Roeping. Jaargang 3

[p. 139]

Gedichten van Karel van den Oever

De wolk

De wolk als een toren.
Zij verovert de kim-rand
en is uit de afgrond geboren.

Zij rijst uit een oude lucht-straat,
als een vergulde karos.

Zij begint een statige parade
langs haar lachende generaal: de zon.
Zij reist naar China.

Beneden haar de rustige klucht
- als een aubade -
van zee en water,
de steden en driemasters,
de rookende stoombooten.

Zij begint de wereldreis
door de overgroote lucht
en drijft vol peis.

[p. 140]

De telefoon-paal

Langs het eenzaam spoor
de telefoon-paal.
Hij gonst.
Er is geen ander geluid
langs het oneindig spoor.
Een wolk drijft hoog over hem
en is onverschillig.
Het landschap ‘gaat zijn gang’....
Toch gonst de telefoon-paal dag en nacht,
onder de hemel.
Het is een verlaten pijn,
een onophoudelijke klacht....
Als wij hem hooren:
ons hart breekt, in zelfpijn verloren.
We weten dat over de gansche wereld
de telefoon-paal klaagt,
alsof ons eigen smart
aan zijn draden knaagt.

[p. 141]

De krekel

De krekel:
hij slaat een zilver cimbeltje
in het kerkhofgras.
De wolken drijven hoog,
ook de wind en de vogelen.
Zij hooren de krekel niet....
Maar in de kerk
- waarin het stil is -
het fijne cimbeltje klinkt.
De Heer in het tabernakel:
Hij hoort hoe de krekel
nederig zijn lof uitzingt.

[p. 142]

De herfst

Zie, hoe de aard-bal vervaalt
in de hand des Vaders
en de walm van bosschen en zee-kuil
welriekend langs Zijn vingers.

Zoo dooft het landschap
op een papier-lantaarn,
als de kaars sterft.

O, op het gelaat des Vaders
de onbestemde gloed
van de flauwere aard-bal.

[p. 143]

Zee-hotel

De doodsche wind-tor bromt aan het raam
en wolk-lobben puilen voor de ruit.
Door de wereld gonst het duin-zand
en - hoor! - de natte voet
o, van de zee-god danst luid
op het strand.
Hoor: de schelpen kermen
en de regen-gordijnen ruischen dicht.
Over het zee-vat
de brand van een regen-boog begint.
Achter de wateren bromt de wind
en de Heer blaast zijn toorn
uit een felle hoorn
langs de eindelooze angst der golven.

[p. 144]

In memoriam Dr. J. Depla

Vrienden, hoe staat het bolwerk van Nederland eenzaam,
want de groote zeis sloeg
en wit en koud viel hij in onze armen.
Maar hij was de rijpe vrucht die van de boom valt
en een voedsel is voor het volk.
Herinner je:
als iemand onzer de volle vuist balt
tegen de verdrukker, die dor is van haat,
dat hij dan uitzie naar de goddelijke wolk
waarin die heilige Vriend verrezen staat,
dat hij zijn geest ete als een vrucht
en zijn hart als brood en vleesch.
Hij toch reikte de geschudde maat
aan de vlaamsche gemeenschap, (o, slaaf en wees!)
en verdeelde uit zijn handen
het gouden graan onder het arm volk.
Geen Staat kan dit hart uitbranden,
waarin de olie rust der goede daad
en de wijn der lafenis.
Hij is voor altijd onze groote Kameraad.
Hij beleed de Trek naar het hollandsch Noorden
en zag de nieuwe gloed:
hij hoorde uit elke kim de nieuwe Woorden!
Als een dok-sjouwer droeg hij zijn moed.
Hij deed een eed voor Volk en God
tegenover alle nederlandsche steden en dorpen
dat de tyran moest uitgeworpen
en dit was een opperst gebod.
Dwars door de vlam van haat en spot:
hij ging als een pelgrim.
Hij schoeide zijn voet met liefde
en dronk aan zijn bittere veldflesch,
want de dag was kort en zijn broeders ver.
Hij richtte zijn stap naar een hooge ster

[p. 145]

 

die boven zee en duin blonk,

 

hij sneed er zijn brood met een broeder-mes

 

en zweeg godvruchtig in een stille kamer,

 

bij het Haagsche Bosch....

 

 

 

O, Vrienden, toen klopte God met zijn barmhartige hamer

 

op de doodsklok, die elk mensch roept

 

naar de gras-rand van het graf.

 

En wij, wij lieten hem teeder los....

 

 

 

O, hij rust nu in den warmen schoot

 

van zijn vóór-wetende Vader,

 

want - geloof toch! - het offer van zijn dood

 

brengt gansch Nederland nader.

KAREL VAN DEN OEVER