eenzaam heelal een zware vlag
slaat de wind zijn pij.

[p. 482]

 

Ver boven de wereld - en in hem groeide

 

de goede ontroering, dat hij nu kon

 

als zijn Vader danken om wind en zon

 

en prijzen alle moeite en kwelling

 

op de langdurige helling.

 

De offerschaal van zijn gedachten

 

houdt hij geheven, blijde gever.

 

 

 

Om deze verdienste, dit blije lijden

 

gaat ergens, - wie weet waar -,

 

een menschenhart open voor een ander;

 

of een man komt geloopen naar het altaar

 

(: hier ben ik, Heer).

 

Iemand wordt gezegend, dien hij nooit zag,

 

omdat geen goede daad onvruchtbaar blijven mag.

 

 

 

O, zwakke God, die daar niet tegen kunt!

 

Die voor het offer van ons lijden

 

ootmoedig zijt en wankel

 

als een riet in den wind.

Op Sint Agniet 1925.

JAN WAELRE.