De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 4-5

[p. 118]

Simone van Saarloos
Regina

She took from her head her golden crown...
Queen of herself, the world and me'

Mary Elizabeth Coleridge, ‘Regina’, 1882

Hij spiekt over de schutting heen, kijkt naar het veld achter de huizen. Dat veld heeft hij gister gemaaid. Al jaren verzorgt hij het gras, maar de jongens uit de buurt zitten op het bankje dat voorheen als doelpaal diende. Ze hangen er met zes man, dicht op elkaar, als een familie Aziaten op een tuffend brommertje. Wanneer hij ze op straat tegenkomt, zeggen ze schuw gedag. Hij raadt hun aan om bedrijfskunde te gaan doen, of iets met ict.

Voorlopig reikt hun wereld niet verder dan het bankje waaraan hun kauwgum zit vastgekoekt en hun namen met een zakmes in staan gekerfd. Soms gaat Gijs er, nog voor hij naar het werk gaat, even op zitten. Het gras maakt zijn schoenen nat, maar ze drogen onderweg naar kantoor en niemand die hem ziet wanneer hij voor zonsopgang even aan de namen van de jongens gaat voelen. Vooral de letter R is zwierig en diep.

Hij leunt met zijn rug tegen de schutting. Zijn polo stroopt omhoog wanneer hij door zijn knieën zakt. De felle behandellamp in Marleens werkkamer is nog aan. Voor haar praktijk aan huis zijn ze naar Rijswijk gekomen. De voeten van Gijs doet ze niet. ‘Jouw lichaam is niet mijn werk,’ zegt ze. De man die bij haar in de stoel zit heeft last van overtollig eelt en komt elke twee weken langs. De vorige keer was hij ook al als laatste. Nadat ze hem had uitgelaten schoof Marleen naast Gijs op de bank. Ze aten afhaal-roti uit Den

[p. 119]

Haag met hun handen. Gijs wilde een lik sambal van haar bord op zijn pannenkoek lepelen, toen hij de stukjes gele huid die op haar borst kleefden, zag hangen. Ze had haar werkschort nog om. Met de onderkant omhooggevouwen, zodat de schilfers eelt niet van het schort op hun borden zouden belanden, liep ze naar de keuken.

‘Hoi.’

‘Hallo?’

‘Ik ben er nu even niet. Laat een bericht achter na de piep.’

Hij drukt nog een keer op Freek. ‘Met mij. Zie ik je gauw weer? Oké, succes met wat je ook aan het doen bent. En tot gauw. Doei. Doeg, kus.’

In zijn belgeschiedenis staan veel telefoontjes naar Freek. Hij verandert Freek in Frank, maar denkt aan de broer van Marleen. Nico dan maar.

Toen Gijs Regina ontmoette, droeg ze een roze pruik. Hij was op een feestje van een collega. Hij was uitgenodigd via een groepsmail en dat leek hem voldoende. Regina was een van de weinigen die niet bij de KvK hoorden en ze was de enige geweest die zich verkleed had. Of eigenlijk was ze, op die pruik na, helemaal niet verkleed. Ze droeg een pantalon en een jasje alsof ze juist van kantoor kwam. Gijs wist niet wat er precies gebeurd was tussen het bier op het feest en de wankele weg naar Regina's huis, maar voor hij iets kon besluiten had deze Regina met een roze pruik hem al vastgeklonken door haar tas - ‘pas op, m'n laptop, mijn werk, of eigenlijk heel mijn leven zit erin’ - aan zijn schouder te hangen. De leren band trok aan zijn colbert. ‘Zwaar,’ zei Gijs. Ze lachte, haar hoofd sloeg achterover, bleef hangen in een knik zoals in de wasbak bij de kapper. De pruik bleef stijf zitten.

Gijs bedacht dat ze misschien wel kanker had. Dat ze onder die roze pruik kaal was. Met van die achtergebleven eilandjes donshaar. Hij keek naar haar borsten. Door de gewatteerde jas heen kon hij ze niet zien, maar hij wist dat ze er waren - hij had ze op het verjaardagsfeest al bekeken.

[p. 120]

Zijn rug kleeft aan de schutting. Hij woelt door de haren op zijn borst die vrij staan bij de kraag, en herleest de berichtjes van Nico.

Pas nadat ze hadden gevreeën deed ze haar pruik af. ‘Nu kun je toch niet meer terug.’ Ze lachte, weer die knik. Met haar vingers wreef ze onder de rand van het roze en trok een paar speldjes tevoorschijn. De pruik kwam op tafel te liggen, daaronder was het glad en strak. Door de zwarte panty piekten lusjes haar. Ze stak haar hoofd uitnodigend naar voren. Even legde hij zijn beide handen op het zwart. Was de wereld maar zo'n stof waar je op weg gleed. Hij rolde het haarnetje af. Het was blond. Blond en prachtig. Blond en veel. Blond en wild. Een blond dat in zijn vingers haakte. Een blond dat hem bedekte wanneer ze met haar hoofd op zijn borst lag.

Die warme waaier blond verliet hem soms, want internationale transacties luierden niet. Hij hoorde haar in de woonkamer praten. Ze kon allerlei accenten. Ze deed Spaans, Vlaams, Amerikaans of een bozig soort Russisch, maar Gijs vermoedde dat alleen haar Vlaamse oorspronkelijk was, want in bed zei ze zijn naam met een zachte g.

Omdat Gijs voortdurend aan Regina dacht probeerde hij haar op alle mogelijke manieren mee naar huis te nemen. Hij vroeg of hij een boek mocht lenen. Hij koos een dikke, Congo.

‘Pas op hoor, je gaat je schuldig voelen.’ Regina tikte met haar nagel op de cover. Een oude man keek hen aan.

Hij zocht Regina in het gedrukte zwart alsof zij erin besloten lag. De letters begonnen uiteindelijk te smelten, ze vielen op hem neer. Kleine donkere beestjes. Vliegjes. Ze kwamen uit het boek en krioelden op hem. Ze humden zoals zij als ze bovenop zat, hem bereed, het blond ritmisch mee. De woorden groeiden dik en harig, de letters klapperende vleugels. Hommels waren het, blond en zwart gestreept, op zoek naar een stamper om nectar te tappen. Ze kriebelden op zijn tong.

Aan Marleens zijde was het licht al uit.

[p. 121]

Gijs wilde zijn bedlampje uitknippen toen hij een lichte haar ontdekte tussen zijn zwarte bos. Hij pakte de voet van het lampje en scheen op zijn borst. De lichtstraal was zo fel dat al het haar goudblond leek.

's Ochtends bij het scheren zag hij weer een blonde haar. Hij trok eraan, maar het haartje krulde onder zijn vingers vandaan. Het water van de douche maakte alles weer gelijk, donker en glad. Gijs greep een handdoek van het verwarmde rekje. Het was de verkeerde, maar zijn eigen handdoek was al nat. Marleen moest ze hebben verwisseld. Gijs zaagde zijn rug droog. De hommel moet heel hard met zijn vleugels wieken om te vliegen.

Bij de koffieautomaat hoorde Gijs dat de gemeente het gras niet meer kon maaien. De demonstranten stonden in de weg. Gijs vroeg zich af hoe lang de tenten daar moesten staan voor er gele plekken in het gras zouden verschijnen. Natuurlijk was het Malieveld niet om op te wonen, maar hij wilde die verdorde kringen zien.

De bel gaat. Een ouderwetse die in nieuwbouwhuizen wordt gezet en doortingelt tot in de tuin. Zijn ontblote onderrug is koud geworden, het is gaan schemeren, maar de behandellamp in de werkkamer van Marleen brandt nog. Gijs ziet zijn vrouw bezig, gebogen over hardnekkige likdoorns.

Voor de deur staan twee mannen, hun legitimatiebewijzen in een uitgestoken hand, zoals in een film. Ze vragen of hij Gijs is. Geen achternaam, alleen: Gijs. Ze vragen of hij mee wil komen.

Het zoemen van Marleens slijptol is hoorbaar in de gang en lijkt dichterbij te komen, tot het door de open deur naar buiten glipt.

‘Waarom?’

‘Voor uw borsthaar.’

Ze kijken alle drie. De haren bij de open knoopjes van zijn polo steken licht af. Na die eerste haar is het snel gegaan. Ze kwamen in groepjes, elke dag weer.

[p. 122]

De pro-Deoadvocate lijkt op de vrouwen die boven in de kantoortoren werken, haar zwarte rok vaal bij de billen, van het zitten. Ze leest het proces-verbaal hardop voor. Gijs zit tegenover haar en knikt haar toe bij elke onderbreking. Dan pas gaat ze verder waar haar wijsvinger gebleven is. ‘Je dna matcht, zo simpel is het,’ besluit ze. Een bonzende blauwe ader loopt over haar voorhoofd. Hij klopt en beweegt te snel voor een simpele zaak. Gijs verzekert haar nogmaals dat hij niet in België is geweest. ‘Het zou helpen als je mij gewoon het hoe en wat vertelt, Gijs. Ik verdedig je toch.’ Ze harkt zijn dossier bij elkaar.

De kapper heeft geen schaar, wel een tondeuse. Een rechte strook donker laat los. In de kleine spiegel die te hoog is opgehangen bekijkt Gijs de baan blote huid. Een hommel. De kapper drukt het hoofd van Gijs naar achter en vertelt dat hij zichzelf de barbarenbarbier noemt. De tondeuse cirkelt van oor tot oor. De kapper veegt de zwarte haren bijeen, naar een luik in de hoek, waar ze in een gat verdwijnen.

Gijs vraagt of zijn borst ook kaal mag. Het mag, maar hij moet het zelf doen. De kapper houdt zijn shirt vast terwijl Gijs over het gat gebogen staat. De blonde haren zijn onzichtbaar zodra ze zijn borst verlaten.

Toen Marleen belde zei ze weinig en dus vertelde Gijs over zijn voeten. Die zijn bleek en wratterig geworden van de douche, alsof de huid geschrokken is van de tegels waarop dagelijks honderden mannenvoeten staan. ‘Gezonde voeten, dat zou een boel schelen,’ beaamde Marleen en even leek het alsof ze weer aan dezelfde kant stonden. Maar Gijs zit in Scheveningen, met de tram zeker twee keer overstappen vanuit Rijswijk.

Hij hoopt nog steeds dat ze weer een keer belt. Dan kan hij vragen of ze wil zorgen dat het gras gemaaid wordt voor de jongens.

Gijs gaat op zijn bunkbed zitten, moe van het weerzien in gedachten, zijn rug en kale hoofd tegen het beton van zijn cel. Hij zoemt

[p. 123]

zachtjes, net zo lang tot hij bij Nico is, dan begint hij weer bij Ricardo. Hij telt en weet zeker dat hij er niet één vergeten is.

Gijs duwt zich van het matras af, de springveren tekenen kroontjes in zijn billen. Het behang is bijna af. Hij schudt met de stift om er nog een beetje inkt uit te krijgen. Op het laatste stukje lege muur schrijft hij zijn eigen naam - met een zachte g.