De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 4-5

[p. 30]

Roos van Rijswijk
Een zee

Ze had de zee nog nooit gezien. Dat vertelde het meisje terloops, toen ik iets zei over mijn vakantie aan de Italiaanse kust, ook terloops. Ze bedoelde niet de Tyrrheense Zee maar de zee in het algemeen, een zee. Meeuwen kende ze wel ja, die zaten niet alleen aan zee. Daar had ik vreemd genoeg nooit over nagedacht, maar zelf woon ik ook niet aan zee en ik zie ze vaak langs het balkon scheren. Veel kleine meeuwtjes, sommige met zwarte kopjes, ze pikken het brood dat ik voor de eenden naar beneden gooi. Brood dat ik overheb, iets te droog voor bij een Nespresso'tje. Brood met korrels en pitten en vezels, van de bakker die ook amandeltaartjes maakt. Mond houden, dacht ik terwijl ik mijn patat koud blies: mond houden. Alsof ik haar met die vakantiememoires mijn volle beurs onder de neus hield, ze was ook nog nooit op vakantie geweest. Ik kon mij de tijd dat ik nooit op vakantie geweest was niet herinneren, misschien was die er nooit geweest. Achtenvijftig jaar geleden namen mijn ouders me mee naar Spanje, sindsdien zijn de zomers en winters gevuld met witte huizen en veranda's en eten met veel knoflook. Als ik binnen Europa blijf zeg ik dat ik niet ver weg ga. Ik probeerde uit te rekenen hoe ver de Noordzee was vanaf het terras waar we zaten.

We keken naar een witte duif die resten brood en kroket van plastic tafels at. Toen hij net landde, op haar armleuning, had hij even op een meeuw geleken. Ik vond dat tenminste maar ik ben geen natuurmens. Misschien was het een duivin, kan ook. In Italië zijn de meeuwen net zo brutaal als duiven dat hier zijn, dat had ik gezegd, zo kwam het. Ik wilde het niet meer over zee of vakanties hebben maar zij vroeg wat ik bij deze snackbar deed.

‘Patatjes eten,’ zei ik.

[p. 31]

‘Maar je klinkt niet Limburgs,’ zei zij.

‘Weekendje weg,’ zei ik, en geen sorry, dat zou gek zijn.

Ze dronk cola met een rietje. Ik had Spa en zei niet dat ik normaal gewoon uit de kraan drink.

Het meisje keek naar haar handen. Ze had korte nagels met beetsporen, haar nagelriemen waren weg. Zachte handen had ze. Op haar rechterringvinger stond een P. Een tattoo. Ze zag dat ik ook keek, ik verplaatste mijn blik naar mijn eigen handen, die zijn niet zacht maar wat oud. Er zitten meer vlekjes op links dan op rechts. Daar bestaat handcrème tegen maar je botten en spieren blijven strammer worden. Glanzende nagels van twee lagen lak, aangebracht door Mandy, die er nog voor leert in mijn vaste salon. Ik geef haar veel fooi; als je nog leert verdien je weinig geld.

Ik krulde mijn vingers tot vuisten en stak die in mijn zakken. Ik staarde naar mijn patat.

‘Ik ben ook vrij,’ zei ze, ik zei niet: ik ben altijd vrij geweest. Ik vroeg niet: waarvan. Als ze schoonmaken zou zeggen of kassa, wat moest ik dan zeggen?

‘Ik haat werken,’ zei ze ook.

‘Ja,’ zei ik.

De duif zat bij mijn voeten. Hij durfde niet in de buurt van het patatje te komen dat ik hem - inmiddels gebukt - voorhield. Misschien als ik hem niet aankeek, dacht ik, en keek naar haar, nog steeds gebukt. Ze zweette een beetje. Warmte voelt anders in Italië of in Frankrijk, zelfs aan de Nederlandse kust, dat wist zij niet. Van zout water gaat je haar gek zitten. Ver kijken en begrijpen dat men vroeger dacht dat je van de wereld af kon vallen. Zand tussen je boterham. Zout van je hand likken. Ik vroeg haar of ze de zee nooit zou willen zien.

‘Als mijn kinderen ouder zijn wel een keer, of zo.’

Kinderen, het was zelf nog een kind, zij, of ben ik te oud en kinderloos voor het inschatten van leeftijden? Jonge meisjes gaan steeds meer op elkaar lijken, zoals vroeger alle oude vrouwen een oma waren. Ze vond het zelf normaal, die kinderen, die zee. Mijn rug deed zeer van het bukken, de duif at niet. Het meisje keek naar

[p. 32]

mijn decolleté. Bruin van de Italiaanse zomer, wist ik, alleen een paar rimpels die wit gebleven waren. Ik kreunde mezelf omhoog en herschikte mijn sjaaltje.

Ooit een keer naar zee, zoals ooit een keer naar India of ooit eens Japans dineren in het Okura Hotel. Ooit bergbeklimmen in Afrika, nooit, te stijf zijn en te bang. Ik zei dat de zee lekker rook. Ze knikte. Ik dacht na.

‘Ik ben met de auto.’ Ik knikte naar de Ford Fiesta, mijn feestford, de zon spiegelde erop.

‘Mooie auto, hoor.’

‘Het is twee uur rijden. Naar zee, we kunnen in twee uur bij de zee zijn.’

Ze blies bellen in haar blikje cola, twee jonge moeie ogen priemden. De duif vloog weg.

‘Ben je lesbi?’ vroeg ze.

‘Nee,’ antwoordde ik, naar waarheid.

Ze zei niets, ik vroeg of ze haar kinderen - hoe oud zijn ze - wilde meenemen en haar man. Die met de P. Ik zou iedereen thuisbrengen. Voor niets, ik hoefde geen geld, ik wapperde met mijn handen, zag dat de nagels dezelfde kleur hadden als de feestford, legde ze weer in mijn schoot, bedacht me, zette mijn zonnebril af. Het logo van Chanel stond op de pootjes, ik klapte ze in, de zon was fel, ik traande, er liep vast iets uit. Zwarte veegjes op de zakjes onder mijn ogen.

‘Aardig,’ zei ze, ze keek neutraal.

Ik merkte dat ik mijn autosleutels op tafel had neergelegd, dat zag ze.

‘Dat is erg aardig maar het komt nog wel.’

Haar tasje blikkerde zwart in haar hand, ze was snel weg, het blikje cola was wel leeg. Ze had het op haar tafeltje laten staan. Op mijn tafel stond koude patat, geen duif om het op te eten. Ik bestelde binnen nieuwe en gaf fooi, veel te veel.