De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 6-7

[p. 81]

Joubert Pignon
Verhalen

Aangespoelde man

Een man spoelt aan op een bewoond eiland. Overal staan huizen en flats. Het eiland heeft de zaakjes prima op orde: nergens liggen vertrapte negermaskers. Er zijn autowegen en joggers op het bewoonde eiland. De meeste joggers hebben tatoeages. De man mag de mobiele telefoon van een jogger lenen. De man belt zijn beste vriend, die vriend vraagt waar de man zit, de man vraagt het aan de jogger, de jogger zegt het tegen de man, de man zegt het tegen zijn vriend, de vriend zegt dat het ongeveer een uurtje rijden is, dat hij daarna nog een halfuur met de boot moet, maar dat hij hem zeker op komt halen, geen probleem. Wel wil de vriend van de aangespoelde man eerst nog even douchen.

Sprookjes

Een schrijver heeft een sprookjesboek geschreven. In het sprookjesboek staan prachtige sprookjes. Sommige van de sprookjes heeft de schrijver zelf bedacht, andere zijn gebaseerd op avonturen die de schrijver heeft beleefd. Op een dag, als de schrijver lekker een versgestopt pijpje ligt te roken voor zijn paddenstoel, staat ineens een hertje voor hem. Het hertje heeft een knalrode kop. Het hertje is woedend. Verschrikt blaast de schrijver rook uit. Het hertje zegt dat ze heeft gehoord dat ze in een van de sprookjes van de schrijver voorkomt, dat ze heeft gehoord dat ze er bekaaid van afkomt. Het hertje zegt dat de schrijver een vieze tyfuslul is, een gore profiteur. De schrijver zegt dat hij het hertje niet kent, dat hij het hertje nog nooit gezien heeft, dat het hertje zich vergist, dat het hertje zich her-

[p. 82]

kent in een verhaal dat helemaal niet over haar gaat. Het hertje draait zich om en zegt tegen de schrijver dat hij godverdomme nog van haar advocaat hoort.

Toetje

Mama, Zoon 1 en Zoon 2 zitten aan tafel. Het is etenstijd. Niemand zegt iets. Ze eten hun bord zo snel mogelijk leeg, zodat ze van tafel kunnen. Ondertussen kijken ze alleen maar naar hun bord. Ze eten en nemen af en toe een slokje melk.

Papa moet in de schuur wonen.

Rond etenstijd zet iemand een pannetje eten voor de deur van de schuur. Terwijl hij zijn pannetje leeg eet, kijkt Papa uit het raam van de schuur naar het huis. De afstand is maar een paar meter. Hij mag het huis niet in. Als het pannetje leeg is, loopt Papa de schuur uit, opent de achterdeur en vraagt in de deuropening of iemand zin heeft in een toetje. Hoewel hun bord leeg is, kijken Mama, Zoon 1 en Zoon 2 niet op van hun bord.

Het grote kruidenbos

We krijgen een rondleiding door het grote kruidenbos. We zijn op vakantie. We moeten de dagen doorkomen. Mijn vriendin is erg geinteresseerd in planten en kruiden. Ik ben alleen geïnteresseerd in planten die je kunt opeten. De rondleidster noemt zichzelf de kruidenheks. Als ze zichzelf de kruidenheks noemt, lacht ze. Mijn vriendin en ik zijn de enige niet-Duitsers. Onze groep bestaat uit twintig mensen, van wie er achttien uit Duitsland komen. Mijn vriendin en ik houden verborgen dat wij niet uit Duitsland komen. We willen één zijn met de groep. We mogen in alle planten knijpen en er ook aan ruiken. De kruidenheks vertelt iets over een plant, dan knijpen, ruiken en knikken we. Er zijn veel planten die goed voor de gezondheid zijn. De kruidenheks vertelt dat ze alleen nog maar leeft van planten die ze zelf plukt in het grote kruidenbos. Die smeert ze op haar rug tegen pijnlijke gewrichten of ze zet er thee van. De kruidenheks

[p. 83]

heeft een koortslip. Eén plant heeft een naam die een beetje op ‘mojito’ lijkt, de naam van een drankje. Iemand zegt ‘mojio’, iedereen lacht. Mijn vriendin en ik lachen mee. Iedere meter stoppen we bij een plant of een kruid. Helaas is de plant of het kruid steeds net uitgebloeid. Dan knijpen en ruiken we en vertelt de kruidenheks dat je van deze plant of dit kruid thee kunt zetten, als hij nog had gebloeid. De kruidenheks vertelt dat de planten en kruiden in dit bos aan hun vocht komen door de wolken te melken.

We moeten van de kruidenheks naar een blad kijken. We krijgen allemaal een eigen blad. De kruidenheks trekt persoonlijk, voor ons allemaal, een blad van de boom. Ik kijk vijf minuten naar de puntjes naast de nerf van het blad. Erg bijzonder. Mijn vriendin staat naast me, kijkt me aan en zegt: ‘Hulst.’

We lopen langs het huisje van de kruidenheks. De grond om het huisje is zwartgeblakerd. Er heeft onlangs brand gewoed. Sommige bomen en struiken zijn verbrand, andere niet. De kruidenheks zegt dat ze Gods willekeur vervloekt, alsof hij met een vinger sommige bomen heeft aangeraakt en andere niet. Die wel, die niet.

Na afloop van de rondleiding gaat er een mandje rond, om het salaris van de kruidenheks op te hoesten. Sommige mensen stoppen wel iets in het mandje, andere niet.

Bordspellen

Een man heeft een hond. De man komt nooit buiten. Hij zit in zijn huis, drinkt blikjes bier leeg en speelt bordspellen. Soms speelt hij dat hij wel zes verschillende spelers is. Hij blijft altijd in dezelfde stoel zitten. De man drinkt bier om rustig te blijven. Dan hoeft hij niet alle rare medicijnen die de dokter hem voorschrijft in te nemen.

De hond poept gewoon op de vloer van het huis.

De man wordt boos en schreeuwt tegen de hond dat het een smeerlap is.

De man probeert bier in het gezicht van de hond te gooien.

Het is niet eenvoudig om bier dat in een blikje zit in iemands ge-

[p. 84]

zicht te gooien. Ze maken de openingen van de bierblikjes tegenwoordig veel te klein.

Het meeste bier belandt op de vloer. De man ruimt de poep en het bier niet op. Hij noemt de hond nog een keer een smeerlap en rolt met zijn dobbelstenen.

Woongroep

Een woongroep heeft een probleem. De woongroep heeft geesten over de vloer. Nare en stomme geesten die steeds spullen verplaatsen of kwijtmaken. Ook doen de geesten de lichten onverwacht uit en aan. Eén vrouw zegt dat ze zich een keer bekeken voelde bij het poepen.

De woongroep is gevestigd in een voormalig opvanghuis voor oude nonnen. De woongroep vermoedt dat het om katholieke geesten gaat. Sommige mensen van de woongroep zeggen dat ze geen last hebben van de geesten. De mensen van de woongroep die wel last hebben van de geesten zeggen dat dat komt omdat de geesten hun antennes hebben afgevangen. Als de geesten je antennes hebben afgevangen, merk je de geesten niet meer op. Dan hebben de geesten je in hun macht.

Na een vergadering besluit de woongroep, democratisch, een geestenuitdrijver in te huren. Via internet vindt de woongroep drie vrouwelijke geestenuitdrijvers. De goedkoopste vraagt duizend euro voor een uitdrijving. Een heel bedrag.

‘Maar wacht eens,’ zegt een lid van de woongroep, ‘als het hier om katholieke geesten gaat, dan kunnen we een priester bellen. Priesters doen uitdrijvingen gratis.’

Via het telefoonboek vindt de woongroep een priester. De priester wil niet komen. Hij zegt dat hij alleen geesten uitdrijft uit mensen, en niet uit gebouwen. Maar voor tweehonderd euro wil hij wel met zijn hand over zijn hart strijken.

Als de priester arriveert is hij dronken. De mensen van de woongroep vragen wat hij nodig heeft. ‘Twee biertjes,’ zegt de priester, ‘eentje voor mij, en eentje voor de geesten.’ De priester neemt een

[p. 85]

slok van zijn flesje bier. Met zijn duim op de opening van het andere flesje schudt hij het andere flesje een paar keer. Hij haalt zijn duim van het flesje. Bier spuit over de vloer. ‘Zo,’ zegt de priester, ‘de geesten zijn naar het licht gezonden.’ Er zit nog een beetje bier in het flesje. Voor de zekerheid gooit de priester dat laatste beetje bier ook over de vloer. De woongroep kan gelukkig gewoon contant afrekenen.

Kerstavond

De mensen willen naar huis. Natuurlijk sneeuwt het weer niet. Op het perron wachten de mensen tot de trein komt en ze naar huis kunnen. Op het station loopt de duivel rond. Hij loopt heen en weer over perron 3B. De duivel is ongeveer zevenennegentig jaar, is één meter vijfenzeventig groot, heeft alleen haar op de zijkant en achterkant van zijn hoofd en draagt een rode sjaal om zijn nek. Op zijn voorhoofd heeft de duivel een grote, bruine moedervlek. De moedervlek is bolvormig. De duivel loopt langs de mensen die op perron 3B staan te wachten. Als hij langs de mensen loopt, grijnst hij. Zijn kleine bruine tanden zijn dan even te zien.

Knopen

Mijn vader zegt dat hij doodsbang voor knopen is. Ik moet lachen om zijn leuke grapje. Mijn vader zegt dat het geen grapje is, hij is echt bang voor knopen. Ik ken mijn vader al mijn hele leven, maar dit wist ik niet van hem. Mijn vader zegt dat hij het liefst helemaal geen kleding met knopen draagt. Maar soms moet hij wel. Als een knoop van een kledingstuk springt, kijkt mijn vader doodsbang naar de knoop die op de grond ligt. Hij durft de knoop niet aan te raken. Hij gooit het kledingstuk dan weg. Als ik vraag wat hij dan zo eng aan knopen vindt, zegt mijn vader: ‘Hoe ze aanvoelen.’ Ik ben van plan om een keer een grote emmer knopen over mijn vader te legen.