Roeping. Jaargang 2

[p. 115]

Reflexen.

L. Langs de drie groote wegen in druischende drommen kwamen zij, duizenden, duizenden wit en donker naar het vuurwerk aan zee; naar de hooge, lichtende paleizen op de duinen, langs de Begeerlijkheid der oogen, de Begeerlijkheid des vleesches en de Hoovaardij des levens: langs de drie wegen der menschen, die mondden aan de ééne zee.

Uit de donkere krocht van den avond stroomden zij aan, altijd-door, joelend krioelend, duizenden, duizenden, in het schitterend, sche-witte licht, in de verblindende gouden klaarheid, die als een gloeiende stilte hing over het groeiende tumult. Rukwinden van klank, vlagen van muziek uit de open vensters, uit de opene gouden poorten; - menschen gingen er in en uit, zoekend de schaduw, zoekend het licht en de schaduw - allemaal menschen die lachten en leden: levende leugens, ledige levens, onsterfelijke zielen - maar aan God dacht niet een....

LI. Koepels van luister op zuilen van licht; daarachter, afgrondelijk diep, en ontzagwekkend wijd, eindeloos de zwarte glorie der zee. En over dat alles welfde de onmetelijke hoogte des hemels, wentelden de stilten en de mysteries, werkten en wervelden de werelden om en om en brandde zoo wijd, zoo wijd, de witte ernstige heilige vreugde van God.

Groen lag de zee onder de groene avond, melodieus en mild, onder de witte boog der sterren, met tusschen hen beiden niets dan de gonzende wind en hier en daar een verloren gevlogen kreunende witte vogel en in de onkennelike verte de donkere weemoedige roep van een koopvaardijer en de diepe, doffe stem van het naderend getij.

LII. En als flonkerende diademen op het moor-zwarte Oosten stonden de schitterende paleizen, hoog en trotsch, met poorten en ramen, roode en groen smaragden steenen, in een paarsche mist van licht; en onder de duizenden kleine zonnen stonden en staarden met vreemde onwezenlijke kindergezichten àllen, die duizend en duizend lachende menschen, of zij gelukkig waren en niet meer wenschten en smachtten, want er was muziek, lokkend en los en er was liefde en haat, droom en illuzie en géén God; er was duisternis in licht en géén waarheid dan de zonde alleen en die bont en bloot en alom!

[p. 116]

LIII. En tusschen hen allen, in den moordenden smook van cigaretten, langs de blinkende klinkende tafels, met zijn zwarte wapperende vlag, wandelde de Dood: fijne signeur en een jonge vrouw die hij kende goed en groette even, zag opeens weer het heele witte doode lijfje van haar kindje, schreide en wilde naar huis. Maar men dronk en spijsde, en had behagen, was rustig en vol vreugdige weelde; het schrijnende gisteren was vergeten en het pijnigende uitzicht op morgen verloren, verdronken in de roes; men proefde en smaakte het heden, bezat het met beide oogen, met beide ooren, hield en dwong het met beide handen; genoot het met alle zinnen, vol en geheel.

LIV. En uit honderd koperen monden, uit cymbalen en trommen ginds, viel plots een ‘lied aan het leven’ klaterend los boven de zee; en de stem der aarde en de stem der zee ging verloren in de dreunende dreiging als van aandravende eskadronnen en donderende gongen: een woeste rilling voer door de ruimte, een zotte vreugde schaterde: Satan lachte. En een ongeziene hand plots zaaide over land en zee een zwaai van vuur-roode regenende sterren, een zwerm van slingerende, sissende slangen. Een bom knalde open en een vurig sidderend zaad viel sissend in zee.

Een duizend-voudige kreet rolde enorm over de rossige, groene wateren. Een fluitende pijl schoot recht naar het hart van God; uit de onkennelijke hoogte des hemels mischte een roode tros rozen en een zilver-regen van rillende tranen, en uit al die monden, keek op keer, sloeg een joelend gejuich tegen de nacht en bleef druischen en druischen, een storm gelijk, een demonisch gehuil onder de kalme, wijd-uitstaande pracht der bloeiende sterrenvelden.

LV. En wèèr weerlichtten de luchten en schokten wijd open: het bliksemde in aller oogen; sulferen zonnen waaierden los, stonden, wentelden, stonden en zonken in een ziedende purperen nevel: een kreet scheurde de nacht; een man hield een kind op zijn schouder, het kirde als een vogeltje en greep, arm engeltje, met zijn magere, bloote armpjes in het rossige donker.

En gróóter klonk de roep der zee; ‘wee en doem’ en daarboven schalde het lied des levens, martiaal: het licht tegemoet; en alle lippen namen het over en alle harten beleden

[p. 117]

het, alle oogen aanvaardden het: tooverschoone schijn. Diep in zee: honderd torens bonsden, bonsden: God, o God, o God; wilde vlagen gilden over den zwarten boog der wateren; Satan schaterde uit het Westen.

LVI. Maar al opeens, alsof de hemelen kraakten, viel een ontzaggelike stilte over het heelal, en in moordenden angst spalkten zich de oogen in de schilferende witte stilte, toen van boven den boog der sterren, tot op den bodem der zee, lichtend van hèl licht, stond, met zijn armen van Noord naar Zuid, een onmetelijk kruis. En door den zilveren mist brak, en brandde als door een fijn waas, éérst het bloedig gelaat, dàn twee roode handen en twee roode voeten en eindelijk het geheele uitgerekte, bloedende lichaam, van den meest-gefolterden Mensch.

Het hoofd, voorover, hing boven de aarde, de voeten raakten de zee; duizenden, als versteven, stonden en zaten en lagen: bloed in hun oogen, bloed op hun handen; en er was geen woord, geen klank; de zee ruischte haar miserere; het Hoofd bloedde, de handen bloedden, de voeten en de zijde; héél ver, ergens op aarde of ònder de aarde, kermde en weende een enkele viool als een gefolterde ziel en het kindje, op de schouders van den vader, kirde als een vogeltje en strekte haar bleeke, bloote armpjes naar het armelijk Aanschijn..........

LVII. O God, om de lieve verteedering van het kindje: miserere! Wij hebben Uw glorie aanschouwd in Uw vernedering; met Uwe vrees hebt Gij ons geslagen toen uw liefde ons niet vermocht te binden. Gij hebt ons geroepen, en wij hebben het niet gehoord. In de wereld verloren, hebben wij de engelen in ons vergeten en ons lichaam gevoederd tot onzer zielen vereenzaming en verarming. Om de zoete genegenheid van het kindje: medelijden o God, over onze ontuchtigheid en hoovaardij.

O Verlosser onzer zielen, uit den wrong van het onmenschelijke vleesch; o Heiland onzer oogen, uit den ban van schijn; losmaker onzer ledematen: versterk ons Geloof in de onverzettelijke woorden van Uw mond en in de witte daden Uwer handen, en geef onze harten de vreugdige rust en bevestiging in de eene eenige werkelijkheid, die is achter deze, welke wij met voeten begaan en met handen tasten.

O, Grootmoedige geef ons het groote, sterke geloof, dat om

[p. 118]

geen bergen ziet, dat alles omvat: alle zee, alle land, alle hemelen: Uw troon en boven Uwen troon, U, van begin tot einde: God onmetelijke God, Schoonheid en Licht, Afgrond van Licht.

LVIII. Gedenk, o wonderbaar Licht, dat Gij Nicodemus bezocht hebt in den avond en Zachaeus in zijn nederige woning; dat Gij om wat liefde Magdalena verlicht hebt; o zeer genadig Licht, stort U over in ons, opdat Licht zij wat wij spreken en zwijgen, opdat Licht schijne uit onze oogen, Licht regene uit onze handen; opdat ons leven Licht en U zij - enkel Licht in Licht - en dat wij wandelen in U. Amen.

(Wordt voortgezet)

JAC. SCHREURS, M.S.C.