De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 4-5

[p. 50]

San Bos
Vandaag geen zon

Hij zet het mesje op zijn keel iets boven de adamsappel. Een moment van aarzeling, dan trekt hij in één baan het witte schuim van zijn huid. Gisteren zag hij Peter Kloek fietsen.

Hij haalt het mesje door het water; er blijven vlokken schuim achter.

Gistermiddag met een ambulance opgehaald bij de zaak. Mogelijk hartfalen, had de telefoniste van 112 aan het ambulancepersoneel doorgegeven.

‘Mijn hart...’ had hij gevraagd.

‘Nee hoor, u bent kerngezond.’

Hyperventilatie. De arts-assistent had het al benoemd voordat er een echte dokter naar hem was komen kijken.

Suzanne slaapt nog.

Hij veegt de beslagen spiegel schoon, waterdruppels trekken sporen.

De onrust was er al veel langer. Een aanzwellende drukte in zijn hoofd, het geluid van een laag overkomend vliegtuig.

Peter Kloek is geen vriend. Hij kent hem uit zijn studietijd, een paar colleges en een studiereis.

In de slaapkamer gaat de wekker af. Als hij het mesje vanaf zijn oor naar zijn kin trekt springen er kleine druppels bloed tevoorschijn.

Er fietste een jongen naast Peter Kloek: blonde krullen, de hand van Peter in zijn nek.

‘Goedemorgen,’ klinkt Suzannes stem vanuit de slaapkamer.

Met zijn wijsvinger duwt hij zijn neus omhoog en plaatst het mes op de aanzet van zijn bovenlip. Met korte halen schraapt hij de laatste haartjes weg.

[p. 51]

Het was vlak voor zijn afstuderen. Hij vond Maartje niet eens echt mooi, niet echt interessant. Ze was leuk als ze lachte, vierentwintig en hij had nog nooit een rooie gehad. Hij wist al dat hij nooit verder met haar zou gaan, nog voor ze met elkaar naar bed gingen. A few weeks fling noemde hij het. Vlak voor hij met Maartje wilde breken, was ze zwanger. Een kind. Bij de vrouw die hij niet wilde. Gesprekken, tranen, de kliniek en bloemen. Drie weken later had hij het uitgemaakt en was voor een stage naar de States vertrokken. Na zijn stage waren Peter en Maartje een stel.

Buiten klinkt het geluid van een motor die niet wil starten. Met een vinger trekt hij de luxaflex iets naar beneden. Te veel gas, veel te veel gas.

Met Suzanne was het anders geweest, vanaf het begin. Ze was mooi, opwindend mooi, maar meer nog was er dat gevoel. Alsof er een anker was uitgegooid.

Zijn hand strijkt over zijn huid op zoek naar overgeslagen haartjes.

Voor het eerst sinds lang heeft hij gedroomd. Hij reed in een auto langs een school die net uit ging. Vrouwen en een enkele man, lopend, met wandelwagens, op bakfietsen, met kinderen achterop, voorop. Er vloog iets tegen zijn voorruit. Een handje. Of eigenlijk was het een stuk karton waaruit de vorm van een handje was geprikt.

Hij was uitgestapt om het knutselwerkje van de natte ruit te halen. Automobilisten toeterden. Snel was hij ingestapt en weggereden door het inmiddels op rood gesprongen licht. Het handje leek naar hem opgestoken als een soort van groet.

Dag papa.

Zijn wang is nog niet glad.

Hij schudt de bus met schuim en trekt de dop eraf.

Een zoen op zijn schouder.

‘Je bent vroeg,’ zegt Suzanne. De gladde zijde van haar ochtendjas strijkt langs zijn lijf. Hij huivert. Haar gezicht verschijnt naast hem in de spiegel. Ze glimlacht. Hij houdt van haar lange benen, tengere handen, haar slanke polsen, de manier waarop ze autorijdt. Maar een kind kan ze hem niet geven.

[p. 52]

Ze haalt haar handen door zijn blonde haar dat dunner wordt.

Peter had een kinderzitje achterop waarin een kleuter met een rood jasje aan.

Hij laat de douche lopen tot het water warm is.

Harde plastic stoeltjes, witte deuren, het gezicht van de verpleegster, de foldertjes in zijn hand, jaren had hij er niet aan gedacht maar kennelijk was er geen detail verloren gegaan. Een foetus van twaalf weken is ongeveer zes centimeter lang, met het handje kan een vuist worden gemaakt. Hij duwt de badhanddoek tegen zijn gezicht, voor zijn mond.

Koffie, beschuit en vanochtend zelfs een ei.

‘Gaat het weer?’ zegt Suzanne. Haar blik maakt hem zacht.

‘Het was niks,’ zegt hij. Zijn mond vormt een glimlach, maar hij lacht niet. Ze neemt kleine hapjes en dept met een servet haar mond, een verfijnd ritueel. Hij wrijft over zijn kin. Zacht en glad. Ze lacht, haar tanden zijn wit en recht, heel wit. Ze kijkt naar buiten.

‘Vandaag geen zon,’ zegt ze. Hij loopt mee naar de garage.

‘Tot vanavond,’ zegt ze. Het dichtslaan van het autoportier. Hij kijkt haar na tot ze de straat uit is, de bocht om. Dan stapt hij zelf in, verzet de stoel. Een collega heeft hem gisteren naar huis gereden.

Hij neemt een andere route naar zijn werk. Niet dat het helpt. De bomen langs de vaart hellen voorover.