Roeping. Jaargang 3

Het treinboek

Wij zijn ter dood gekwetsten
die in 't hospitaal
het treinboek lezen
en verlangend zijn.
O 't suizen van den wind
bij bruiloftsreis.
Het landschap buitelt door het raam.
De wind bestormt ons hart
gelijk een oude wijn.

Wij dromen dorpen,
steden in lazuur;
torens en bergen
die we saam bestijgen.
O avond in Toskanen,

[p. 70]

 

helle vesperklok,

 

die onze zielen - moëe luiken -

 

naar mekaar zal neigen.

 

 

 

Wij zien de haven -

 

deze reis gaat snel -

 

het bedden van twee hoofden,

 

zuivre nachten,

 

het helle linnen van 't ontbijt

 

en d'eerste bloemen

 

die haar handen wachten.

 

 

 

Maar d'ééne reis vergeten wij,

 

eilaas.

 

Het is een glijden naar een beetre stee.

 

Het is het wonder wee

 

van onzeker verbeiden.

 

Het klotsen van Uw roep

 

aan 't trommelvlies.

 

Het ‘kinderen, kom’ van moeder in den tuin

 

met zoeten nagalm brommend

 

door het huis.

 

Toch breekt die zoete late roep

 

ons wakke hersenssluis

 

aan twee.

 

 

 

O, spoel dan voort de namen van Uw steden,

 

het blauw van Uwe verten

 

en het boek,

 

als het dan eindlijk uit ons hand gegleden,

 

groeie Uwe stem uit iedre kamerhoek.

 

Want wij zijn dwazen die veel reizen dromen

 

naar 't grijze vaderhart op zoek te gaan.

 

We zien te laat,

 

waar we' om nog grooter snelheid

 

op ons luide fietsen,

 

steeds dieper naar Uw aardedingen bogen,

 

hoe w'aan Uw moede wachtende oogen, -

 

o grijze beedlaar langs den hoek -,

 

in stof en woestheid zijn voorbijgegaan.

1924.

MARNIX GIJSEN