Roeping. Jaargang 3

[p. 80]

Van het zegenende geluk

Da huiske staat er, eerst ruikte ge de natte spurrie, de jonge spurrie - de sterren van de nachthemel in donker verre diepe vegen gouwen gruis en heldere flonkeringen staan hoog er-over - de verre nachtklanken van het blaffen van een onrustige hond roepen, en, na een stilte, roepen weer. Dàn een stukske bosch, dennen, donker omschemerde stammen, omgrijsd van geheimzinnigheid en de wrakke krak van broos hout een enkel boschgeluid stille dennen en 't lover is zwart met de plekken nachthemel fluweel en de sterren er-in. Dàn, door de hei, een paadje nauw zichtbaar in de nacht, dat pad is smal en hard de stappen er-op klinken. Komde gij maar mee over dit smalle en kleine harde pad, dit is een lieve plek in het schoone land brabant. Dáár hedde ge het nou, daar staat het, het huiske: het profiel van het dak met de lage schoorsteen zwart tegen de diepe wije hemel onder de sterren, en het bovenlicht boven de deur waardoor ge de ribben van de lage zulder ziet, en de vensters zijn gesloten.

◽ ◽ ◽

O het leven is hier zoet arm en verinnigd en klein. Ik heb oe nooit verteld van deze twee menschen in da huiske, Bart de man, dieje jonge mensch, en Leen de vrouw, de jonge vrouw, maar gij kent ze wel oe broeder en oe zuster onder de brabantsche menschen, deze twee jonggetrouwden. Ze hebben een tafel en een twee drie vier vijf zes biezematte stoelen mee rechte hooge ruggen, en een plattebuis-kachel en een bronolielamp, en de schilderij van de heilige Aloysius en de schilderij van de heilige Antonius, en een klok tegen de muur, een klok die tikt met de verinnigde zachte taktak het schaduwtje van de slinger slingert mee op de muur en het koper gewicht blinkt zoo, dat wordt dikwels gepoetst. Ge kent oe broeder en oe zuster deze twee van de brabantsche menschen in dee huiske wel. En ze hebben, ze hebben ook een wieg. Ze hebben het warme licht in d'r oogen, in d'r oogen van dat ze van elkaar toch zoo zielsveel houwen, en dat ze goed maakt en dat ze mooi maakt, goed en mooi de nederigen de geheiligden in de arbeid van het sobere leven en eene Kruislieveheer staat op de schouw. Wat in hun oogen licht da is tintelende mee de glans van sterren in de nacht, mee de warmte van zon op de heldere vloer door een open raam.

◽ ◽ ◽

De vloer in dee huiske is van rooje en blauwe plavuizen. Die zalde gij niet zoo gauw tellen, maar de zorg van Bart, dieje mensch, heeft ze geteld. Want toen ze hier kwamme te wonen, toen lag er in dee huiske een leeme vloer mee bulten en mee kuilen en toen zee Bart: die moet

[p. *3]

ninaber van eijben
DE ONTMOETING VAN JEZUS EN MARIA OP DEN KRUISWEG.

detail
JEZUS EN MARIA

[p. *4]

detail
DE VROUWEN

detail
DE SOLDAAT

[p. 81]

er uit. En hij brak het leem eruit en hij lee zelf een vloer van rooje en blauwe plavuizen, Bart dieje vloerlegger. En Leen houdt de vloer proper.

De muren in dee huiske zijn van bovene wit en van ondere halvemanshoogte geteerd. Dat heeft Bart dieje mensch, gedaan, gewit en geteerd, asteblief, Bart dieje witter en teerder.

De tafel in dee huiske is van vuren hout. Heeft Bart, dieje mensch, die getimmerd? Ja zeker, want hij kan zoo timmeren, Bart, dieje timmerman. En Leen schuurt, schuurt het tafelblad tot het zoo mooi wit is als heel wit zand.

◽ ◽ ◽

En dezer dagen op 'nen avend kwam Bart tuis mee een wieg, een bruin gevlochten wieg van wissen. Een wieg? Ja, asteblief, hier is de wieg, zee Bart. En Leen zee niks. Ze wier bleek. En toen rood. En toen snoot ze d'r neus heel lang en heel erg luidruchtig. Heeft Bart die wieg soms óók gemaakt? Nee, da heeft blinde Cis gedaan, Cis dieje mandevlechter, die woont in een hutje in den Houteren hoek mee zijn hondje Tieske.

◽ ◽ ◽

Een wieg. De wieg.

De seringen geurden toen ze het hem zee 'nen avend toen hij tuis kwam uit de peel. Hij had zijn leege drinkenskruik en zijn leege knik en hij kwam het pad af naar de deur van zijn huiske, in d'open deur stond Leen, de seringen geurden. Goeje avond zee Bart en goeje avond zee Leen en toen zwegen ze en keken naar hoe de zon onderging en luisterden naar hoe stil het was op de avendaarde op het stukje hei en in het bosch. Neven het huiske in het omhaagde lapje grond, de seringen lila en blauw, de seringen geurden.

- ‘We....’, zee Leen en anders niks en toen zweeg ze en ze hoestte en evekes later zee ze:

- ‘We krijgen een kiendje’, zee ze, en anders niks en toen zweeg ze en toen schruwde ze, schrùwde ze. En Bart wat moest hij anders doen dan zijn eigen omdraaien en hoesten. Jawel, da was heel welsprekend, Bart dieje mensch, Bart dieje màn. De seringen geurden.

◽ ◽ ◽

O ze hebben nu den avendkost gegeten het brood en ze zitten tegenover elkaar aan de wit geschuurde tafel, en onder de kalme vlijt van de zachte klok taktak daarin schreed de tijd staat de wieg en haar biezonder groote schaduw ligt op de muur, op het witte.

Leen zit te naaien, wit goed, zoo kleine hempjes. Ze heeft er een

[p. 82]

klaar en ze houdt het nu voor zich uit bij de nietige mouwetjes. Ze heeft ook een klein nietig borstrokje klaar. Ze houdt het voor zich uit bij de nietige mouwetjes in het licht van de lamp zoodat ze met haar gezicht in de schaduw zit. Ze legt het hempje en het borstrokje op elkaar, vouwt, wrijft met de handen erover.

◽ ◽ ◽

De klink geeft een geluid de deur gaat open en Nelleke Pot de vrouw van Peterus Pot de geitevilder en de toddeman, komt binnen. Ja, dat zijn arme menschen Nelleke en d'ren mensch waarvan ielekendeen weet dat luize en muize alles is wat ze hebben en een kiendje nou een dag of veertien.

- Ha, Nelleke, zeede ge weer op de been en hoe is het mee oe kiendje?

- Goe, dank oe, zegt Nelleke, maar Leen, gij zalt het weten, het hee geen kleerkes aan zijn lijf.

Stilte. Leen kijkt Bart aan, dieje mensch. Jawel, Leen neemt het zoo kleine borstrokje en het zoo kleine hempje, dat voelt zacht, dat is mooi wit, het zingt in haar hart en het is er licht mooi en het schreit er evekes van omdat ze zoo blij is da ze graag goed wil zijn en da ze moeder wordt.

- Hier, die heb ik voor òù gemaakt, voor oe kiendje, zegt Leen en ze geeft Nelleke het kleine goed. Nelleke verschiet. Nelleke roept het heilig huisgezin van Nazareth aan. Jezus, Maria en Joseph, zegt ze. Nelleke zegt: dank-oe-wel. Ze zegt: Christene zielen bè alevenwel nog aan toe. Nelleke gaat heen. Mee de kleerkes. Mee de kleine gift van die kleine kleerkes. Gèk van blijdschap mee de nederige gift van die kleine kleerkes. Jawel, veel is het niet, da's zeker, zoo'n simpel borstrokje en zoo een klein hempje. Och da Nelleke Pot.

◽ ◽ ◽

De deur is achter Nelleke dicht gevallen en Bart en Leen hebben haar haastige verwijderende stappen op het pad gehoord. Leen pakt een witte lap, strijkt hem open op tafel, ze ziet op dat wit, dat is helder en zoo licht om op te kijken, dat wit, dat moet een hempje worre, zoo een klein, ze ziet op dat wit, lang, zoo da lange stille nadenkende kijken. Bart kijkt in de helle kern van het wit overkapte bronolielamplicht.

Op het wit voor de kleine hempjes is een donkere vlek gedrupt, en nog een.

- Da menschke is blij!’ Dat zegt Bart, dieje mensch.

- Ze kan niet zoo blij zijn as ik.’ Dat zegt Leen, die vrouw, die moeder worrende.

ANTOON COOLEN