Roeping. Jaargang 1

[p. 115]

Vers voor het voorjaar

Vandaag zal ik gaan buiten de stad
om de specht te horen kloppen op het hout
en mijn pijp te ontsteken aan de brand in de pijp van de landman
die even uitrust aan de rand van zijn veld.

Dit is een dag om met een knapzak uren wijd te wandelen
tot waar de stad en haar vesten vergeten liggen in een pril wit en blauw
van wolken en verse landouwen,
een bruine stip, heel even vermoedbaar in de verte, op de scherpe klank van sirenen te middag.

Alles wat ik zal zien vandaag moet worden tot een vroom gebed:
Heer, trek Gij mijn leven voort door de harde dagen en de lichte
zoals deze gebogen schipperszoon het vaartuig zijns vaders voorttrekt, langs de rivier,
maal mij lijk het graan dat wast, brijzel mij als de roggestuit tussen de tanden van het boerekind.
Een donkere vogel slaat ergens in het struikgewas:
zet mij zo langs het pad der mensen verscholen, zing mijn keel ten bloede.

Ik weet: het fijne bloed dat ik zing zal ruisen in de twijgen,
het zuivere bloed zal ruisende stijgen
in de kruinen, en in het enkelvoudig blad.
En elke drop die op de aarde spat
zal wekken het leven voor een bloem of een wuivend gras!

Want ik wil leven met alles het leven dat Gij geeft en neemt,
de wijsheid der jaargetijden staag in mij vergaren
tot ik als een rijpe nazomer vol vrucht en spijs
mag vallen in Uw schoot, en Gij de herfst maakt
mild en schoon voor al mijne geliefden.

WIES MOENS