Roeping. Jaargang 2

[p. *11]

Bijblad van ‘Roeping’ No. 5, 15 Februari 1924.
Open brief aan de medewerkers van Roeping
(Over den naam van een nieuw tijdschrift.)

‘Naar wij vernemen zal in den loop van de maand Maart de enorme reeks van katholieke tijdschriften weer met een worden vermeerderd. In dit maandblad, dat “De Valbijl” zal heeten, zullen de katholieke jongeren schrijven over litteratuur, beeldende kunst, politiek, etc.’
‘De Tijd’ Vrijdag 1 Febr. 1e Blad.

Van dit nieuwe orgaan ken ik noch het doel, noch zelfs de namen der medewerkers of redaksie-leden. Deze neutraliteit ten opzichte van alle betrokken personen wettigt mij hier protest aan te tekenen tegen de gekozen naam. Alleen tegen de naam. Ik wil u in oprechtheid vragen of u goedkeurt, dat katolieke jongeren (zo worden wij toch ook genoemd, niet waar?) zich gaan betitelen als mannen van de guillotine. Denkt men aan 1789 en noemt men dan een Rooms tijdschrift: ‘De Valbijl?’ Wie wil men gaan nabootsen? Robespierre, Danton, of nog liever Marat, die immers ook aan letterkunde deed en een ‘roman du coeur’(!) geschreven heeft? Hebben zij, die zich katolieke jongeren noemen niet vóór alles de taak dragers en mededelers van het Leven te zijn en is de valbijl niet het gruwelikst insigne van de dood? Men begrijpe mij goed: ik spreek niet over den aard van het tijdschrift zelf, ik val de redaktie niet aan in haar bedoelingen - ik ken die niet - maar ik beweer, dat haar prinsiep niet met het katolieke kan verenigd worden, als dat prinsiep gedekt wordt door die naam, zoals het toch behoort te zijn bij iedere redelike publikatie. En late men zich niet beroepen op ‘Le Pal’ van Léon Bloy. De ‘punt van de lans’ is een heilig wapen, waarmee het Hart van Kristus werd doorstoken, een wapen van heil voor allen, alleen voor de verstokten in de boosheid een verderf. De lans is het wapen geweest van de lansknecht, de held uit de tijden der kristenheid, de strijder tegen de Sarrazenen. De valbijl is zelfs geen wapen, zij is een masjien. Zij werd niet hanteerd door knechten Gods, maar door geestes-plebejers. ‘De guillotine is het zegeteken der middelmatigheid’ zegt Joseph de Maistre, de illustre voorvader der katolieke jongeren. De valbijl is de triomf geweest van de populariteits-zucht. Als het doel van het te verschijnen tijdschrift goed en gewettigd is, laat dan - zo er onder de medewerkers van ‘Roeping’ zijn, die invloed kunnen hebben op de eventuele redaksie - deze er voor zorgen, dat de naam veranderd worde. Is het doel niet goed en niet gewettigd, zo schrappe men dat ‘katolieke jongeren’!

[p. *12]

Immers deze hebben niet te zijn brengers van de dood en grappenmakers met bloed, die afgeslagen koppen met uitpuilende ogen voorhouden aan een geil publiek! Want onder de gekozen naam zal het tijdschrift enkel en alleen gelezen worden door lieden, die er scheldproza verwachten, onverschillig of het vóór of tegen onze Kristus gaat.

Katolieke jongeren - want dit periodiek wordt uw orgaan genaamd - doet wat ge kunt om die plebs-vermakende, gruwel-hansworstige, alles te samen belachelike en voor onze talenten uiterst kompromitterende titel van het ding af te krijgen. Zo niet, dan zal het gelezen worden, alleen om de attraksie van zijn naam, die op het inferieure spekuleert, zo wel als ‘Blanke Slavinnen’, ‘De geschaakte Schone’, en dergelike onwaardige draken. Edeldenkenden, die zich niet getrokken voelen door zó'n melodramatiese titel zullen - en terecht - ‘De Valbijl’ beschouwen als het orgaan van het opstandige geestesproletendom. Immers die naam is een toegave aan lage populariteits-zucht door de attraksie van het vuil. De echte valbijl - (de eventuele peet-oom) is een masjien geweest, waarmee het geïnkarneerde vuil een Marie-Antoinette en een Madame Elisabeth en zo veel andere edelen van geest en natuur op beestachtige manier vermoord hebben.

Nog eens: men begrijpe me goed: er is niets tegen dat het werkelik-lelike, het intens-lage wordt bestreden. Maar dit geschiede op edele wijze; er is al modder genoeg! En dus niet onder den titel van het masjien der trivialiteit. Wij, katolieke jongeren zijn gaarne bereid, waar dat nodig is, onze prinsiepen te verdedigen, maar als men spreekt van een valbijl, dan zeggen we: neen, niet met zulke hulp en niet met zulke bondgenoten!

Niets van wat dit artikel behelst, is bedoeld om iemand, wie dan ook, te krenken of te beledigen, maar wij zijn aan onze naam van katolieke jongeren verplicht, te waarschuwen tegen het lage en het onbezonnene.

ANTON VAN DUINKERKEN