Logo DBNL
Die riddere metter mouwen (1983)

Die riddere metter mouwen

(1983)–Anoniem riddere metter mouwen, Die–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Inleiding*

1. Voorgeschiedenis

In de tweede helft van de twaalfde eeuw ontstond aan de adellijke hoven in Frankrijk een ware Artur-rage, vooral dankzij het werk van de dichter Chrétien de Troyes. Tussen 1170 en 1190 schreef hij een vijftal Arturromans die een enorm succes kenden.

Uiteraard schiep Chrétien niet uit het niets. Er waren omstreeks 1170 al verscheidene romans geschreven, o.a. antikizerende: epische gedichten waarvan de stof aan de klassieke Oudheid ontleend is, maar waarin de helden zich gedragen als middeleeuwse ridders1). Ook was er al Arturstof te boek gesteld: circa 1155 dichtte Wace zijn Roman de Brut in het Frans naar het voorbeeld van Geoffrey van Monmouths Historia regum Britanniae (± 1135) waarin een belangrijke plaats is ingeruimd voor koning Artur2). Chrétien bouwde op deze werken voort, maar hij kende hoogstwaarschijnlijk ook allerlei verhalen van Keltische origine die door Bretoense (d.w.z. uit (Groot-) Brittannië en Bretagne afkomstige) beroepsvertellers aan beide zijden van het Kanaal werden verspreid3).

Met zijn Erec et Enide, Cligès, Le chevalier de la charette (of Lancelot ), Le chevalier au lion (of Yvain ) en Le conte du Graal (of Perceval ) heeft Chrétien de vorm van de middeleeuwse Arturroman-in-verzen min of meer bepaald: al zijn navolgers zijn op de een of andere manier aan hem schatplichtig4).

Le conte du Graal, Chrétiens laatste werk, bleef onvoltooid; anderen hebben het voortgezet. Naast al deze niet-historische5) versromans verschijnen vanaf 1200 kroniekachtige prozaromans. Min of meer gelijktijdig met de voortzetters van Chrétiens Graalroman maakte Robert de Boron een begin met een zelfstandige Graalgeschiedenis die een aantal romans in proza heeft opgeleverd en uiteindelijk uitmondt in de Lancelot-en-prose6).

De Lancelot-en-prose of Vulgaat-Lancelot ontstond tussen 1215 en 1230 en bestond aanvankelijk uit drie delen, nl. de Lancelot propre (de liefdesgeschiedenis van Lancelot en koningin Guenièvre), de Queste del Saint Graal (de zoektocht naar de Graal) en La mort de roi Artu (de ondergang van koning Artur). Nog vóór 1250 werden aan dit drieluik de Histoire del Graal (hoe Joseph van Arimathea de Graal ontvangt en naar Logres brengt) en de Merlin (Arturs levensverhaal vanaf zijn verwekking door Uter Pendragon tot en met zijn kroning) vooraf toegevoegd, zodat een omvangrijk, kroniekachtig werk was ontstaan over de opkomst en ondergang van koning Artur7). Behalve dat deze cyclus in proza geschreven is, is het opvallendste kenmerk de entrelacement-techniek. ‘Het principe van deze techniek bestaat hierin, dat de auteur niet één verhaal zonder onderbreking van begin tot eind vertelt, maar de draden van meer dan één verhaal afwisselend volgt. Hij begint bijvoorbeeld met een geschiedenis, gaat na enige tientallen bladzijden over op een tweede, die op haar beurt het begin van een derde overbrugt, waarna het eerste verhaal weer wordt opgenomen, etc. Het resultaat van de techniek van het “entrelacement” roept het beeld op van een wandtapijt, waarvan de

draden beurtelings aan de oppervlakte komen en zich weer aan het oog onttrekken om plaats te maken voor andere, terwijl zij door het gehele stramien zijn verweven.’8)

Naast de Vulgaat-Lancelot ontstond de Tristan en prose , een werk dat - naar men aanneemt - vóór 1240 geschreven moet zijn. De beroemde liefdesgeschiedenis van Tristan en Isolde is in dit omvangrijke prozawerk ingebed te midden van talloze avonturen van de held. In deze Tristanbiografie is Tristan in de eerste plaats een der belangrijkste leden van Arturs Ronde Tafel9).

Het grootste deel van het corpus Arturteksten was dus omstreeks 1250 voor wat het Franse taalgebied betreft voltooid. En deze literatuur was zeer populair10). Ook in Nederlandstalige gewesten. Omstreeks 1261 schreef Jacob van Maerlant een rijmbewerking naar de Oudfranse proza-omwerking van Robert de Borons Joseph d'Arimathea en Merlin ( Historie van den Grale en Boek van Merline ). In het begin van de veertiende eeuw vervolgde Lodewijk van Velthem Maerlants werk met een rijmbewerking van de Suite-Vulgate du Merlin (een vervolg op de Merlin uit de Lancelot-en-prose 11)). Daarnaast hebben we twee in aparte handschriften overgeleverde niet-historische versromans (de oorspronkelijke Roman van Walewein en de naar een Oudfrans voorbeeld bewerkte Ferguut ). Bovendien zijn er - waarschijnlijk na 1250 - in deze contreien drie afzonderlijke vertalingen of bewerkingen gemaakt van de proza-Lancelot 12). Deze drie zijn slechts fragmentarisch overgeleverd; de zgn. Haagse Lancelotcompilatie is echter verreweg het compleetst. Deze codex - waarschijnlijk het tweede deel van een rijmvertaling van de gehele, vijfdelige Lancelot-en-prose - bevat het laatste deel van de Lancelot propre , de volledige Graalqueeste en Arturs doet 13). Bijzonder is dat de samensteller of compilator zeven niet-historische Arturromans heeft ingevoegd: twee vóór de Graalqueeste (nl. een bewerking van Chrétiens Conte du Graal plus een vervolg daarop14) én de oorspronkelijke Moriaen ) en vijf erná (nl. de naar een Oudfrans voorbeeld bewerkte Die Wrake van Ragisel en de oorspronkelijke Vanden Riddere metter mouwen, Walewein ende Keye, Lanceloet en het hert met de witte voet en Torec 15)).

2. Vanden Riddere metter mouwen

Vanden Riddere metter mouwen is - evenals de Ferguut , de Moriaen en de Torec - een roman waarin de hoofdrol niet is weggelegd voor een van de beroemde ridders van Arturs Tafelronde, maar voor een onbekende nieuwkomer16).

2.1. Samenvatting van de roman

Als Artur op een pinksterdag op grootse wijze hof houdt te Kardoel, wordt hem bericht dat Tristram en Ysaude overleden zijn. Onmiddellijk begeeft hij zich met al zijn ridders op weg naar de begrafenis. Onderweg ontmoet hij een knape die ridder wenst te worden en die hij naar Kardoel stuurt.

Als de knape daar net is aangekomen, ziet koningin Genever plotseling hoe een rode ridder een jonkvrouw mishandelt. Daar al-

le ridders vertrokken zijn, maakt Genever de knape ridder op advies van de ziek achtergebleven Keye. Walewains nicht Clarette geeft hem bij die gelegenheid raad en schenkt hem bovendien een witte mouw ten teken van hun verbondenheid. (Het is deze mouw die de held zijn naam bezorgt: Riddere metter mouwen; voortaan afgekort als RmM17)). Als de kersverse ridder wegrijdt, hoort hij nog net hoe Keye hem beschimpt. Daarom neemt hij zich voor niet aan Arturs hof te verschijnen vooraleer hij deze belediging gewroken heeft.

RmM volgt de rode ridder, verslaat hem en stuurt hem samen met de mishandelde jonkvrouw naar Arturs hof waar ze allebei een boodschap moeten overbrengen.

Ondertussen gaat RmM op zoek naar avonturen. Al ronddwalend ontmoet hij Egletine die hem uitnodigt die nacht op haar kasteel te logeren. De volgende dag trekt RmM samen met Egletines broer Cefalus erop uit. Als ze bij het Wout sonder Genade komen, probeert Cefalus RmM ervan te weerhouden verder te gaan. Op dat moment komt er een meisje met haar knecht uit dat bos: ze hebben daar alles, inclusief hun kleren, moeten prijsgeven. Ofschoon ook zij RmM proberen tegen te houden, trekt hij toch het bos in. De in liefdesgepeins over Clarette verzonken held hoort tot driemaal toe de uitdaging van Elyconas niet en wordt van zijn paard gestoten. RmM overwint hem echter in een volgend gevecht. En datzelfde gebeurt met Elyconas' broer, Amelant. Amelants ondergeschikte Felloen verzorgt de wonden van zijn meester en die van RmM, maar buiten het bos gekomen wenst hij zich niet meer te schikken naar de wensen van zijn heer. In een fel gevecht doodt RmM de verraderlijke Felloen. RmM, Amelant, Cefalus en het in het bos beroofde meisje trekken dan gezamenlijk naar het kasteel van Egletine.

Ondertussen hebben reuzen het lijk van Elyconas, hun heer, ontdekt en begraven. Nadat ze vervolgens ook Felloen ter aarde hebben besteld, trekken ze naar het hof van Artur en belegeren dat. RmM ontzet Artur met behulp van Amelant: de reuzen keren met Amelant, hun heer, terug naar het Wout sonder Genade.

Zodra het beleg is opgeheven, verzoekt Lanceloet RmM naar Arturs hof te komen. Deze weigert, omdat Keye hem beledigd heeft. Vervolgens probeert Keye de held op gewelddadige wijze naar het hof te brengen, maar hij moet in een duel het onderspit delven.

Nadat RmM de stiefvader van het meisje dat hij bij het Wout sonder Genade geholpen had, heeft verslagen, komt hij bij een klooster terecht waar hij van zijn verwondingen geneest en waar hij blijft hangen: hij weet immers niet wie zijn ouders zijn, omdat hij bij zijn geboorte te vondeling is gelegd.

Daar Artur RmM graag aan zijn hof wil hebben, organiseert hij een toernooi met Clarette als inzet. Toevallig hoort RmM daarvan en - vermomd als monnik - weet hij drie achtereenvolgende dagen de overwinning te behalen. Pas dan maakt hij zich bekend. Artur roept zijn hof bijeen waar ook een koningin zonder echtgenoot verschijnt. Zodra zij RmM ziet, valt ze in zwijm: ze meent in hem haar vroegere minnaar te herkennen. Als RmM, Walewain en Percheval haar naar huis brengen, vertelt ze dat RmM haar zoon Miraudijs is. RmM wordt koning van haar land en keert

terug naar Arturs hof waar hij Clarette huwt.

Op een volgende hofdag beschuldigt Keyes neef Galyas RmM ervan zijn oom te hebben mishandeld en bovendien maakt hij hem uit voor bastaard. Er moet dan een tweegevecht plaatsvinden, maar er wordt een termijn van 40 dagen gegeven om RmM in de gelegenheid te stellen zijn vader te zoeken.

RmM vertrekt onmiddellijk en na veel omzwervingen bereikt hij het kasteel Mauregaert waar zijn vader gevangen zit. Met een list weet hij hier binnen te dringen en zijn vader te bevrijden.

Intussen wordt Artur belaagd door de koning van Yrland. Walewain en Lanceloet willen echter eerst Clarette ontzetten die belegerd wordt door de koning van Arragoen. Pas daarna helpen ze Artur, maar het is RmM die de strijd tegen de koning van Yrland beslecht.

Nadat RmM Galyas in een duel heeft verslagen, begeleiden hij, zijn vader, Walewain, Lanceloet en Percheval de gevangen koning van Yrland naar zijn schip. Ze worden echter verraden en gevankelijk meegevoerd naar Yrland.

Ywein-met-de-leeuw vermomt zich als jongleur, trekt naar Yrland en bevrijdt de gevangenen. Op weg naar Arturs hof komen ze langs het kasteel van RmMs moeder die belegerd wordt door de koning van Cornuwalgen. Nadat vader en moeder in het huwelijk zijn getreden, verslaat de vader de belegeraar in een tweegevecht. Daarna gaan RmM, Walewain en de andere ridders vergezeld door RmMs moeder verder naar Arturs hof waar hun een groots feest wordt bereid.

2.2. Stand van zaken

Vanden Riddere metter mouwen (voortaan afgekort als RRmM) is tot op heden driemaal uitgegeven: in 1849 door Jonckbloet in het tweede deel van zijn editie van de gehele Lancelotcompilatie; in 1913 afzonderlijk door Bertha M. van der Stempel en in 1975 als facsimile door De Kruyter18). Behalve Van der Stempels inleiding en Draaks artikel uit 1936 zijn er sinds 1849 nooit afzonderlijke studies gewijd aan deze oorspronkelijk Middelnederlandse Arturroman.

Geheel in de geest van haar tijd is Van der Stempels inleiding vooral een bronnenonderzoek. Haar voornaamste conclusie, nl. ‘dat de Roman van den Riddere metter Mouwen is bewerkt naar een oudere redactie van den ons bekenden Richars li Biaus ’19), werd in 1922 reeds aangevallen door Sparnaay20). Ofschoon overeenkomstige motieven voorkomen in de Oudfranse, niet-Arturiaanse Richars li Biaus en in de Middelnederlandse roman, is er vermoedelijk geen sprake van rechtstreekse ontlening.

Was bij Van der Stempel de hele tekst in het onderzoek betrokken, Draak nam slechts één episode onder de loep. Zij vermoedt dat met het Wout sonder Genade op grond van een Hollandse traditie op een Nederlands bos wordt gedoeld21). Janssens meent daarentegen dat op grond van een Vlaamse traditie met dat bos Vlaanderen wordt bedoeld22).

Is de oogst aan afzonderlijke publicaties over deze roman teleurstellend, ook de literatuurgeschiedschrijvers (zowel vóór als ná Van der Stempels editie) beperken zich er vrijwel allen

toe om bij de behandeling van de Lancelotcompilatie onze roman slechts te noemen23).

3. Overlevering

De RRmM is op twee manieren overgeleverd: een ‘volledige’ tekst is opgenomen in de Haagse Lancelotcompilatie en er zijn 320 verzen van een uitgebreidere en oorspronkelijker versie bekend.

3.1. Den Haag K.B., 129 A 10

Bij deze uitgave kunnen we een uitvoerige beschrijving van deze codex achterwege laten, daar deze grondig is beschreven door Draak24). Bovendien heeft Deschamps in de catalogus van Middelnederlandse handschriften voor de Brusselse tentoonstelling in 1970 een groot aantal gegevens nog eens samengevat25), en is voor het deel van de codex dat onze tekst bevat, de inleiding bij De Kruyters facsimile-editie voorhanden.

In het kort moet hier het volgende over het Haagse handschrift worden vermeld: het handschrift wordt bewaard in de Koninklijke Bibliotheek te 's-Gravenhage onder signatuur 129 A 10; het bevat 241 perkamenten bladen van ca. 288 × 200 mm (oorspronkelijk ± 300 × 205 mm). De verzen (in totaal 87.296) zijn geschreven in drie kolommen per bladzijde, met 60 of 61 regels per kolom; de bladspiegel is ca. 250 × 165 mm. Aan het handschrift werkten vijf afschrijvers; het is in een niet al te fraaie hand geschreven; het schrifttype is een textualis. Er zijn met penwerk versierde initialen en rode en blauwe lombarden. Het handschrift bevat in vele gedeelten marginale correcties en leestekens die als steun bij het voorlezen bedoeld kunnen zijn26). Het schrift wijst erop, dat de codex omstreeks 1320 is ontstaan.

In codicologisch opzicht is het opvallend dat de RRmM een afgerond geheel is. Maartje Draak zegt hierover ‘... zowel de Roman van den Riddere metter Mouwen, als de roman van Walewein ende Keye waren tot op zekere hoogte losse eenheden, en wel in die zin dat hun volgorde pas laat werd geregeld. (...) De Roman van den Riddere metter Mouwen is in het algemeen een buitenbeentje...’27). Zij noemt - na de samenstelling van het katern (een quinio plus een enkel blad) - het spitsere schrift dat de copiist gebruikte en nog een aantal kenmerken van initialen, paragraaftekens en marginale titels. Tenslotte wijst Draak nog op het feit, dat de laatste regel pas later werd toegevoegd toen de volgende stap binnen de compilatie definitief bepaald was28).

Verder is het opvallend dat de RRmM-tekst in de Lancelotcompilatie is ingedeeld in hoofdstukken met een korte titel. Deze inhoudsaanduidende bijschriften staan in de marge en worden meestal door één lijn omsloten29). We kunnen veilig aannemen dat deze hoofdstuktitels niet tot de oorspronkelijke tekst behoren. Ze vormen eerder de index voor de (voorlezende?) gebruiker van deze omvangrijke codex dan een steunpunt voor hypothesen over de compositie van de tekst.

3.2. Brussel K.B., IV 818

Sinds 1951 is van de RRmM een fragment van 320 versregels bekend dat nu in de Koninklijke Bibliotheek Albert I te Brussel wordt bewaard onder signatuur IV 818. De tekst werd in 1968 door de ontdekker J. Deschamps uitgegeven. Het is een dubbelblad dat uit een codex stamt die in een fraaie hand is geschreven en omstreeks 1360-1370 gedateerd mag worden. Kortom een handschrift dat getypeerd kan worden als dat van de Ferguut en de Walewein : in een goede textualis geschreven, twee kolommen, versierd met lombarden, én alweer uit een periode die een 100 jaar ligt ná de eerste bloei van de Middelnederlandse Arturroman30).

 

Vergelijking van het fragment met de compilatietekst leert dat de laatste aanzienlijk is bekort: de 320 verzen van het fragment beantwoorden aan 95 versregels uit de compilatie: nl. de vss. 1731-1826. In de corresponderende verzen heeft de compilator de tekst dus tot een derde verkort. Als we deze verhouding tot maatstaf nemen, moet de ‘originele’ RRmM ongeveer 13.500 verzen hebben geteld, daar de bewerking 4020 verzen bevat31).

4. De RRmM als Arturroman

4.1. De RRmM als zelfstandige tekst

De RRmM is een tekst die door zijn eigenaardige overlevering op verschillende manieren te benaderen is. De enige tekst die het hele verhaal bevat, maakt deel uit van een groter geheel. Het ligt derhalve voor de hand om die tekst te beschouwen in het kader van dat grotere geheel, de Lancelotcompilatie. Daar waar in een min of meer vastliggend patroon, nl. dat van de Lancelot-en-prose , nog romans werden toegevoegd, moeten we de compilator alle krediet geven. Uit de fragmenten van Die Wrake van Ragisel weten we immers dat de teksten niet zo maar klakkeloos werden ingevoegd; integendeel de teksten werden aangepast en bewerkt32). Ongetwijfeld hebben ze als deel van het grote geheel van de compilatie een nieuwe betekenis gekregen, die ze als afzonderlijke romans niet hadden.

Ondanks deze gedachte behandelen we de RRmM hier als een afzonderlijke tekst. Daarvoor zijn verschillende, niet allemaal even zwaar wegende argumenten te geven:

- het is - zoals blijkt uit de Brusselse fragmenten - alleszins aannemelijk dat de RRmM ook als zelfstandige roman heeft gefunctioneerd, zij het in een uitgebreidere vorm: het was een roman die in lengte misschien met de Roman van Walewein (11.202 vss.) te vergelijken is.
- ook in het raam van de compilatie zal de RRmM gefunctioneerd hebben als zelfstandig deel van het geheel. Niet alleen de relaties met dat geheel en de andere delen kunnen onderzocht worden, óók de eigenaardigheid van één onderdeel is legitiem object van onderzoek.
- in codicologisch opzicht is de RRmM een afgerond geheel (zie 3.1.).

Bij de behandeling van de RRmM zullen we ons dus enigszins halfslachtig gedragen: we bespreken een onderdeel van een complexe verhaleneenheid zonder voortdurend naar dat grotere geheel te kijken. Onvermijdelijk spreken we daardoor ook over de RRmM als zelfstandige, maar grotendeels verloren ridderroman.

Ook wat de inhoud betreft is onze roman tamelijk zelfstandig. Ofschoon hij ingebed is in een van de Middelnederlandse vertalingen van de Vulgaat-Lancelot , is hij waarschijnlijk niet organisch verbonden met die cyclus. Niet alleen heeft de compilator vermoedelijk geen verbinding met dat grotere geheel tot stand gebracht (zoals hij wel deed met Die Wrake van Ragisel 33)), hij heeft bovendien over het hoofd gezien dat Percheval die in de RRmM een aantal keren handelend optreedt in zijn functie van Arturridder, daarin eigenlijk niet kán voorkomen: in de Graalqueeste is hij immers overleden34).

Daar komt nog bij dat de RRmM een hiet-historische roman is. Daardoor staat hij lijnrecht tegenover de kroniekachtige, pseudo-historische Lancelot-en-prose met zijn karakteristieke entrelacement-techniek.

4.2. In het voetspoor van Chrétien

Ontegenzeggelijk behoort de RRmM tot de middeleeuwse Artur-romans. Reeds in de proloog wendt de auteur alle traditionele middelen aan om dat duidelijk te maken. Artur wordt genoemd (2), de plaats van handeling (4: Kardeloet = Kardoel, vgl. 104), het tijdstip (5: enen tsinxen dach) en Walewain bij de opsomming van ridders (35). Ook het motief dat Artur niet wil eten alvorens zich een avontuur heeft voorgedaan, wordt - zij het licht gewijzigd - gebruikt.

Dan wijkt de roman echter van het gewone schema af35). De boodschap leidt immers niet tot het vertrek van één ridder aan wie het avontuur wordt toegekend, maar álle ridders inclusief Artur begeven zich naar de begrafenis van Tristram en Ysaude. Nadat de knape op Kardoel is aangekomen, worden de kenmerkende begin-elementen weer opgepakt: koningin Genever kijkt uit het raam en dáár is het echte avontuur in de vorm van een rode ridder die een meisje mishandelt (125-39). Onmiddellijk verschijnt ook Keye ten tonele (141) die - ofschoon de knape op zijn instigatie ridder wordt gemaakt - zijn tong niet in bedwang kan houden (203-14). Hiermee is het duidelijk, dat de nieuwe ridder de held van deze geschiedenis is (218-22) en dat zijn avonturenreeks kan beginnen (223).

Laat het begin van onze roman er dus geen enkele twijfel over bestaan, dat hij tot de Arturteksten gerekend dient te worden, in het verhaal zelf wordt dit geaccentueerd: het hof van Artur en de daarbij horende ridders van de Ronde Tafel (zoals Walewain, Lanceloet, Percheval en Ywein) is het decor waartegen zich de avonturen van de held voltrekken, ofschoon - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Ferguut en de Moriaen - de Arturiaanse wereld minder geïntegreerd is in de RRmM36).

Verder heeft onze roman een tweedelige compositie, zoals meer Arturromans en volgens sommigen zelfs élke niet-historische Arturroman37). Ongeveer in het midden van het verhaal (2118-2341)

vinden vier feesten plaats:

a)het feest aan Arturs hof ter gelegenheid van RmMs overwinning op het toernooi (2118-73);
b)het feest ter gelegenheid van de kroning van RmM (2198-2210);
c)het huwelijksfeest aan Arturs hof (2220-32);
d)de hofdag waar Galyas zijn beschuldiging uit (2240 vlg.).

Behalve het tweede feest dat plaats heeft aan het hof van de moeder van de hoofdpersoon, kan men ze allemaal Arturscènes noemen: Artur en zijn ridders zijn aanwezig, de held bevindt zich aan het hof en het gebeuren heeft betrekking op de held38). Het laatste feest is echter moeilijk een ‘Hauptartusszene’ te noemen, want ofschoon de held er opnieuw op uittrekt39), is er een breuk in het verhaal. De eerste drie feesten volgen elkaar op zonder noemenswaardig tijdsverloop en het huwelijk van de held met Clarette lijkt de roman als het ware op sprookjesachtige wijze te besluiten (Ende levede lange in goeder maten; 2236). Het vierde feest heropent de roman niet alleen met een nieuwe hofdag (ook al wordt nu niet verteld op welke dag die plaatsvindt), maar er is ook enige tijd verstreken (Clarette ende haer man (...) Die onlancs gehuwet waren; 2244-5).

Toch wijzen de laatste drie verzen voor de breuk (2237-9) vooruit naar dat tweede deel en verbindt de beschuldiging van Galyas die ertoe leidt dat de held zich weer op pad begeeft, beide delen met elkaar.

Die beschuldiging bestaat uit twee delen:

a)RmM heeft Keye ten onrechte verminkt (2265-6, 2284, 2304-5, 2314);
2)de duistere afkomst van RmM (2287-91, 2318-9).

Het eerste deel wijst terug naar de scène waarin Keye RmM op hardhandige wijze naar Arturs hof wilde brengen. Ook al vond Artur noch een van zijn ridders het een bezwaar, dat Keye een flink pak rammel heeft gekregen (1627-37; 2272-5), de aantijging is daarom niet minder juist. Immers nadat Keye zich had overgegeven (‘Ic lie! Ic lie!,’ riep her Keye met haesten groet; 1611-2), slaat RmM nog eens extra op Keye in (1616-7), al doet hij dat, omdat Keye hem in zijn eer gekrenkt had, toen hij pas ridder was geworden.

Maar ook het tweede deel van de beschuldiging is waar. Ook al poogt RmM de zaak te sussen met de opmerking Men weet int hof wel minen name (2311) in feite is hij een bastaard: zijn moeder herkent in hem haar vriend (2134-8) en uit het verhaal van zijn vondelingschap (2148-57) maakt ze op, dat hij haar zoon moet zijn (2158-9; vgl. 2174-6). Het is haar woord (nl. dat RmMs vader een ridder was (2182-8)40)) tegen dat van Galyas (nl. dat RmMs vader een bovier is; 2318; vgl. 2300-1). Voor RmM zit er dus niets anders op dan de uitdaging te aanvaarden: een weigering zou Galyas niet alleen gelijk geven wat betreft de Keye-beschuldiging, maar ook RmMs eer en goede naam besmeuren. Hij kan het tweegevecht (een soort Godsoordeel41)) pas winnen, zodra hij zijn vader gevonden heeft42).

 

‘Het schijnt een oorspronkelijk werk te zijn, in dien zin dat het met motieven uit de Arthurromans is samengesteld: een

werk uit de school van Chrétien de Troye, dat den riddergeest zuiver getroffen heeft’, aldus beëindigde Van Mierlo zijn zeer korte bespreking van onze roman43). Uit het bovenstaande zal duidelijk geworden zijn, dat de auteur zijn zaakjes kende: zowel het begin als het midden bevatten traditionele elementen, maar die worden op originele wijze aangepakt.

Maar ook afzonderlijke episodes tonen aan, dat de auteur zeer belezen was in de dertiende-eeuwse Arturepiek. Van der Stempel en Te Winkel wezen reeds op een groot aantal plaatsen in de RRmM die herinneren aan de werken van Chrétien en diens school44), ofschoon zij daarbij o.i. ten onrechte Richars li Biaus bestempelen als bron van de Middelnederlandse roman.

Behalve deze ontleningen aan Oudfranse epiek signaleerde Van der Stempel ook zulke opvallende overeenkomsten tussen de RRmM en de Moriaen , dat ze concludeerde dat de laatstgenoemde roman model heeft gestaan voor de eerste45).

De problematiek is er de laatste tijd echter niet eenvoudiger op geworden, maar ook niet minder boeiend. In zijn onlangs verschenen proefschrift somt Van Oostrom een aantal markante tekstuele overeenkomsten op tussen de Lantsloot vander Haghedochte (een Middelnederlandse rijmbewerking van de Lancelot-en-prose ) en de onverkorte, fragmentarisch overgeleverde versie van onze roman. Hij meent dat de Lantsloot vander Haghedochte, de Moriaen en de RRmM zeer nauw samenhangen zonder evenwel een uitspraak te durven doen over de relatieve chronologie van deze drie Middelnederlandse Arturromans46).

Janssens vervolgt de door Van Oostrom ingeslagen weg. Hij veronderstelt dat de Roman van Walewein schatplichtig is aan de Lantsloot vander Haghedochte. Daarvan uitgaande meent hij dat misschien ook andere Middelnederlandse niet-historische Arturromans invloed zouden hebben kunnen ondergaan van (Middelnederlandse vertalingen van) de Lancelot-en-prose. Een aantal namen van ridders die Clarette hulp bieden wanneer ze belegerd wordt door de koning van Arragoen, is immers te verklaren uit die Vulgaat-Lancelot (Ecgravein, Lynval, Gosengoes, Gariet en Keyadijn; 2910-7). Wat de overige namen betreft: daar Percheval, Walewain, Lanceloet en Ywain overbekende ridders van de Tafelronde zijn, vormen alleen de namen Duvengael, Erec en Maggelwijn een probleem. Duvengael komt in de Franse Arturteksten niet voor, maar de auteur van de RRmM kan hem ontleend hebben aan de Walewein. ‘De naam Erec verklaren lijkt eenvoudig genoeg: in de versromans is hij een der geliefde Arturridders, maar in de Vulgaat komt hij niet voor, wél is hij een belangrijk personage in de Tristan-en-prose. Maggelwijn tenslotte zou een verbastering kunnen zijn van Malaquin, als ridder van de tafelronde enkel bekend uit de Tristan-en-prose. Mag er dan op de RRmM invloed van de proza-Tristan worden verondersteld? De hypothese is aanlokkelijk, omdat deze proza-roman zeer populair was in de 13e eeuw, alleszins bekender dan de versromans m.b.t. Tristan. Het zou o.m. de aanhef van de roman (dood van Tristan en Ysaude op dezelfde dag; de nauwe verbinding van Tristan- en Arturstof) en de slechte reputatie van de “coninc van Cornuwaelgen” kunnen verklaren.’47)

Behalve de hierboven besproken Arturridders komt er in de

RRmM nog een onbekende ridder van de Tafelronde voor: Ductalas (37 (in rijmpositie) en 539). In de Oudfranse Arturepiek komt echter geen ridder met deze naam voor. Wel treedt er zowel in vers- als prozaromans een hertog Taulas (varianten o.a.: Tolas, Caulas, Talas) op48). Het is dus alleszins aannemelijk dat de naam Ductalas ontstaan is door een hoor- of leesfout uit ‘duc Talas’.

Het is tenslotte merkwaardig, dat de vader van Ydier in de RRmM Verminc wordt genoemd, terwijl die in alle Franse teksten Nu of Nut heet49).

5. ‘Thema’

Al weer vele jaren zijn de van Chrétien stammende begrippen matière, conjointure en sen ook in de Neerlandistiek gemeengoed. Daaronder kunnen we globaal stof, compositie en ‘thema’ verstaan50). Dat wil echter niet zeggen, dat het nu ook gemakkelijker is geworden Arturromans te interpreteren.

Tot na de Tweede Wereldoorlog hebben Nederlandse mediaevisten nog geleefd onder de schaduw van de reuzen van de negentiende-eeuwse letterkundige geschiedschrijving en daarmee de ridderromans in de veilige sferen van de ‘romantische verbeelding’ gehouden. Langzamerhand is men meer en meer tot het inzicht gekomen, dat het begrip fictionaliteit weinig bruikbaar is voor de meeste middeleeuwse werken, zonder dat dat nu weer betekent dat het begrip historiciteit zo maar volledig van toepassing zou zijn. Vastgesteld kan worden, dat de ridderromans nauw betrokken zijn op de maatschappelijke, ethische en ‘psychologische’ opvattingen van een adellijk publiek. De opvattingen worden niet direct gegeven, maar zijn op literaire wijze vervormd51).

Willen we nu de sen (of het ‘thema’) in een werk ontdekken, dan zullen we moeten nagaan op welke wijze (conjointure) de auteur zijn stof (matière) presenteert. Immers de gewone gebeurtenissen van een ridderroman verwijzen net als de beeldhouwwerken van de kathedralen in hun samenhang naar belangwekkende mededelingen over mens en wereld en, voor de middeleeuwer natuurlijk, ook naar de Schepper van beide.

Evenmin als die beelden in en aan de kathedralen op zichzelf staan, doet de RRmM dat: onze roman maakt deel uit van een literaire reeks. Teksten als de Ferguut en de Moriaen vertonen deels dezelfde eigenaardigheden52). Op het eerste gezicht zou men kunnen zeggen, dat deze drie werken de moeizame ontwikkeling van een ruwe jongeling tot beschaafd ridder verbeelden, maar niet tot beschaafd ridder alléén, maar tot deelgenoot van Arturs Tafelronde. In de Ferguut wordt dat duidelijk gemaakt door de als het ware buiten het hoofdverhaal geplaatste voor-episode van de jacht op het witte hert. Ofschoon Pertseval dat witte hert vangt en daarmee de beloning van koning Artur, een gouden beker, verdient, geeft hij die beker terstond aan Gawein (= Walewein), de neef van Artur. Zowel de jacht op het witte hert als het wegschenken van de beker aan Gawein preluderen op latere avonturen van Ferguut53). Ze geven aan, dat persoonlijk gewin (voor

Pertseval het vangen van het witte hert; voor Ferguut het veroveren van zijn geliefde) ondergeschikt is aan de collectieve saamhorigheid van Arturs hof54). In de Moriaen gebeurt iets dergelijks: de zwarte hoofdpersoon gaat, zodra hij Walewein en Lanceloet ontmoet heeft, vrijwel onmiddellijk een gevecht aan met Lanceloet. Walewein onderwijst hem daarna in (politiek-)ethische prioriteitsstelling: dien eerst koning Artur en je eigen individuele problemen (nl. het vinden van je vader) worden als vanzelf opgelost.

De RRmM lijkt een dergelijke betekenisvolle aanzet als de Ferguut of een duidelijk accent op het zoeken naar de vader als in de Moriaen te missen: de ‘Vatersuche’ is immers niet het hoofdmotief55). Maar wat dan wel?

Net als Ferguut en Moriaen treedt RmM van meet af aan zeer zelfverzekerd op, en zodra hij ridder is en Clarette hem de witte mouw heeft gegeven, lijkt hij in niets onder te doen voor de grote helden aan Arturs hof: hij verslaat de rode ridder, stuurt hem en de mishandelde jonkvrouw naar het hof met boodschappen voor de koningin en zijn geliefde, overtreft Percheval, Walewain, Lanceloet, Ductalas en Erec (538-9) in het Wout sonder Genade en ontzet tenslotte de belegerde Artur. Maar dan maakt hij een cruciale fout: hij overtreedt de hoofse normen in zijn onmatige wraak op Keye56). Terecht moet hij daarvoor als alles geregeld lijkt (hij heeft zijn moeder gevonden en is gehuwd met zijn geliefde) wéér terug naar het begin: zijn afkomst ook van vaderskant bewijzen. Deze wraak van Keye en zijn neef Galyas is voor de tweede maal onhoofs gedrag, dat de held op pad stuurt. De zoektocht naar de vader speelt in het tweede deel van het verhaal een grote rol, maar zonder daarvoor de katalysator te zijn: Galyas' beschuldiging bestaat uit twee delen!

Nu is het opvallend dat dit ‘Vatersuche’-motief en het daaraan gekoppelde vondelingmotief vrijwel onmiddellijk opduiken, nadat RmM Keye zo onheus heeft bejegend (ondertussen heeft de held alleen - als het ware terloops - de kwade stiefvader op zijn nummer gezet: 1644-1743). Uit het feit dat hij als vondeling ‘Beide grau ende oec bont, Ende in selvere hondert pont’ (1776-7; vgl. fragment 169-70)57) bij zich had, kan men afleiden, dat hij van hoge afkomst moet zijn. De erkenning door zijn moeder (een koningin) bevestigt dit. En dan is ook duidelijk waarom de held vanaf het begin zo zelfbewust optrad: de ware adel en afkomst straalt immers fysiek herkenbaar bij voortduring van hem af.

Dit wordt expliciet aangegeven vlak voor het begin van het tweede deel:

 
‘Een man en ware nember daer,
 
Dat wetic wel al over waer,
 
Hine toget wanen hi es comen,
 
Alse die rose doet boven ander blomen.
 
Ende die oec dorper es ende corliaen,
 
Men maget wel an hem verstaen:
 
In wat lande so menne siet,
 
Hine can sine seden gelaten niet.’ (2212-9)58).

Deze verzen geven samengevat de sen van onze roman: ware adel verloochent zich niet. In het eerste deel heeft de ouderloze held

dit met daden aangetoond: hij wordt door Arturs hof en door zijn liefde voor Clarette zo gestimuleerd, dat zijn ware karakter naar buiten toe zichtbaar is. In het tweede deel vormt het huwelijk van zijn ouders dat ten lange leste gesloten wordt, het wettig bewijs daarvoor.

De laatste vier van de geciteerde verzen laten - zij het in het negatieve - deze sen ook zien met betrekking tot Keye en Galyas. Want ofschoon Keye en Galyas ongetwijfeld hoofs zijn opgevoed, kunnen ze hun dorperlike aard niet verhullen59).

 

Roelofarendsveen
Leiden, oktober 1982

 

M.J.M. de Haan
L. Jongen


Vorige Volgende