Roeping. Jaargang 2

[p. 166]

[Karel van den Oever]

Het woud.

Rond uw duister woud,
Heer, loopt mijn voet.
Ik roep.
Reeds uit uw vleesch
(het ingewand mijner moeder)
had ik het aanschouwd
en, ver-af, luid-op begroet.
Want: Gij zijt het woud
en diens diepe kern,
Gij-zelf, Heer, eeuwig zijt.
Gij hebt uit Uw bloed gebouwd:
de boomen;
uw adem in de kruinen.
O, mijn vermoeide voet schrijdt:
ik roep U helder aan, Heer,
mijn hoofd overgebogen,
als door een raam.
Want altoos mijn begeer
fel naar Uw Naam:
de prik van een mes.
Daarom roep ik: ‘Heer, Heer!’
langs uw geopend en duister woud.
Krijt uit een verschrikte nacht
niet het kind: ‘Vader, Vader’?
Maar dit is aan uw woud-zoom, Heer,
een warme, gelukkige wacht.
Nu ben ik uw uiterst Lichaam nader.
O, duistere Liefde, diep en ver,
in uw oer-woud;
noch maan, noch ster
heeft ooit U doorschouwd;
geen zom-waard doorrijt
uw verborgen duisterheid.
Heer, Gij begunstigt mijn wandelende voet:
met uitgestorte duisternis
tusschen boom en boom.
Geloofd: uw geestelijke nacht.
Wij hooren uw fluisternis
van twijg tot twijg.
De bosch-duif koert en woud-water welt:

[p. 167]

 

o, goddlijk Harti-gehijg!

 

Loop, gij, arme voet:

 

treed de uiterste woud-schans af,

 

de jeugdige duisternis tegemoet.

 

Snel vroolijk: hoor, bij de woud-rand

 

achterna schalt de luie roep

 

van duivel en zonde.

 

Geen haan splijt nacht en dag

 

o, zóó uiteen,

 

geen zwaluw piept jonger

 

tusschen de winter en lent'.

 

Zij braken mij: van been tot been.

 

Uit hun honger werd ik: een rif.

 

Maar Gij sneedt mij af aan hun navel:

 

Ik zuchtte om uw duister woud.

 

 

 

O, goddlijke duisternis!

 

Loop, voet, in de zware nacht.

 

God is duistere luisternis

 

die in Zich-zelf u wacht.

KAREL VAN DEN OEVER

[p. 168]

Aquarium.

Soms staart langdurig
een emeralde visch
vóór de aqarium-ruit:
hij kijkt vurig
naar mij uit.
Hij glijdt niet langs het helder glas:
zijn bolle oogen
(onbeweeglijk geheim)
o, ze hebben mij heftig bewogen.

Zoo staart de vreemde bekoring
mij reeds de gansche dag aan.
Uit die wreede oogen,
mijn God,
kan ik niet vandaan.

KAREL VAN DEN OEVER