Roeping. Jaargang 2

[p. 386]

[Jos Verjans]

'K Erkende voor god m'n noden als opvoeder van jonge mensen

Heer in de na-nacht laat -
de uren wit van stilte en sluimer -
nog in m'n roerloos lijf de rode vlam
die ruisend brandt
maar laag:
m'n moeë geest die traag nog werkt;

en in de dagen als 'n zaaigetij
m'n zeekre hande'
en weel'ge mond;
m'n oog 'n feilloos schot
in zielenjacht voor U;
en hóóg m'n g'loof
in U-en-mij:
'n strakke witte vlag!

Toèn heb ik U gebeden
bang en snel:
in m'n verborgenst zelf was 'k zeer benauwd;
gesmoorde noodkreet in 'n diep ravijn
van 'n filmartiest
die gewaagde toeren doet
en telkens ijst,
maar tòch zich dapper houdt:
hij raakte vàst z'n reputatie kwijt!

Want als m'n uren wit
van stilte en sluimer zijn;
en in de grote dagen van de daad;
dan sluipt - en telkens wéér -
'n schuwe twijfel door m'n ziel -
'n grote donkre vrouw
die vlucht, zeer snel,
na kwade daad -
'n schaduw - wèg. -
Want ik herstel me snel.

[p. 387]

 

Maar 'k dreig te worden, Heer,

 

als een die voelt en weet;

 

hij is zéér ziek en zwak

 

maar kan nog leven lang -

 

't kan óók opeens gedaan zijn;

 

niemand weet wanneer.

 

 

 

M'n vlag valt slap:

 

stuk frommeldoek. -

 

Ik aarzel,

 

twijfel,

 

en 't moment passeert. -

 

M'n ogen worden me 'n dwaasheid.

 

Omdat ik de diepten des hemels zie

 

zoals 'n bedronkene ziet de huizen

 

die scheef staan en wagglen,

 

en de maan die langs de hemel laveert!

 

 

 

Laat me werken

 

onder m'n jongens Heer:

 

zeer kalm en sterk -

 

groot evenwichtig

 

in diepe eenvoud.

 

En met het g'loof in Uw voortdurend waken

 

op elk klein aardeding

 

van de simple tuinman

 

die al spit en zaait

 

in gans nog dode aarde

 

in de late winter;

 

en tòch nooit twijfelt

 

of 't straks wel lente wordt

 

en 't zaad kan kiemen!

JOS. VERJANS

[p. 388]

De asceet

Zoals 'n poolwolf,
- mager jakkerbeest
met bloedbelopen oge' en muil die dampt -
de hete kop recht-uit,
uit honger en uit bittere verlatenheid
die hem tot schrikk'like angst werd
lijnrecht rent de nacht door
eindloos - eindloos. -
uren - uren. -:
want érgens móet het licht
de dag
de redding zijn!

Zoals die poolwolf
in gestrekte loop
- van snelheid bijna gelijkmatig zweven -
maar doorrent doorrent
en het zelf niet voelt:
hij waant zich stáánde soms,
scherp schouwend naar 'n lage verre schemer,

zó snellen grote zielen tót U God!
door de ijswoestijn van dit gevloekte land -
z'n nacht schier grensloos -
uit schrikk'like angst
en alles telt hun niets -
elk aardeding passeren ze achtloos -
zien het niet.
zó is hun toe-ren op Uw verre verre Licht,
maar dat onfeilbaar érgens zijn moet -
dat ze zich wanen staande
en kalm, sterk schouwend, naar Uw dagend schoon Gezicht
op de kimmen van 't Leven.

[p. 389]

 

Voor ons, zwakke strompelaars, Heer!

 

die aan zovéél wat zonder waarde is

 

elk louter-aarde-ding op onze weg

 

'n stuk van ons leven verdoen -

 

voor ons véél hulp

 

en véél barmhartigheid

 

om Uw bitter Kruis!