Roeping. Jaargang 1

[p. 370]

Avend.

God
de avendzon,
het goede gras en mijn goede broeder boom
- ik houd mijn hand aan zijn koele stam -
in alle dingen zijt Gij nu mild.
De witte wolken: werkend schuim:
opstapelend, omhoog-schuivend en uitmekaarzakkend,
en de warme brand wisselend erin
van de zon achter de heuvlen.

Zo vreemd-zacht treedt Gij opeens op me toe - ik durf U niet te herkennen -
uit de weelde van het rijpe koren: uw zingende nabij-zijn:
de grote nog komende vreugde
de oogst: het maaien, het binnenhalen:
zware garven over de velden
wagens beladen met koren: sterke, volle aren:
dit zal worden ons dageliks brood
en welke halm zal iets van zijn vrucht mogen geven om U te zijn.

Deze zaterdag-avend ik durf U niet te herkennen.
Rust, en uit de stallen warme zoete reuken.
Het land uitgestrekt, opengekeerd naar U als de ontvangende armen van St. Franciscus
- Dank en verlangen -
Een stil boerenmeisje dat gaat biechten,
zij loopt geruchtloos over het heldere kerkplein
- aandachtige handen wiedden het gras uit de hoeken; -
alle verlangens worden wit, onzeker wit - glinsterend-witte bergtoppen tot U -
Aan onze lippen is een liedje van vroeger.

Deze avend op de dorpen-overal
naderen de mensen elkaar
om te wisselen
bedaarde woorden - over vee en land, en over de pastoor die voorbij ging.
Een lach uit een openstaande herberg
van een jonge man wiens ogen die van kinderen zijn.
Een wit gordijn voor open venster:

[p. 371]

 

het deint zacht en geluidloos op-en-neer:

 

een verre herinnering

 

- vaag en melancholiek - wordt in ons wakker.

 

Onze voeten ingehouden gaan deze milde milde avend

 

Gij zijt zacht: als een meisje dat ons goed is. Waarom.

 

O, ik durf U niet te herkennen.

HENRI BRUNING