De Revisor. Jaarboek voor nieuwe literatuur 1

[p. 116]

Anne Vegter
Ook als

I

Ook als je mijn geloofwaardigheid test en ik zeg het omgekeerde is even waar
wanneer je een slachtdiertje afvinkt, it's screaming, wil ik hoe je je inhoudt.

Ook als je de kracht van je kunnen boven een wet voor liefde stelt en ik ben die die
je maaksel neemt opdat hetzelfde in mijn handen uitgroeit, wil ik hoe je je inhoudt.

Ook als je je tot me verplicht en het nietsontziende nog eens voortbrengt en je zegt
aan jou bederft niet wat liefde tot een product maakt, wil ik hoe je je inhoudt.

Ook als je je onderwerpt aan mijn schaamte en ik ren van je weg door een landschap
‘uit dit oord zal niemand een kaartje verwachten’, wil ik hoe je me hoort.

[p. 117]

II

Ook als ik het ontzagwekkende volgens jou niet begrijp en mijn mond imiteert het
geluid van brekende steen niet precies genoeg, te fijn, verschrikt, nieuw, neuk je me.

Ook als ik in bed naar stemmen op straat luister en iemand zal haar ‘oortjes dichten
als je nu weer’ en ik denk of ze dapper is omdat ze zachte antwoorden geeft, neuk je me.

Ook als ik de veranderlijke betekenis van de letter l niet herken (leidmotief, leek,
langparkeerder) en ik zeg lala op je salvo en of liefste het is de l maar, neuk je me.

Ook als ik mijn jobsklacht laat en jij kijkt op vanaf je molshoop met de onzekere blik
van ‘wie kan die stratenmeeslepende moddervloed dan keren’, neuk je me.

Ook als iemand in me opstaat en jouw zinnen van ons procrustesbed licht en je ‘genot
heelt maar niet wat heel was heelt’ enzo stamelt, neuk je me ook als ik die ben.

[p. 118]

III

Ook als haar schacht krimpt en tembaarheid ontsnapt haar rode lassen, wakkert ze
vuur aan dat het stelsel doorwarmt en haar brille ontstolt tot ja! optimisme, stokt ze.

Ook als haar XL-Geluksmaatje boven de grond komt ‘als een dode kompel’ (eerst tel ik
mijn vrouwen, daarna mijn dagen) weet ze weer de kleine methoden van zijn handen.

Ook als haar dit gebeurt en het oor scheurt jammer als papier van het hoofd tremt ze
het optimisme als stuiterballen all over haar assen en verovert ze hoe ze ademt.

[p. 119]

IV

Ook als je wakker wordt boven een sterfgebied en je gespt kinderen vast als gordels: laat mij
eens door een raam kijken of het daar erg is, zie je er niets van want het is een diepteoorlog.

Ook als een doelwit vanaf de grond toch naar je zwaait en je verlangt naar bleke sterren
op zo'n voorhoofdje, taxie je over het oefenveldje van je grimassen en je speelt elk karakter.

Ook als je naakt naar de kinderen loopt en guilty zegt guilty dat woord kennen jullie toch dat je
niets gedaan hebt maar bekent en je geeft je huid, reep na reep, want het is een diepteoorlog.