De Revisor. Halfjaarboek voor nieuwe literatuur 2-3

[p. 45]

Sanne Rooseboom
Stof en muizen

Er staat een blinde man op het perron. Hij houdt zijn stok voor zich uit en draait zijn hoofd heen en weer. Dit kan een heel goede dag worden vol bloed en vrienden. Het beste wat er ooit gebeurd is op het perron was toen twee mannen gingen vechten. De een had een dikke buik in een wit T-shirt, de ander had pukkels op zijn wang. Ze duwden tegen elkaars borstkas, steeds harder en toen stompte die met pukkels de ander in het gezicht. Ik wilde het aan iedereen vertellen, maar de andere mensen zagen het ook. Het werd steeds warmer op het perron, ik hoorde bij de andere mensen en iemand stootte me aan en zei ‘erg heh’ en ik zei ‘ja’. Toen landde er een klodder spuug uit de mond van de dikke naast mijn voet, ik zag hoe die uit zijn mondhoek werd geslagen en naar mij toe vloog. Ik zweette en mijn ademhaling was heel snel en toen pakte ik mijn pik vast met mijn hand in mijn broekzak. Er lag een uur later nog bloed op de grond, met heel kleine bubbeltjes erin.

Als een blinde man op de metrorails valt, dan ben ik de enige in Londen die hem kan helpen. Want ik heb daarop geoefend.

‘Help me! Ik ben blind!’

‘Blijf rustig,’ roep ik. Alle mensen op het perron zijn in paniek behalve ik. ‘Ik zal hem helpen.’

Ik heb het in mijn hoofd al duizend keer gedaan. Als er geen trein aankomt, spring ik op het spoor. Je moet de derde rails nooit aanraken, dan ga je dood. Live rail heet dat, mooie naam. 420 volt direct en continu door je lichaam als je misstapt. Je ruikt de geur van je brandende vlees voordat je doodgaat. Ik til de blinde het perron op, met

[p. 46]

schuddende duwtjes. Daarna klim ik zelf omhoog, terwijl andere mensen me helpen.

Als er wél een trein aankomt, moet je zo laag mogelijk blijven. Het is niet zo eng als je denkt, er is ruimte tussen de rails en de grond en de trein. Als het spoor tikt, is de metro dertig seconden verwijderd van het station. Als je de wind voelt, zijn er nog zestien seconden. Wanneer het piepen van de remmen begint, heb je nog hoogstens vijf seconden voordat de lichten verschijnen in de tunnel en dan, bam!, komt de trein met 33 kilometer per uur het station binnenrijden. Dan ben je dood, als blinde.

Behalve als ik op je ben gesprongen. Niet voor de seks, dat doe ik niet bij mannen. En ook als het een blinde vrouw is, zou het niet het juiste moment zijn. Later, als dank misschien, maar niet op het spoor. Ik spring boven op je omdat je dan blijft leven. De draden onder de trein raken me misschien nét, maar ik heb een heel dikke jas, volgens het labeltje zit er dons in. Het is een waterafstotende jas.

Mensen staan te huilen op het perron als ze zien hoe de trein over ons heen dendert. Maar wanneer hij wegrijdt, verschijnen blinde en ik weer. Dan juichen ze.

Op het perron houd ik blinde in mijn armen. ‘Rustig maar. Alles komt goed,’ fluister ik in zijn oor. De politie komt en een ambulancemedewerker. Ik raad hen aan dat ze hem meenemen voor controle, omdat hij zo geschrokken is en waarschijnlijk ook in zijn broek heeft gepist. Ikzelf hoef geen medische hulp, nee hoor, bedankt. Maar de vrouw van de ambulance kijkt me bezorgd aan en wijst op mijn rug. Er kleeft bloed in het waterafstotende dons omdat mijn rug is opengehaald door de leidingen onder de trein, en dan moet ik mee naar het ziekenhuis en gaat ze voor me zorgen, wekenlang. Dan worden we verliefd en als ik weer gezond ben, gaan we trouwen.

Maar de blinde man maakt geen aanstalten op het spoor te vallen. Hij leunt nonchalant tegen de muur, z'n hoofd een beetje omhoog, alsof hij naar het plafond kijkt. De wind wordt sterker. Vanuit de

[p. 47]

tunnel komt het licht van de lampen en de metro stoomt het station binnen. De trein remt, de deuren gaan open, ‘mind the gap’, honderden mensen stappen uit. Blinde tast met zijn wit-rood-witte stok de grond af, richting coupé, en stapt probleemloos in. Hij gaat niet eens zitten op het stoeltje voor zielige mensen.

‘Ik had je kunnen redden, blinde klootzak,’ fluister ik zo zachtjes dat het mijn hoofd niet uit komt.

Maar hij is al weg, de metro is alweer weg.

Als ik helemaal alleen in de hoek van het perron sta dan wil ik de mensen graag neuken. Ik wil ze redden of neuken en als dat niet kan, wil ik ze doden. Ik doe het niet. Natuurlijk doe ik dat niet maar het zijn klotemensen met hun kutbanen en kuthuizen en kutklote-kutrelaties. Ik maak dan vuisten met mijn nagels in mijn handpalm. Ik druk heel hard en houd mijn ogen dicht. Het doet pijn en soms bloedt het en dan wordt het weer rustig in mijn hoofd.

Er komen altijd nieuwe mensen om te redden of te neuken. Wanneer ze instappen zijn ze even heel dichtbij. Ik ruik ze. Zweet, parfum, deodorant, alcohol, hond, kots, aftershave, shampoo, leer, frituur en natte grond. Iedereen ruikt wel naar één ervan. Soms botsen ze tegen me op, of raken onze jassen elkaar.

‘Hé, jij neemt ook elke dag deze metro, toch?’

‘Yep.’

‘Wat leuk je eens te spreken. Heb je de voetbalwedstrijd gisteren gezien?’

‘Ja, dat was spannend!’

‘Zeker. Hoe heet je eigenlijk?’

‘Barry.’

‘Barry, ik zie je zo vaak, heb je zin om vanavond bij mij thuis voetbal te komen kijken? Mijn vrouw maakt lam. Hou je van lam?’

Hmmm, lam.

's Avonds bel ik aan, met een grote fles wijn in mijn hand. In hun huiskamer staat een witte bank op een rood tapijt en een stereo waar pianomuziek uit klinkt. Tijdens het eten en de wedstrijd maak ik de juiste grapjes, niet over seks of over hoe gek het eten eruitziet, maar

[p. 48]

over het nieuws en de televisie. Ik eet met mes en vork en drink rustig en zeg dat het eten werkelijk verrukkelijk was. Na afloop ga ik naar boven en neuk met de vrouw.

De beste manier om niet boos te worden als ze zonder mij weggaan, is meerijden met de metro. Ik zit dan op de bank, met de andere mensen, terwijl de metro rammelt en de wind door de open raampjes giert. De wind uit de tunnel is donker en ruikt een beetje naar olie, stof en muizen. Als er oude mensen binnenkomen, sta ik voor ze op. Ze kijken me aan en lachen even en dan wordt het warm in mijn buik. Misschien kan ik met ze mee naar huis en voor ze zorgen. Als ze dan eenmaal dood zijn, krijg ik hun geld en trouw ik met hun dochters. Ik zou dat graag doen, trouwen met hun dochters. Met een vrouw die houdt van stof en muizen. Ik zoek het perron af naar ze.

Er zit er een verderop, op een bankje. Alleen. Ze zat er net nog niet, toen met die blinde. Ze heeft een grote, rode tas op de grond staan tussen haar voeten. In haar donkerblauwe spijkerbroek zitten een beetje dikke benen. Mama houdt van dikke meisjes. Het betekent dat ze goed kunnen koken en goed kunnen eten. Ik kan haar aan mama voorstellen, dan kunnen we met zijn drieën kletsen en taart eten. Mama praat niet veel meer de laatste jaren. Alleen maar kleine woordjes. ‘O Barry,’ zegt ze. En ‘Ach jongen.’

Ik denk dat het een studente is, of een verpleegster. Of iemand die met kleine knaagdieren werkt. Ze heet vast Jessica. Ik wil graag een vriendin die zo heet.

We kunnen samen op vakantie. Naar Griekenland. Dan bescherm ik je tegen jongemannen die naar je fluiten. Je giechelt terwijl ik vis bestel.

Als ze met kleine knaagdieren werkt kunnen we daar samen over praten. Er leven veel meer muizen in de ondergrondse dan wij weten. Dat is omdat ze het geheim houden, ze rennen weg als wij komen, maar ze hebben vrienden en familie in de tunnels. Soms lopen ze over het perron. De muizen komen daar meestal wel mee weg,

[p. 49]

de ratten niet. Mensen schreeuwen naar ze en maken rare geluiden. ‘Een rat!’ gillen ze dan. Van alle woorden die je kunt gebruiken, gebruiken die sukkels altijd dezelfde. Als ratten mensentaal zouden spreken, dan zouden ze alleen maar ‘een rat’ kunnen zeggen. Dat is het enige wat ze ooit van ons horen. Misschien betekent hun gepiep wel gewoon ‘een mens’.

Mijn buik is dik en mijn kleren zijn oud, maar je ouders zien in je ogen dat ik je gelukkig maak. Na een tijdje gaat je vader me ‘zoon’ noemen en mag mama bij ze in huis komen wonen.

Ze zit daar maar en staart naar het grote reclamebord tegen de muur, boven de rails. E-Harmony Datingsite. Mijn hand gaat vanzelf naar mijn broekzak. De kaart zit er nog. Ik trek hem tevoorschijn en vouw hem open. Mijn handen plakken aan het papier. Binnen vier minuten moet ze me aankijken en zien dat ik de ware ben, daarna komt de volgende trein. Ze heeft een pony die bijna voor haar ogen valt. Blauw haar. Dat vind ik niet erg. Rare meisjes houden vaak van kleine knaagdieren.

Ze is heel dichtbij nu. Ik ga zitten op de stoel naast haar. De hand met de kaart trilt een beetje, ik houd hem voor me uit, zodat ze hem kan zien.

‘Sorry,’ zeg ik.

Ze draait haar gezicht naar me toe, verstoord, maar als ze de kaart ziet, wordt ze aardig, zo gaat het altijd. Ze glimlacht. Mijn knie raakt even die van haar, ik voel de warmte van haar been door mijn broek heen. Ik houd de kaart boven haar schoot, precies boven haar schoot, en leun een beetje naar haar toe. Het bonzen van mijn hart zit nu ook achter mijn ogen. Ik kuch om te merken of er nog geluid uit mijn keel komt. Ze kijkt op en ik kijk terug.

‘Weet je hoe ik naar Cockfosters kan komen?’

Mijn stem wordt schor aan het eind van de vraag, te veel lucht.

‘Cockfosters?’ zegt ze en ik voel het tussen mijn benen. Haar stem is zacht en vrolijk en vol oprechte interesse. Ik kan haar adem een beetje ruiken. Pepermunt en verkoudheid.

[p. 50]

‘Ja, Cockfosters,’ zeg ik, en ik knik. Ze schuift een stukje heen en weer in haar stoel en leunt naar voren om de kaart te kunnen zien. Mijn knie raakt haar knie nog nadrukkelijker en ik moet mijn tanden op elkaar houden, zodat mijn tong niet naar buiten komt.

‘Ik wist het vanaf het eerste moment dat ik je zag,’ zeg je op onze huwelijksdag. ‘Ik ben zo blij dat je op me afstapte. Zo blij.’

En dan neuken we.

‘Het is de andere kant op, makker,’ zegt een diepe stem. Hij komt van een lange, donkere man die naast ons bankje blijkt te staan. Hij heeft een baardje en een piercing door zijn lip en hij wijst op mijn kaart. Ik heb hem nooit eerder gezien. Ziet hij niet wat hier aan de hand is? Wat er opbloeit? Ik negeer hem, maar hij blijft praten.

‘Je moet de Piccadilly Line hebben, dit is de Northern Line, die gaat de verkeerde kant op. Het is de eindhalte van de andere lijn.’

Ik houd mijn adem in en staar naar Jessica. Ze kijkt naar haar voeten, terug in haar eigen wereld. Mijn maag draait zich om en ik klem mijn kaken op elkaar. Het is allemaal voorbij. Ik hoor het in de tunnel rommelen. Over twintig seconden komt de trein aan. Er branden tranen in mijn ogen.

‘Cockfosters?’ probeer ik nog één keer. Maar ze staart naar haar tas.

‘Het is de andere kant op,’ zegt ze zachtjes en beleefd.

De trein stopt, ze staat op, omklemt haar tas met beide handen. Ze kijkt niet eens meer om, ze stapt gewoon in en verdwijnt. Hij niet. De klootzak wijst met zijn vinger naar de andere kant van de tunnel.

‘Andere kant op!’ zegt ie door de sluitende deur heen.

Ik druk mijn nagels in mijn handpalmen en neem de roltrap naar boven en naar beneden. En nog een keer. Met mijn ogen dicht en mijn bloedende vuisten in de zakken van mijn waterafstotende jas.