Roeping. Jaargang 1

[p. 255]

Nacht.

Op de horizonten van Uw nacht
beeft de nerveuse licht-cirkel der steden,
langs alle einders
kreunt, kreunt
het martyrium,
- en onze mond droog en weerbarstig.

Verlatenheid is over de menschen:
in een angstigen morse-sleutel
tasten de kontinenten naar elkaars nabijheid,
- op den wankelen rand van café-tafeltjes
klemmen desperado's zich in feilloos evenwicht.

Ergens wordt nu een wit meisje verbrijzeld
en baart een moeder haar kindje
voor de Eeuwigheid.

Heer, hoe staat ons weten wankel in den storm van Uw toorn,
de rivieren staan op,
de bergen breken,
volk vernietigt volk,
Gij hebt hen in Uw gramschap gemalen
en hun wegen in duisternis gehuld,
- de nachttrein gilt een angst-gordel om de wereld.

Wij leven gelijkelijk op alle kontinenten,
de sterren hebben wij geteld,
de zeeën gemeten,
- ons weten waanden wij een oceaanstoomer
maar onze wijsheid werd wankel en ongestaag:
in den plooi van een getailleerde jas hebben wij ons voor elkaar gered.
Geef ons de genade
Uw Wil te verstaan
uit de Wijsheid van Uw Boek:
dat de teekenen ons niet verwarren
als Gij tot ons spreekt.

GERARD BRUNING.