Roeping. Jaargang 1

[p. 133]

Uit ons leven

Bij den aanvang van iedere nieuwe morgen
knielen veel jonge mannen
en bidden tot God;
verborgen
gaat: een heiligend teken,
door het gehele land hun ontroering,
aanbiddende drang van hun smeken,
geheime schoonheid, als onder struiken
het heldere murmelen van beken:

Heer, in de morgenuren hoor mijn gebed;
roerloos verheugen zich mijn verwonderde lippen:
wit mysterie ging de Hostie aan hen voorbij;
en in aanbidding zwijgt mijn mond:
zoëven droeg zij Christus, de Zoon van de levende God.

U wil ik liefhebben in iedere daad:
mijn handen hef ik tot U,
en hun verlangen houdt hen naar uw zalving open;
de deemoed van mijn gesloten ogen bidt om kracht:
in uren van moedeloosheid leg op mijn voorhoofd,
Alomtegenwoordige, Uw heilige hand:
uit haar trekt koel door mij iets van Uw macht
als ruisende regens door een smachtend land.

Nu ik inga tot een nieuwe dag,
blijf bij mij, Heer;
en om al wat ik doe, laat mij gedenken
het ernstige licht van Uw Ogen:
wanneer ik de handen van haar,
die ik 't meest bemin van alle mensen,
ontmoetend in mijne handen nemen mag,
wanneer mijn lippen eerbiedig beroeren
de vredige vroomheid van haar kommunie-mond:
- Heer, Gij weet, hoe wij U danken
in deze stond. -

Door zóveel liefde,
die Gij wonderbaar in haar deed komen,
die Gij vol goedheid in U bewaart
als een avend-stille kerk
het gebed van een vrome,
maak, Heer, mijn hart sterk:

[p. 134]

 

dat ik goed moge zijn voor haar en voor alle mensen

 

in de kleine dingen van iedere dag;

 

dat in de kracht van mijn goedheid

 

hun stil vertrouwen rusten mag

 

als een kleine vogel

 

in de holte

 

van mijn sterk wakende hand.

 

 

 

Heer, die mij in vele noden zag,

 

van leed om eigen zwakheid overmand,

 

geef mij uit de volte

 

van Uw genaden.

 

Zie mij na,

 

nu m'n gang van deze dag begint,

 

als een goede moeder

 

aan de deur van haar huis

 

naar 't weggaan van haar argeloos kind. -

GERARD PANHUYSEN