Roeping. Jaargang 3

[p. 57]

[Jozef van Aalst]

De dood van den simpele.

't Mager hoofd in de kussens;
gebroken oogen,
die zien in de eeuwigheid.
Z'n kromme vingers
plukken krampachtig naar den God zijner ziel.

Op z'n droge lippen
'n lach:
nog proeft ie de liefde van z'n God.
De oogen staan pijnlijk
om de benauwdheid der borst,
en wijd-open:
hangt daar niet Christus, Die sterft voor hem?

Luister, God!
dit kreunen is 'n lied voor U;
de menschen weenen -
hun gebroken weesgegroet
is hem lief,
nu hij langzaam wegteert
als 't licht van de kaars.

Alles zwijgt.
De vensters zijn dicht;
'n enkele straal,
over den doode,
die ziet -

JOZEF VAN AALST.

Oud vrouwke

Als 'n uitgerafelde rok, Heer,
valt d'r ziel uiteen,
nu ze ziet met d'r grauwe oogen
- dof-geslagen spiegel -
de dorre zandvlakte van 'n menschen-leven.

[p. 58]

 

Ze is er moeizaam doorheengegaan:

 

d'r voeten schroeiden.

 

Soms tuurde ze op de draai van 'n zandweg,

 

of Gij nergens stondt

 

als 'n wenkende molen.

 

 

 

Ze kan amper spreken nog

 

- d'r mond harde spleet van 'n offerbus -

 

in d'r hart

 

draagt ze de cijns aan Uw liefde.

 

 

 

Kind, kocht ze zuurbollen

 

onder de witte huif van 'n kermis-kraam;

 

nu koopt ze van d'r spaarcenten

 

'n bloemke,

 

dat wegkruipt aan Uw Voet.

 

 

 

Gij zijt

 

als d'r omslagdoek

 

en de stoof onder haar voeten:

 

ingedoken zit ze,

 

de paternoster in d'r bruine handen,

 

en ziet Uw erbarmen

 

met het zachte gelaat der Moeder Gods.

 

 

 

Kinderen spelen in de kamer

 

en lachen:

 

hun tol draait op de huisvloer.

JOZEF VAN AALST