Roeping. Jaargang 2

[p. 169]

‘Zonnetij’

De wereldstad!
Klein hoekje in 't groot hotel aan de Boulevard.
'n Tafel met twee stoelen.
Jij had 'n leunstoel omdat je moe was -
klein meisje van droom en verlangen; en de werkelijkheid is zoo hard en zoo moeilijk.

We zaten bijeen, en we praatten weinig.
'k Zat naar je bleeke gezichtje te kijken;
en mijn hoofd zat vòl wilde muziek van de straat:
de cadans der geluiden -
het komen en gaan der groote lawaai'rige dingen;
en 't verre doffe donkre
waarin alles zich oplost'. -
Om je gezicht was 'n stil aureool.

Ik zocht 'n lief woord, wat je nog nooit gehoord zou hebben,
maar wat je tòch zou herkennen, terstond en inééns, als iets heel vertrouwds;
zooals men 'n man kan herkennen in late tijd
in 'n groote stad als deze -
als men zéér ongelukkig is en bij niets dan vreemden:
'n man die als kind met òns bij onze moeder was.

Ik zocht iets van je-zelf
om het je-zelf te geven -
iets liefs, iets moois, iets groots, waarvan je zelf verrast zou staan;
om je te laten zien dat ik je kende dóór en dóór
- béter dan jij je-zelf. -
Dat moest je gelukkig en dankbaar maken den ganschen avond
- mij trotsch -
maar ik vond het niet. -

'n Wijde weemoed kwam over alles.
Er schoot even opstandigheid in me op -
maar mijn gedachten werden loom als 'n kudde moe vee
die zich legert in scheemring vacht naast vacht,
met het avondrood langs de gloeiende kim er àchter.
- En jij leek 'n heilige:
zóó klaar was je gezicht -
en je ziel was diep en puur en stil -
dat wist ik héél zeker. -

[p. 170]

 

Toen kwam 'n man met 'n mooie vrouw -

 

Soepele deining om ranke enkels van heel dun gewaad.

 

Je zag telkens éven de ronding der knieën.

 

- 'n Wolk warmte en geur -

 

Maar jij was mijn kleine heilige.

 

't Andere waren objecten-om-jou....

JOS. VERJANS