Roeping. Jaargang 2

[p. 148]

[Henri Bruning]

Uit: het zonderlinge lied

verwezen daglonerstred doffe berusting

want iedere dag eindeloos-eendere sirkelgang
die nooit rezultaat heeft
dagen wentelen verloren omlaag
wij stijgen niet

Stijgen wij weinig naar uw verzadiging - wij glijden weer terug:

vermoeienis is op zoveler gezichten.

'n dagloner ontvangt zwijgend het dorre loon
de vruchteloze vracht der dagen doodde verlangen
Maar wij?
(uw zoete vreugden:
melankolieke draaiorgel-muzieken als wij verlangen naar een

simfonie van Mahler)

God! dat hebben wij niet gevraagd!
We vroegen meer! Uw vreugden zijn zo zelden en zo klein
'n welluidend refrein
van een eentonig langzaam lied.

O! ons verlàngen naar een grote stralende daad
een grote vreugde
naar licht en ruimten wijd en hoog
iets dat de aarde breken zou als zaad
en uw goed Oog
dat zingend naar ons overboog:

dagen wentelen omlaag
verloren - zonder rezultaat
Verlangen - volharding - vermoeienis is op zoveler

gezichten, God, sta ons bij!

verwezen daglonerstrek doffe berusting.

HENRI BRUNING

[p. 149]

 

Vlagen

 

zoete muzieken

 

uit dorpen waarlangs wij snellen

 

- schemeren even open

 

beveiligde uren van vroeger:

 

 

 

iets van een mens,

 

iets áárds

 

boog nog beveiligend zich over ons:

 

naaktheid van aardekind kenden we niet.

 

 

 

Dorpen wentelen aan en voorbij

 

- herinneringen zwerven terug: de pijn van verloren muzieken:

 

eindeloos het verlangen weer kind te zijn

 

- blijft, blijft de eentonig-ritmerende dender der wielen waarin

 

ons verlangen bekneld ligt

 

 

 

Wij willen spreken, met vrìenden spreken

 

- we mogen niet:

 

we vinden slechts d'afgronden van elkanders hart

 

in 't zwijgen van elkanders

 

hulpeloze ogen.

 

 

 

Eindeloos verwijderd -

 

 

 

en we kúnnen elkander niet naderen,

 

we kúnnen niet roepen. We dúrven niet. Het is ook niet nodig

 

- - Zware droomstilten waarin alles vergeefs is.

 

 

 

Dan bespringt ons de angst, God, ons leven alleen met úw

 

Liefde te moeten leven: O, geef ons iets,

 

nog iets

 

- 'n mens -

 

behalve U, iets dat ons verwant en nabij is.

 

 

 

Gij zijt zo ver

 

als àllen

 

zo ver zijn.

 

God - - - we zijn mèns.

[p. 150]

 

Wees mild, wees milder.

 

Bedènk!

 

dat wij verlangen naar een gróót leven,

 

dat wij

 

méér dan de anderen,

 

van U willen zijn.

 

 

 

d'Eentonige dender der wielen wiegt ons ten dode.

HENRI BRUNING