Roeping. Jaargang 1 (1922-1923)

Roeping. Jaargang 1

(1922-1923)– [tijdschrift] Roeping– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 22]
Bravour. ..... haalde het dolle waagstuk uit, om met een motorbootje tegen de, door den fellen vloed. in de bogen der Maasbrug ontstane woeste stroomversnellingen, op te willen varen. Krantenbericht, Januari 1920. Regenruiteren hebben gerend, eskadronnen op eskadronnen, drie gele dagen, drie gore nachten, almaar voort op ravijn en stroom, op steilte, top en helling. Regenruiteren hebben gerend, eskadronnen op eskadronnen, gierende stormen zwiepten hen voort! Toen ruischten de greppels en bruisten de beken; toen spròng de kalme stroom òp, in een enkelen nacht, en schoot de dorpen in. Almachtig!........ Tot het breede en effen geweld der rosse wateren brak in de zwarte lage poorten der ruige brug. Daar schreeuwden de golven in de enge spelonken der duistere bogen, en spoten in toornig schuim naar nieuwe vrijheid weg. Ik zag den vloed en spuwde mijn heden uit als een lauwe onverkouwbare vijg. En ik sprong in het witte scheepje met den hoogmoedigen kop, tot roeklooze tartende vaarten gebouwd.
[pagina 23]
Op de hoeken der straten juichten hooge reien van scharlaken letters: ‘Stad! tegen den nacht zal de vreemdste der zielen die ooit in uw huizen ontlook, met het felle, witte schip, op de schreeuwende golven die door de bogen der brug voortspuiten, losrennen! Braveerend haar smijtend geweld! Stad! Vetgeet voor een enkel uur het zure krakeel om duitjes. Ziet, er knalt nog bravour uit Uw tatering op!’ Onder de rossig blauwe openheid der hemelen, waarin sterke, witte sterren grimmig flitsten, werden scharen gore wolken door hooge onhoorbare stormen naar het Oosten geslagen. Diep in de welving der stilte tuimelden de tumulten der daverende wateren door de donkere bogen los op mijn hart. Sprak daar mijn ziel? Of riep mijn vrees fluisterend: ‘Heeft het zin groot te wezen in 't kleine in 't midden der oneindigheid? Wat is dit nijdig riviertje op den wijdschen bal der aarde? Wat is die aarde zelf in dien hagel van sterren? En wat die vlagen witziedende vuurzonnen
[pagina 24]
in de eeuwige ruimten? Sprankeltjes schaduw van schijn in Gods Al-gloed!’ Ik klauwde in het rad van mijn fel geboegde boot; de schroef woelde 't leemwater blank als melk. Van de deinzende en nadrende boorden der dreunende rivier stonden de witte stralen der zoeklichten tegen mijn schip. Twee reien van duistere booten, trouwe, moedige kudden nijvere trossensleepers, gleden dicht langs de oevers met mij voort, naar de druischende kolken waar de steigrende kamp beginnen zou. En achter het tuitend grofhalzig loeien, der stoomschepen blaatte het dunne geschreeuw der zwarte menschen-drommen. Meewarig vermanen, zekere omzichtigheid, afgunstig bedillen, vervoerend bewondren, één ijl gerucht. De sterren zien toe, de wolken vertragen haar vaart en dralen te samen achter de stad. Wel- en kwaadgezinden voelen hun kreten slinken. Door een huiver van stilte dreunt enkel de hooge stroom. Wij zullen nu het hart zijn van alle leven,
[pagina 25]
maar een korte wijle in den stagen tijd, doch waarlijk en fel! Spring nu, mijn witte boot, op de lage, duistre spelonken der bogen toe! Zwaar wielende kolkingen, driftig stuivende schuimkruiven zijn stuk gereten: wij stooten in den strijd! Grauwe, groote wateren breken tierend los op snijdenden steven. Evenmacht trilt één enkel zenuwvretend moment.... dan is onze sprong gebroken. Wij zijn teruggeworpen achter de ziedende schuimhagen en de logge, zwarte molens der kolken. Een soepel deinzen, een ruischend aanstuiven en dan de sprong opnieuw door branding en kolken, tot voor den muil der dondrende spelonk, en dan.... Schrik galmt over de wateren; mijn tanden bijten in walgelijk koud leemwater.... Wij wankelen recht; toeschietende zwarte schaduwen deinzen traag reeds terug. Wij rusten weer goed op de golven. Nog zijn wij het hart van alle leven! Nu haat ik den vloed, en de onneembare poorten waarin de wateren kantelen naar dieper baan. Nu zàl het!
[pagina 26]
Wij zijn voort gesteigerd tot voor de lage welving, tot in den geduchten kern der nederbrekende donders. Mijn wezen is één wil: ik ben een mensch, dit is de weg dien ik gaan zal! Witte lichtvlagen gloeien op den rollenden vloer van den dalenden vloed. Mijn boot zwoegt nu onder het ruige, duistre gewelf der lage, breedgespannen boogspelonk. In den vehement strak-siddrenden kamp hozen schuimvlagen op, zevenkleurig glorend in den trouwen gloed die van oevers en schepen mij helpen blijft. In stadig trillende kracht rijt de scherpe boeg mijn scheepje als machtige wig in de tyrannieke baan der teisterende wateren. Heel mijn wezen is één wil, die niet falen mág, niet falen kán! Hoe langzaam scheurt mijn boot de vallende vloeden óp! Wat trage verre tocht onder dit drukkend gewelf. En hoe ver nog die vlakke stroom, waar de golven in kalme vaart den koelen nacht uitrollen. En als tóch?.... als tóch?.... Mijn wezen is één wil!.... Breekt nu ons staag geweld?.... Mijn wezen is één wil!....
[pagina 27]
De donders daveren aan met duizendvoudige macht en grijpen ons.... Mijn wezen is één wil! Zal de zuigende zijstroom ons sleuren dwars in den sprong der nederrazende vloeden? Eén wil!.... Eén wil!.... Eén wil! Hoogmoedig duiken wij op naar 't einde van 't schuimbedropen zwarte booggewelf. De oude lichten verlaten ons; wij dringen gestadig voort in den veiligen, wijden nacht. Alles is goed in de wereld, alles is schoon en rein; met een nieuwe ziel, nader ik huizen en boomen, sterren en wolken. Wij wonnen den kamp! Wij wonnen den kamp! Nieuwe lichten tasten thans op de stille stroomverten naar ons bestaan. Wij dringen krachtig voort; ronde wallen van golven stuwen wij óp in den watervloer. Dan zwenken we in wijden bocht; opnieuw kwelt het sterk geweld der verten-vretende schroef het ros-grauwe golvenvlak. En nu met koene vaart opnieuw door den kern der tumulten, door de stuiving van tierend schuim, - juichen de golven nu? zingen nu de schuimfestijnen? - en uit de lage spelonk springen wij gloriefel opnieuw in de webbende stralen
[pagina 28]
der machtige witte lichten van oevers en bootenrijen! Breed dreunen plots de luchten van grofbassend stoomgebrul en 't schrillen van schelle fluiten. Dan zwijmen de witte lichten, en duizend dartele glansen, oranje, rood, purper en groen, spelen op stad en stroom en gloeien op ons tesaam. De trouwe donkere booten nadren in statige rangen en wij, wit en klein in haar midden, varen in sterke kalmte voort naar den lagen wal. Daar tieren: zeek'ren en stouten, bewonderaars en bedillers, in één dolzinnig gekrijsch hun dronken jubel uit. Tot tegen de hooge heemlen een rossige vuurpijl wankelend opruischt, en knetterend openbreekt in een kruin van krakend geknal, waar weerslag in weerslag verdreunt. Dan zijgt er een milde vlaag van duizenden kleurige flonkers door de stille witte sterren ijl fluitend neer.... Maar nieuwe daveringen knallen, schokken en kraken weer op naar de oneindigheid. Ik spring nu aan land; honderd begeerige handen grijpen mij aan en tillen voort naar het hart der verdwaasde stad! MATH. KEMP.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Mathias Kemp