Roeping. Jaargang 2

[p. 205]

Vers.

Glijdende woorden vullen ons leven niet
en de loome bloei van uiterlijkheid
rukken we worstelend uit ons bestaan.
O, leeggezogen te worden door die lafheid,
de bekoring als 'n walmende lucht om ons
tot we tasten in angst, klam.

De kamp van iederen dag:
in ons de resten van 't verleden,
de ijdelheid van ranke arabesken:
broze ontroeringen,
en de herinneringen als 'n vergift:
bedwelmend.
Onze adem verstikt in die broei.

Breken alleen kunnen we nog,
tot alles sterft in ons
wat vroeger was: gekoesterde waan.
Dan: als van 'n boer, die gebukt spitte
en met krimpend gezicht recht staat
z'n lendenen van pijn doorvlijmd,
't dorstig hijgen naar adem
en onze borst breed van verrukking:
Zie! 't land open gebroken voor 't zaad.

HENDRIK KUITENBROUWER