De Revisor. Jaargang 36

[p. 64]

Peter Theunynck
Oostende, Kursaal

De kleine dikke jongen vult zijn skelter,
trapkracht drijft hem aan. Hij kijkt
naar mam die achter een espresso

op een man wacht en hij wil zo graag
dat zij alleen hem en zijn skelter
ziet die van de Kursaalhelling raast.

Hij roept van heb je me gezien en zij
zit achter haar espresso oog te hebben
voor de man die afgeborsteld van

de Kursaalhelling komt in zomerpak.
Hij zwaait en lacht, een ruiker
in de hand. De kleine dikke jongen

met zijn dikke rode hoofd wenkt
naar zijn mam van heb je me
gezien en hijgt en proest en lacht.

Ze zwaait en kijkt en lijkt wel
blij en hij maar gaan en duwen dat
die kleine dikke beentjes in die skelter

doen en razen doen de tegels door
die kleine, dikke opgeblazen bandjes
en hij lacht en mam lacht en de man

lacht ook. De jongen heeft geen oog
voor de passanten, ziet alleen
de snelheid van zijn skelter en zijn

[p. 65]

 

mam die achter haar espresso

 

krimpt wanneer de tuil de lucht

 

doorklieft. De aangereden man

 

 

 

in het te strakke pak de jongen

 

uit de skelter trekt en onder handen

 

neemt onder de ogen van zijn mam

 

 

 

die achter haar espresso is verdampt

 

en van gods hand geslagen deze god

 

aanroept. De man in de te strakke

 

 

 

blik de jongen slaat als zeezand uit

 

zijn pak en raapt zich bij elkaar en

 

gaat op de espresso af, espresso

 

 

 

waar geen vrouw meer achter zit.

 

Vanaf het terras ziet hij een moeder

 

die zich buigt en huilt over een jongen

 

 

 

als een dikke vis die op het droge is.

 

De platte ruiker onder de te dikke wielen

 

van de skelter heeft geen man meer vast.

 

 

 

De zee die alles ziet, legt onbewogen in haar

 

onbeschrijfelijkste blauw de man, de vrouw,

 

de jongen en de ruiker vast. De kelner

 

 

 

vindt het geld van de espresso niet,

 

een meeuw krijst als een baby en de zon

 

gaat kopje-onder in het eindeloze licht.