De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 2-3

[p. 75]

Wim Brands
Gedichten

1

aan de oude mannen denk ik
graag

aan de oude mannen die al een leven lang
in deze wijk wonen

in huizen die ooit niks kostten en
onder hun ogen een goudkust
werden

zij huren nog steeds voor
de oude prijzen de jonge mannen
van toen

vriendelijk zwijgend gaan ze 's avonds
over straat

met in hun ruggen hun huizen die
schaars oplichten in de schemering

[p. 76]

2

De stoelen zijn ingepakt in wit plastic.
Ze lijken op grafstenen.

Het doek is gevallen, of gaat het
dadelijk op?

Voor in de zaal een vrouw,
draagt ze een hoedje?

Verder niemand.

We lezen: olieverf op hout,
alsof ons wordt meegedeeld

dat er ook een boom
voor deze eenzaamheid

moest worden geofferd.

(vrij naar Linda Pastan)

[p. 77]

3

Ik zit aan de waterkant met B. die nog maar een paar maanden heeft.
Mooi is dat, zegt hij, als een zandboot ruim de bocht neemt,

en hij imiteert de beweging boven zijn hoofd
met de tondeuse die hij net heeft gekocht
en die kapot bleek.

Gevloekt heeft hij toen hij geen nieuwe kreeg
en dat stemde zo vrolijk, zegt hij

dat hij geen nieuwe meer hoefde.
Zelfs zijn tot ziens klonk als een aanklacht.

In zijn ogen glinstert nog steeds het recente afscheid
in de winkel, de glans van de dagelijksheid

die sterker is dan de dood die nu even
onder de brug verdwijnt.

[p. 78]

4

Ik verleid B. die nog maar een paar maanden heeft
tot een terugtocht. We gaan naar Waterloo
en nemen handen vol natte aarde

van het oude slagveld mee. Die we thuis in mooi
versierde potjes stoppen. De aarde droogt op.
Er zitten scherfjes in, stukjes kogel.

's Nachts pakt B. soms een potje. Doet het licht aan.
En schudt. De aarde rammelt. Schroeft dan
de deksel van het potje.

Wat ontsnapt is van voor zijn tijd. Het kringelt
door de kamer. Damp uit de dagen
van Napoleon.