De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 6-7

[p. 97]

Mowaffk Al-Sawad
Gedichten

Absoluut een advocaat

Zijn snor ziet eruit alsof de rechterkant is afgeknabbeld
door een enorme schaar
Zo daalde de schaar neer in een bliksemsnel moment
en tekenden de trekken zich min of meer definitief af.
Maar het is moeilijk om deze structurele onvolmaaktheid
te ontdekken
vanwege de elkaar kruisende en weer uit elkaar gaande
bewegingen van de advocaat.
En wanneer een van zijn ledematen naar beneden gaat
zie je een beweging waarvan je niet weet
bij welk lichaamsdeel die hoort.
Je ontsnapt aan een plotseling omhoog gaande beweging.
Zijn woorden donderen, net als de rechterkant van zijn snor.
Een voortdurend heen en weer gaand gemompel.
Zelfs de woorden die hij op een papiertje schrijft
dat voor hem ligt uitgespreid
zien eruit alsof zij een aanhoudende stapel roet zijn.

[p. 98]

Absoluut een hond

Toen de hond zichzelf voor de eerste keer zag
in het water van de vijver
dat grenst aan het huis, waar hij bij hoort, blafte hij hevig:
waardeloze hond,
wie heeft jou naar mijn gebied gebracht en waarom heb ik
dat al die tijd niet geweten?
Ik zal je opjagen waar je ook gaat.

Maar toen een zomerwesp tegen de oppervlakte
van het water botste
en de kleuren uit elkaar geslagen werden en verdwenen
slaakte de hond een diepe zucht
nu hij zijn verloren koninkrijk had herwonnen.

[p. 99]

Duif

Deze duif heeft geen relatie tot de duif van Süskind,
maar zij heeft voor ons een betekenis, die ons allang bekend was,
goedhartigheid, intimiteit en vrede,
wij hebben haar in de vroege ochtend gezien
terwijl zij achter de satellietschotel stond
en dunne strootjes legde in de openingen van de schotel.
Zij schrok zoals dat past bij een wilde duif.
Zij vloog boven het huis, dat naast ons huis ligt en streek neer op
de stenen toren.
Wij bleven haar enige tijd observeren
terwijl zij ons met een dwalende blik aankeek:
de schaduw van de satellietschotel gleed over de tegels
van de kleine binnenplaats
Wij wisselden bezorgde blikken uit
en besloten opnieuw het huis binnen te gaan.

[p. 100]

Sinterklaas

Mijn rug is gebogen en mijn tong hangt
net als bij een hond in de woestijn
en dat alles omdat de goedheiligman
zal komen en zijn cadeaus zal uitdelen.
Ik moet hem zien te bereiken
terwijl ik versleten schoenen bij me draag
met daarin het adres van ons huis
en de achternaam van mijn enige zoon.
En als jullie een man
in storm en regen zien
die op hoorbare toon tegen zichzelf praat
vergewis je er dan van
dat hij versleten schoenen onder zijn oksel draagt
en niets anders dan dat.

[p. 101]

Winter

In de huizen die in de winter geen open haarden kennen
zit de stilte op de banken
als een laatste droevige en tirannieke keizer,
de bewoners van de huizen zijn bijna niet zichtbaar
hun kinnen rusten uit op hun stevige knieën
en het geklapper van hun kiezen
neemt het geluid aan van oude zagen,
zij brengen geen enkel geluid voort,
zij zien eruit als donkere standbeelden op een verlaten weg;
het verblijf bij hen is een beproeving
en het weer naar huis gaan is een andere beproeving.