Roeping. Jaargang 2

[p. 260]

Gebed voor mijn volk
tot Jezus in de kerker.

Fluister-gemeenzaamheid
hebt Gij gegeven aan de velen,
wier rustige zielen komen en gaan:
een nardus-vloed over Uw voeten.
Maar mij
hebt Gij gewekt, dat mijn leven zou zijn
het hulpgeschrei
van mijn arm volk in Godsnood,
en Uwe stilten gaaft Gij mij niet.

In de tumulten van Uw heerlikheid riept Gij dit lied:
vlijmende dissonant.
Als schril gefluit op een hoek, waar het niet werd verwacht,
scherpe zoeklicht-flits in een zomernacht,
scheurt mijn geschrei de gelatenheid van die zelfs het klagen verleerden,
de mensen van Brabant.

Ik weet:
mijn ziel is rond het Tabernakel van Uw rust
ònrustige vleermuis.
Toch hebt Gijzelf mij gewild:
hulproep voor dat volk, dat werd bedrogen.
En daarom ben ik opgestaan
waar allen bogen.

Want weerstand is niet meer bij ons. Wij zijn er aan gewend,
dat men Uw heerlikheid in ons miskent.
En Gijzelf liebt gehoord, hoe ze eeuwenlang hoonden
de duisterheid van Uw eigen huis.
Wij dulden van wie zelf de lichten doofden, die spot.
Hoelang nog?
- God!

[p. *29]

HUBERT EN JAN VAN EYCK: De Aanbidding van het Lam Gods

[p. *30]

HUBERT EN JAN VAN EYCK: De Aanbidding van het Lam Gods

[p. *31]

HUBERT EN JAN VAN EYCK: De Aanbidding van het Lam Gods (Altaarstuk te Gent: middenstuk)

[p. 261]

 

Wij móésten wel worden een sleurbent achter verfrommelde vaan,

 

toen Gijzelf niet meer stralend vooraan mocht gaan

 

in remonstrans-glorie zegenend pleinen en wegen.

 

 

 

Van ontrouw volk hebt Gij geleden smaad

 

en geseling, doornekroon en kruis en wat te lijden was

 

àlles. Dit niet:

 

bij Uw getrouwen zit Gij gekerkerd

 

in Brabant:

 

de straf-sel van Kristus.

 

 

 

Daarom zal mijn bede geen jubel zijn

 

nu allen jubelen voor U.

 

In mijn bloed is de roep van mijn volk

 

om Uwe glorie.

 

 

 

Alle de straten van Brabant staan open

 

voor U.

ANTON VAN DUINKERKEN