Roeping. Jaargang 2

[p. 8]

[Math. Kemp]

Landschap door gekleurde ruiten

Dit is de zeer prille morgen
in een heel jongen dag,
en ook de wereld is jong
en nog week en warm van de schepping.
In het ziedende groen
der openglorende hemeleeuwigheden,
in de teere broeiende rijpheid
der schoot-gelijke dalen
zal alles dra met stormende jeugd
geweldig gaan leven!
Nu kookt de lente van hitte,
van paring en van baring,
van driest-uitruischende kracht,
van blind-springenden overmoed.
Leven en dood gaan hier woeden
en later kwaad en goed,
in frissche reuzengestalten.
Nieuw oud of oud nieuw,
jong of verjongd,
maar heet en rein
van versche schepping.

Dit wordt de dag van bloed!
Naar deze dalen komen de volken
voor den grooten moord!
Al die verdwaasden met éénen wil:
te bloeden;
met één sombere begeerte:
dierlijk te lijden.
Dra zullen over de kammen
dezer karmijnen heuvelen
en over alle paden
der zwart-scharlaken bosschen
de horden nederdrommen.
Roode dalen,
rosse bergverschieten
onder geranium-purperen hemelen,
wat kunnen zij anders doen willen,

[p. *1]

Foto Koch
DE STOFFELIJKE MENS EN DE DOOD UIT DE ‘CYCLUS VAN DOOD EN EEUWIG LEVEN’ IN DE CRYPTE TE ASSELT.
(wandschildering)

[p. *2]

Foto Koch
CHRISTUS, DE VREUGDE DER ZALIGEN UIT DE ‘CYCLUS VAN DOOD EN EEUWIG LEVEN’ IN DE CRYPTE TE ASSELT.
(wandschildering)

[p. *3]

Foto Koch
DE DENKER EN HET RAADSEL DES DOODS UIT DE ‘CYCLUS VAN DOOD EN EEUWIG LEVEN’ IN DE CRYPTE TE ASSELT.
(détail wandschildering)

[p. 9]

 

dan weelderig moorden

 

in vette lijven,

 

dan bloed

 

om het bloed!

Alles is koper,
somber gesmeed,
grimmig en vast!
In de dalen zal niet meer
worden gelachen;
en niet meer worden gezongen
of gedanst op de bergen.
De blauwe luchten en de sterren,
de zon en de maan,
verblijden nu verre planeten.
Over de oude wereld
broeit de sulferige dreiging
van ontzaglijk onweer.
Zwaar en vast is het zwerk-gewelf,
onverbreekbaar zelfs
voor de bazuinen des Oordeels!
Over de stille wegen in de diepte,
waart weifelend en gejaagd, de duivel,
ernstig en beklemd
in 't menschenloze;
zonder doel
in een koperen wereld!

Zonden belagen ons niet meer,
alle strijd is voorbij,
ons hart vol lichte rust.
Koel blauwt de vroegte der eeuwigheid,
der prille jeugd onzer zaliging.
We zijn alleen,
verbeidende stil verblijd
het wondere plotse komen
van God en al de geheiligden,
in de zoete en peillooze ijlheid
der blauw-blauwe hemelen.
Vreugde zal er wezen

[p. 10]

 

van profeten en rijpe mannen

 

en van verheerlijkte vrouwen,

 

zonder roep of gerucht,

 

vreugde

 

op alle heuvelflanken

 

en langs de goede donkerheid

 

der diep-kobalten bosschen.

 

Maar wat op de week azuren

 

adren der wegen in 't dal,

 

waar heller komen op bloeit?

 

Kinderen?

MATH. KEMP.

[p. 11]

Untergang des abendlandes.

Jong ben ik,
bedwelmend en overmoedig
onschokbaar en uitdagend jong!
Ik voel me nieuw
in deze tijden vol geruchten
van veroudering en ondergang.
Mijn oogen flambouwen,
mijn leden bloeien frisch en koel,
mijn ziel straalt onvermoeid
en mijn wondenloos hart
klopt in vroolijken storm.
Donkere profeten klagen:
‘de zielen der volken verschrompelen,
hun steden zullen verzanden,
en ze deinzen zelf alom
voor hun overmatige vernuftigheden,
die overmeesterd hebben
haar meesters!’
Zorgeloos lachend,
met dansende schreden,
zal ik bevelende gaan
door de wordende woestijnen,
Zaaiende opnieuw het begin
van al het eindende,
uit de oerkracht van mijn wezen.
De vermufte zielen der volken,
jaag ik in jongen bloei;
dóór de instortende steden
doe ik nieuwe ontkiemen
ontluikende naar nieuwen stijl,
en prille wonderen
van ijzer, beton en gassen,
van vuur en electrische vonken,
zullen krijschend, vlammend en druischend
in 't stadige zonlicht ontspringen,
jong, stout en onverdelgbaar
als mijn ziel en mijn hart en mijn wil!

MATH. KEMP.

[p. 12]

Vliegtocht.

Wij trillen zwerk en hemel in!
De stage donder der schroef
trekt den kom der aarde
al grooter en grooter.
Siddrende metalen vuist,
die ons in de ruimte geheven houdt,
die ons schokt naar gele verschieten
onder regenbaldakijnen,
kunt ge bezwijken?
Alles is kracht,
droomlooze kracht,
mijn wil, mijn verlangen,
mijn genieten, mijn moed.
Boven kubieke nestjes,
en saamgezworen gezwellen
van dorpen dreunen mij voort;
boven de paars-groene ruiten
van leege en rijpende akkers
rauwt onze raatlende donder.
Zwenkende boven stad,
speren de spitsen der toren,
snijden de nokken der daken
hevig me in 't bloed-open hart.
Stil en wijd,
groot en alomvattend,
kan elk moment de dood
opsnellen naar ons!

MATH. KEMP.

[p. 13]

Fluistering.

Waar allen schreeuwen
uit eigen hart
en harten van anderen,
en alle schreeuwende dingen
laten schreeuwen tot U,
zal ik
fluisteren.
Gij zijt van eeuwigheid,
buiten mode van haat of liefde
van kwaden en goeden!
Gij weet, wat er spreekt in de stilten
van hoop, verlangen en droom
en wat het verzwegene
zeggen kan.
Niet smaden zal ik, of richten
die hoonen den weg naar Gehenna leeg
en vloeken de Paradijsroos vol,
maar ijdel ook Uw naam
in eigenwijzen waan
sleuren in alle dingen,
krijschende maaksels der menschen
en ziellooze bloeisels der natuur.
Gij zijt daarbuiten en nabij!
Daarom zal ik
fluisterend bidden,
als een kind van mijn land
in witte kapellen,
en dan lachend over de wegen gaan,
met vreugde in alle zinnen,
om gronden en steden en menschen,
om dieren, bloemen en boomen,
met Uw vrede diep in het hart:
wijd en zuiver
en stil.

MATH. KEMP.