Reve Jaarboek 3



[pagina 115]
Peter Coret ‘Er is een schaduw over alles’ aan Gerard Reve Er waait een droge wind langs 's Heren wegen Het losse zand schuurt zacht de straten uit Aan levenslust en wanhoopsmoed ontstegen Komt uit mijn keel een schor en ruw geluid De huizen kaatsen alle klanken terug Het wordt een lied met stof en lucht vermengd Ik adem dieper in en recht mijn rug Een zang verrijst die iedereen verzengt De wolken pakken samen rond mijn hoofd Ik spreek in tongen. Bloeseming ontspringt Aan vingers en aan tenen. Als beloofd Scheurt plotseling de aarde en er wringt Een steen zich door de spleet, waarop een kind - Een jongen nog, maar toch een echte man - Mij toelacht, dood en levend tegelijk
[pagina 116]
Het duizelt mij, ik wankel, ik bezwijk Maar net niet, daar ik steun ontlenen kan Aan wat mijn mond aan nieuwe woorden vindt: ‘Verlaat mij niet, wanneer het avond wordt Uw liefde is mij dieper dan de nacht In wiens verlokkend duister ik versmacht Totdat ik vallend in zijn armen stort’ Omdat het donker wordt, bestaat het licht Ik ben de zon die in het zenit staat De mensen doen verblind hun ogen dicht Ik klink van huis tot huis, van straat tot straat Want zingen is de doodsdrift van het lied En schoonheid is de kleur van het verdriet Dit gedicht werd eerder gepubliceerd in: Tegendeel, orgaan van het Genootschap voor Tegennatuurlijke Letteren, jrg. 2 (1985), nr. 10 (oktober), p. 282.