De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 4-5

[p. 26]

Alfred Schaffer
Vier gedichten

Nachtdienst

Ik huppel door de straat van links naar rechts en weer terug.
De muziek staat lekker hard en niet alleen maar in mijn hoofd.
Mijn schaduw is een heel dun streepje flinterdun, mijn rugtas
heeft dezelfde vorm dezelfde kleur dezelfde stippen als
een platgeslagen lieveheersbeestje. Het barst hier van de huizen
auto's vuilnisbakken alles brandbaar alles schots en scheef.
Het heeft gewaaid verschrikkelijk maar overal is hemels licht
dat als een warme saus is uitgegoten over gevels tuinen daken.
Dit is de romantiek van lang geleden, toen de mensheid nog niet
stonk maar doodgeknuffeld werd door goden en godinnen.
Een aasgier cirkelt machtig boven alle dingen - vreemd
die vogels komen hier niet voor. Van top tot teen bevroren
oogjes dicht en dromend als het ware met de lampen aan
raap ik een dikke tak op van de grond. Man
wat gaat dat traag, wat een ravage ook.

[p. 27]

In de mensen een welbehagen

Ik heb boven mijn stand geneukt ik zuig me vol
met avondlucht. De deur valt soepel in het slot
al dat geklets. Weg is de meervoudigheid ik knoop
mijn jas dicht stap de stoep op, klaar voor mijn duik
in de onsterfelijkheid. Wat was me niet beloofd
veel was het niet, mijn handen zochten grip ik dacht
dit is je kans maak tempo idioot. De misthoorn
in de haven blaast een natte grondtoon in mijn binnenoor -
dit moet straks afgelopen zijn. Wat ben ik zonder alibi
een slager zonder mes een nietig dier, een egel die
zich opkrult en de straat uit rolt, steeds meer vaart krijgt
tot zijn kleine massa enkel herrie is en snelheid
en hij loodrecht op zijn doel af schiet, min of meer.

[p. 28]

Delict

Er is iets uit elkaar gespat ik schat de remweg
veertig meter. Misschien een reuzenbes een vogel
of een vos, zo een als in mijn dierenboek met plaatjes
klein als sleutelgaten. De hele boel klikt machinaal
op slot, de stank van pis en schroeiend rubber plastic licht
snijdt door de ramen, ik druk mijn hoofd tegen het glas
een briesend paard in een te krappe kokendhete paardenwagen.
Ik weet niet meer na hoeveel dagen stap ik uit, de lucht is fris
terwijl ik neerkniel en de schade inspecteer met links en rechts
de striemende lyriek van bloemenvelden - ik zie alleen
een grote zwarte vlek. Wat moet ik nu van lieverlee
begint mijn hand die vlek te strelen, streng en ferm
tot het gejammer stopt. Al met al een achterlijk gebaar.
't Is hier prachtig trouwens, rustig ook
dat was me nooit zo opgevallen.

[p. 29]

Excursie

Nergens afval nergens sporen. Rotsformaties
een rivier die deze streek in tweeën scheurt
oranje kleurt, glad gesleten keien koud als brokken water.
Ik denk een uur terug vond ik de schedel van een lam
misschien een bok, een neusbot afgekloven.
Dat ik me dit herinner ongelofelijk ik blijf maar
kijken achterom, half mens half boom, alsof ik
kromgetrokken van de slappe lach op blote voeten
door een veld vol ratten stap, de dood op zak.
Ik wilde weten hoe de wereld klinkt van heel dichtbij
maar stukken steenglas kletteren met overgave
op de zinken daken van mijn wolkenloze dromen.
Een buitenaards geraas ik kan er niet van slapen.
En straks dat hele eind terug.