Roeping. Jaargang 1

[p. 307]

[Albert Kuyle]

Pastorale

Aan de rand der stad is nu de lucht van hooi,
een zoet-zure geur,
aan een deur
staat een klein wit meisje, dat lacht;
want de zomer heeft die geur naar de stad gebracht.
Buiten, op de lage landen
tot aan de aarde-randen
stijgt wierook uit het gras.
Daar is de groote slag van de getijden
en staan de boeren in hun naakte lijf.
Hun harde vleesch dampt:
de geur van den arbeid.
Nu is het 't seizoen van de lange dagen
en van de werkers die de lasten dragen.
Om alle schelven, en op iedere wagen is vrede.
In de verte is de stad geweten, en
een roode schoorsteen: vinger naar omhoog,
wijst allen uit de kooi naar boven!

Juli '23

ALBERT KUYLE

[p. 308]

Muziek

Aan m'n vrienden

In de stad is der dingen verschrikkelijkheid:
Groote kazerne vol niet-willenden,
Muziek is de verblijding en de jonge jeugd van iedren dag.
Kinderstemmen en orgel (het speelt vast wel een liedje, dat je al ergens
in een straatje hoorde. Je kende het toen niet) zijn de vreugde voor
wie langs de straten zijn.
's Avonds, al laat,
in een heel groote zaal,
als van een plaatje bij een vreemd verhaal,
is er muziek.
Dan is Debussy tusschen de menschen
En iedereen heeft kleine kinderwenschen.
Valse de la Poupée, het springen in een draaiend touw.
Een moede jongen (velen zijn er zoo in de stad), voelt dat ook Beet-
hoven moe was, en zeer veel lief had.
Het leven was àltijd hard!, maar
zich zelf hervinden is een steeds nieuw geluk.
Voor de simpelen van geest, en voor wie als kinderen zijn,
gelukkig,
rekkend harmonica-spel van een gedalleste.
De schooier is koning over de klank.
Het àllermooist? Wij hoorden het:
onder een brug, was een luie breede boot
en langs de peilers naar de kaden schoot
de tinteling van een zuivere occarino.
Een zwanenzang en een belijdenis.
Nog een die begeleidde.
En over de balie hingen wij, dagdieven, en
een oude soldaat
wiens hart slaat
als toen hij jong was en zijn moeder zei:
Wees altijd goed.
Weet wel de speler, wat zijn wijsje doet?

Juli '23

ALBERT KUYLE