De Revisor. Jaargang 2015

[p. 118]

Erik Rozing De laatste klant

Een goed beroep, dat is voor schrijvers een van de moeilijkste dingen om een karakter mee te geven. Veel schrijvers komen niet verder dan ‘schrijver’. Rob Waumans koos voor zijn debuut een parkeerwachter, een erg goede keuze. Boksers, stratenmakers, proefdierverzorgers bevolken de romans van Jan van Mersbergen. Erik Rozing (1976) debuteert in januari bij Meulenhoff met de roman De psychiater en het meisje. Hij koos in dit korte verhaal voor het beroep van wegenwacht. Sterke keuze: de wegenwacht rukt alleen uit als er iets aan de hand is, en dus is er iets aan de hand. Bovendien is deze wegenwacht een vrouw en helpt ze een Turkse man.

Hij stond daar beroerd, zo juist voorbij de bocht. De meeste klanten zwaaien als ze zien dat de wegenwacht aan komt rijden, maar hij hing maar wat tegen de zijkant van zijn auto - een roestige bmw 3 series uit '89 - en staarde naar het asfalt. Een vluchtstrook was er niet, enkel een zachte berm en een vangrail. Ik reed hem voorbij, parkeerde de wagen, stapte uit en stak een sigaret op. Het schemerde en met het licht verdween de warmte. De laatste klant, dan zat mijn dienst erop. Hij gaf me geen hand. Een Turk.

‘Wat is het probleem?’

‘Motor is kapot.’

Ik vroeg hem te starten. De motor jankte. Ik gooide mijn sigaret weg en liet hem de motorkap openen. De verdeelkap sloot goed af, er waren geen sporen van vocht. De bougies zagen er schoon uit. De klant startte weer, en nog eens. Het janken werd kreunen, werd reutelen en daarna klonk er enkel nog de startmotor. Het moest de brandstoftoevoer wel zijn. De klant vloekte. Het regende. De klant vloekte harder. Het donderde. Het regende harder. Bliksem.

‘De accu is bijna leeg,’ zei ik. ‘Niet meer starten.’

‘Dit regen is niet normaal,’ zei de klant door het geopende raam. ‘Kom, wij wachten in auto.’

[p. 119]

Straatverlichting was er niet en door de zware bewolking was het al bijna donker. Er was weinig verkeer. Ik liep naar mijn wagen.

‘Hé!’ riep de klant. ‘Niet weggaan.’

Dacht hij dat ik hem niet kon helpen? Hij was vast nooit eerder een vrouw tegengekomen van wie de handen onder de olie zaten, een vrouw die meer begreep van zijn auto dan hijzelf. Ik pakte een lantaarn en mijn regenjas met wat extra bescherming, een vuilafstotend middel zeg maar. Het waaide behoorlijk. De klant probeerde nog steeds te starten.

‘Hou op,’ schreeuwde ik. ‘Niet meer starten!’

Ik opende de achterklep van de wagen. Startkabels. Hamer. Een goede klap op de brandstofpomp, vaak was dat al genoeg om -

‘Die man verkoop mij vandaag slecht auto,’ schreeuwde de klant door het raampje. ‘Ik vermoord hem!’

De wind trok aan, ineens stormde het, en toen begon het pas echt te hozen. Ik gooide de motorkap dicht. De startkabels en de hamer legde ik terug in de wagen. De klant leunde naar de passagierskant en opende het portier.

‘Kom! Nu wij schuilen!’

‘Doe je lichten aan,’ zei ik.

Ik stapte in. Het zwakke schijnsel van de koplampen drong niet meer dan een paar meter door de regen. Hij deed de radio aan en in het halfduister flikkerde er 99.5fm op het display, radionl. Tussen het gekraak door hoorde ik De Dijk met ‘Mag het licht uit’. De klant zei niets meer en bleef onafgebroken naar mij kijken, hij nam niet eens de moeite om het te verhullen, om te doen alsof hij zich voor de bliksem interesseerde.

Ik zei: ‘Het zal zo wel droog zijn.’

De klant zweeg. Zijn blik kleefde aan mijn haar, mijn gezicht. Het was geen olie of smeer maar een ander soort viezigheid dat aan mijn lippen plakte, langs mijn hals liep, mijn trui in en over mijn borsten tot ik geen lucht meer kreeg.

Ik zei: ‘Als het zo hard regent, duurt het meestal niet lang.’

[p. 120]

De klant zette het geluid van de radio zachter. Hij ritste zijn jas open. Zijn hand verdween in zijn binnenzak. Het gebeurde. Waar iedereen zich al jaren zorgen over maakte en wat ik nooit werkelijk voor mogelijk had gehouden, gebeurde eindelijk. Het was bijna een opluchting. Zijn hand trok iets zwarts en hoekigs uit de binnenzak. Mijn ene hand klemde al om zijn pols en met de andere trok ik het busje uit mijn jaszak, hield het vlak voor zijn ogen en spoot ze vol pepperspray.

‘Auw! Auw! Wat doen jij?’

‘Los!’ schreeuwde ik. ‘Laat los!’ Mijn hand bleef zijn pols vastklemmen tot hij eindelijk zijn hand opende en er een mobiele telefoon in zijn schoot viel. Het scherm lichtte op. meryem. Toen pas hoorde ik de ringtone, het geluid van een minaret, een gebedsoproep. Er bewoog iets op de achterbank. Ik draaide me om, richtte de pepperspray in de richting van de schim en zag net op tijd dat het een kind was. Het joch droeg een te groot Ajaxshirt. Hij keek verschrikt en slaperig tegelijk. Hij huilde. Ook bij zijn vader liepen de tranen over zijn wangen. Hij trok zijn pols los en wreef in zijn ogen, wat het allemaal alleen maar erger maakte. Hij opende het portier en liep de uitzinnige regen in, zijn gezicht omhoog alsof het water dat vuur kon blussen. Hij strompelde bij de auto vandaan en al na een paar stappen was hij in de regen verdwenen.

‘Kom terug!’ riep ik.

Vanuit het duister schoot het licht van koplampen de bocht om, al voor de motor hoorbaar was, gevolgd door het gillen van een claxon, van remmen, banden die over het natte asfalt schoven, een klap, een afslaande motor en daarna alleen nog de regen.

‘Papa!’ riep de jongen.

‘Wacht hier,’ zei ik. ‘Ik ga papa halen.’

Ik schoof naar de bestuurdersstoel en deed het groot licht aan. Het maakte nauwelijks verschil maakte. De accu was vrijwel leeg. De benzinemeter stond volkomen naar links. Het was

[p. 121]

niet de brandstofpomp. Waarom had ik dat niet eerder gezien? Ik haalde de zaklamp uit mijn jas en stapte uit. Een Volvo stationwagen stond schuin op de weg. Het water was koud als staal. Binnen een paar seconden was ik doorweekt. Aan de linkerkant van de weg zag ik hem over de vangrail hangen, alsof iemand een wasmand had leeg gekieperd. Ik stak over en liep door de drassige berm naar hem toe. Hij lag op zijn rug. Ik boog me over hem heen, voorzichtig, maar zijn lege blik had me al gevonden. De regen vertraagde. Enorme druppels vielen op mijn hoofd. Eindelijk lukte het me om weg te kijken. Ik liep terug. Er zat een ster in de voorruit van de Volvo. Een lange, magere man in een grijs pak stapte uit. Hij kokhalsde terwijl hij zich staande hield aan het portier en de dakrail.

De jongen schoot langs me de weg over en de berm in. Ik liep achter hem aan, probeerde hem tegen te houden maar gleed uit in het gras. Kruipend bereikte ik de jongen die aan de slappe arm van zijn vader sjorde. Ik greep hem vast - met in mijn handen de pepperspray en de zaklantaarn was het meer een omhelzing - en trok hem naar me toe. Ik draaide me om en zat in het gras, de vangrail in mijn rug, de jongen op schoot, en vouwde me over hem heen als een soort afdakje. Met zijn gezicht in mijn hals en zijn lijf tegen mijn borst voelde ik door alle doorweekte kleren heen zijn lichaamswarmte en hoopte dat hij die van mij voelde.

‘De ambulance is onderweg.’ Voor me stond de grijze broek uit de Volvo. ‘Het kan wel even duren want we zitten hier behoorlijk afgelegen. Gaat het wel? En met uw kind?’ Het gezicht van de man hing boven me als een bleke maan. De jongen klemde zich bewegingloos tegen mij aan. De man keek naar de pepperspray in mijn hand. ‘Viel hij u lastig?’ Hij gebaarde met zijn hoofd naar de klant. ‘Ik heb weleens eerder zo'n verhaal gehoord over die lui van de wegenwacht.’

Er klonk het geluid van een minaret, een gebedsoproep. De man liep naar het geluid toe, stak zijn arm in de hoop kleding en

[p. 122]

haalde er een telefoon uit. Hij keek naar het scherm en nam op.

‘Meryem? Hallo? Nee. Nee, hij kan helaas niet aan de telefoon komen. Het spijt me maar hij... hij heeft een ongeluk gehad. Een auto-ongeluk. Ernstig, ja, volgens mij wel. Wat? Geen idee. Ik ben natuurlijk geen arts dus... Luister, ik zal het zo doorgeven als de ambulance er is en dan wordt u teruggebeld. Dag.’

Hij stak de telefoon terug en kwam weer naar mij toe. ‘Mag ik u een lift aanbieden? Als mijn auto het tenminste nog doet. Kom in ieder geval even in de auto zitten. U bent doorweekt.’ Hij legde zijn hand op mijn hand, op mijn wang en op het voorhoofd van de jongen. ‘U voelt vreselijk koud aan en uw zoon ook. U kunt hier niet blijven zitten. Laten we in ieder geval in mijn auto wachten, daar is het minder koud.’

Zijn suède schoenen zakten weg in de drassige grond. Hij stapte een stukje opzij. De schoenen waren bedekt met modder en zakten weer weg. De jongen had zijn armen om mijn nek geslagen. Zijn ademhaling werd rustiger.

‘Zo raakt u nog onderkoeld! Kom! Nou, vooruit dan! Wat hebt u toch?’ De man trok aan mijn arm. Hij trok harder en ik trapte tegen zijn scheenbeen. Hij pakte mijn jas, sjorde eraan. Ik had beide armen nodig om de pepperspray op te tillen en te richten. Er bleek nog meer dan genoeg in te zitten. De man schreeuwde, vloekte, en liep eindelijk weg. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de regen die op mijn hoofd viel en de vangrail, het gras, het asfalt en de auto's. De jongen lag stil tegen me aan. Hij sliep.