De Revisor. Jaarboek voor nieuwe literatuur 1

[p. 157]

Iris Drenth
Gedichten

Ik kan niet bewijzen dat jij hebt bestaan
noch dat ik je achterliet in het raam

boven de straat die me wegvoerde.
Je riep dat ik altijd terugkomen kon,

maar ik kan het niet, zoals jij het
niet kan, zoals de platte vos

op het asfalt niet naar

de overkant komt.

[p. 158]

 

Ze trekt lijnen in haar hoofd en rond de randen

 

van het tafelblad om de wereld te definiëren.

 

 

 

Voorzichtig zoekend tast ze af en schept hierna

 

met vaste hand haar kleine universa van samenhang.

 

 

 

Maar op mij komen de dingen als dieren af. Olifanten

 

van betekenis dreunen door het woud, een leeuw

 

 

 

komt op mij afgerend en ik weet niet meer of ik

 

moet vluchten of mij moet oprollen als een bal,

 

 

 

alsof ik dood ben.

 

 

 

Iets in mij zegt dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt

 

als ik liggend in foetushouding aan mijn oor knagen hoor.

[p. 159]

Victim of geography (Billy Bragg)

Zit jij daar, valt een vrucht van de boom

rijp, terwijl het hier vriest en het landschap
niet om aan te zien is. Zo wit, ik was

vergeten hoe wit wit kan zijn. Kon ik

bedenken waar jij aan dacht, in het park of
aan tafel, wist ik je blonde haar waarvan ik

de kleur allang niet meer ken omlijst
door olijfbomen, of palmbomen, of

wat voor bomen dan ook,

miste ik je.

[p. 160]

 

Het voortdurend heden ligt ingebed in

 

sneeuw en jachtvelden, een ijspegel

 

 

 

breekt het licht in tweeën. Gaan wij

 

een kleine ijstijd tegemoet? Ik zag je hand

 

 

 

nog naar je lippen gaan, weer in je schoot

 

vallen, je ogen zich sluiten, vermoeid.

 

 

 

Op dagen als deze zou je willen dat je

 

geen ijsbeer was die wegdrijft

 

op zijn schots,

 

 

 

geen sneeuwkonijn dat vechtend

 

verdwijnt tegen zijn eigen

 

achtergrond,

 

 

 

maar een beker vol voorjaar, de zon

 

een gretige mond.