Roeping. Jaargang 2

[p. 196]

Gedicht voor mijn zus.

Jouw glimlach is geluid geworden
met de nachtwind.
Het blauwe der dagen heb jij bezield,
dat ze praten van jou.

Wanneer je gaat door Amsterdam:
anonieme huizen schuiven je voorbij,
d'r ogen zeggen je niets.
Licht-reklames, die opvlogen voor jouw ogen,
provinsiale,
zijn jou zo lief niet als de leeuwerik was.
Het onbekende werd sleur.
Alles is alledaags,
alleen het azuur van Gods hemel niet.

Maar op het IJ zijn schepen
en frisse wind,
over de kaai het zware dreunen van geladen wagens,
paarden slaan vuur uit de straat,
Werkers zie je met merg in d'r lijf.
Dát zal je doen stilstaan en denken:
zò zijn ze bij ons.

Als je weer wandelt langs zielloze wanden
is jouw engel - midden in Brabant -
bij mij.

Uit boomtoppen giechelt de merel
jouw spotlust
en alle heesters
hebben jouw frisheid aangetrokken:
lentekleed.

Buig ik over mijn ziel,
hoe die wegvloeit:
langzame beek door saaie tijd

[p. 197]

 

dan spartel jij op als zilvervis.

 

Jouw ogen, weemoedige wierplanten,

 

verwijten mijn verloren dag.

 

 

 

Jij bent een dappere meid.

 

 

 

Onze engelbewaarders spreker met elkaar.

 

Hun vriendelikheid is over ons leven

 

telkens als zij elkaar ontmoeten op een straathoek.

 

 

 

Het leven is vol straten, zus.

April 1924.

ANTON VAN DUINKERKEN