Roeping. Jaargang 2

[p. 344]

Magdalena.

De zonde had ze gedronken als likeur;
in los gewaad
had ze nachten gedanst,
hart en handen aan de minnaars harer dolle oogen.

Op 't klavier van haar hart
zong ze lied'ren voor de zon;
haar lach
zoet vocht in doorschijnend kristal.

De sterren weenden
waar zij - gepoeierde vrouw -
aromata brandde
aan de wulpschheid harer jaren;
de maan zat weggedoken
in haar grauwen sluier
om de zonden van het meisje.

Toen kwam de Meester;
ze hoorde Z'n stem,
Sinds hingen haar blikken
aan Z'n bloeiende lippen,
Z'n woorden
dronk ze gulzig als wijn.

Zij, zondares,
aan de voeten van den heiligen Christus;
aan de eenzaamheid sprak ze
van den witten Bruidegom harer ziel.

Ze weende nachten lang:
toen stond op Golgotha
'n kruis
en gebroken aan z'n stam
Magdalena;

[p. 345]

 

op 't ruwe hout lei ze haar tranen,

 

en driftig kuste ze de doorwonde voeten,

 

die ze straks in hun gaafheid

 

zoende

 

met d'r blonde haren.

 

 

 

Magdalena,

 

lelie op 't hout,

 

waar Jezus stierf.

JOZEF VAN AALST