Roeping. Jaargang 3

[p. 293]

[Jer. Vermin]

Het einde

Gepanserd vliegmaschien,
bangmakend-onzichtbaar
ronkend boven de wolken:
slapende reus;
totdat de bom barst
midden in de aarde,
verdervretende vernieling,
wroetende als 'n grote mol.
Daar zullen geen Engelsen
meer naar komen kijken;
geen journalist zal het fotograferen
en geen Baedeker zal optekenen
de plaats en het jaartal.
Mensen in de trein
zullen ruziemaken:
wat voor 'n ontploffing dat is,
en vóór ze 't stasion bereiken
is alles gebeurd.
Er zullen er aan tafel
zitten te eten:
tussen bord en lip
zal 't zijn gebeurd.
De man heeft het jawoord gegeven,
vóór dat van de vrouw
en de priesterzegen
is 't al gebeurd.
Er zal 'n gejuich opgaan
uit vele zielen:
voor al de eenvoudigen.
De kindren zullen blij zijn
om de terugkomst van de Vader;
de sjouwersman zal z'n last
niet meer behoeven te dragen
tot op de bestemming;
de venter niet bezorgd zijn
om 't dagelikse brood.
Hoe blij zijn de kindren
op de armenscholen
en op de andre scholen
hoe bedroefd om de bemorste kleertjes

[p. 294]

 

onder de afvallende kalk.

 

Hoe spreidt de monnik vanuit zijn cel

 

de armen wijd-uit

 

voor de komst.

 

De zusterkes zullen de rozenkrans

 

ten einde uit

 

rustig bidden.

 

Maar op de beurs

 

is er droefheid om mislukte spekulasie

 

en in de grootsteden om 't gestremde verkeer.

 

De motoren zullen stoppen

 

als voor 'n overweg en ongeduldig worden;

 

maar het oude tevreden groenteboertje

 

zal met z'n karretje rustig wachten

 

en God bedanken voor de korte dag.

 

Want, lieve mensen, weet het

 

en beseft het:

 

op 'n uur dat wij niet verwachten

 

zal het einde komen;

 

'n ongeluk te onwaarschijnlik

 

om te bedenken:

 

zoals 'n dief in de nacht.

 

De Heer heft Zijn hand op in de wereldstraat,

 

en alle leven zal stil vallen,

 

om de Rechter des levens

 

te laten passeren.

 

En achter Hem aan, achter Hem aan,

 

mochten wij van onze vluchtheuvel,

 

allen

 

oversteken naar de vredige overkant

 

der eeuwigheid.

JER. VERMIN M.S.C.

[p. 295]

De bezorgde vader

O de bezorgde Vader!
's Nachts slaapt hij met de grote ramen open,
- hij denkt niet aan de kou -
dat hem het minste bekende geluid
aanstonds zou wekken uit
de slaap en hij gereed zou staan,
om de zoon, die tuis komt
te omhelzen.

Soms, midden in de nacht,
als de wachters wat luider praten
zit hij ineens rechtop in z'n bed
z'n hand aan 't oor:
of hij zijn stem niet heeft gehoord
tussen de nachtgeluiden....
arm kind!

En hij kan niet meer rustig blijven liggen;
hij komt uit de warmte van z'n bed
gaat door de lange witte gangen
van 't eeuwig paleis.
De verschrikte dienaars
gooien hem nog een mantel om.

Hij loopt naar de deur
waar hij even blijft staan
het hoofd omhoog naar de lucht:
z'n tranen vallen op de drempel.

Wachtlampen heeft hij te branden gezet
de hele weg langs
van afstand tot afstand.
Misschien....? woei de nachtwind
er eentje uit
en liep z'n kindje verloren.

O de arme bezorgde Vader!
op z'n oude voeten
gaat hij de lange tocht
van lamp naar lamp.

[p. 296]

 

Hij schudt de wachters uit de slaap:

 

‘Nog niets vernomen?....

 

Tóch zegt m'n hart dat hij deze nacht

 

zal komen’.

 

Langs de lampen en langs z'n rode ogen

 

waait de wind.

 

 

 

Tot de laatste lamp is hij afdgedaald

 

en nóg heeft hij hem niet gevonden,

 

arm kind!

 

 

 

Daar blijft hij wachten tot de zon opkomt

 

en de lampen doven

 

de rijen langs een voor een.

 

Hij rilt van kou en van droefheid.

 

 

 

Lieve mensen, luistert nu eens goed:

 

Wie is de Vader die zó te wachten staat?

 

Wie is het kind dat zich zó wachten laat?

JER. VERMIN M.S.C.