De Revisor. Jaargang 35

[p. 67]

Saskia de Coster
No one lives here anymore

‘aan de kant, de granaten landen,’
roepen de stuntmannen.
De scene is heel leeg, plotsklaps,
zien de stuntmannen,
En zwart als deze gedrukte woorden.
De held is uit zijn laatste voeg gebarsten.

Papa vertelt de volgende dag
dat men zijn jongen als kind met niets kon plezieren
dat de jongen met alles vrede had.
Een appel in zijn boekentas
werd op de schoolbus een banaan, onderweg naar de turnles een geweer.
's Avonds kwam hij
in een legertank naar huis gerold.

Terwijl zijn broers nachtclubs en meisjes vulden
bleef hij als een weeskind mokken.
Onthouding vulde de dagen als worsten.
Hij lag op de grond, hij at glas, hij tilde bakstenen.
Er viel gruis in zijn ogen.
Zijn lichaam werd een kathedraal.
De muren barstten, rijhuizen wankelden,
zijn haar zat vol schilfers roze verf.

Er hing een stilte die alsmaar steeg en
plotseling over de rand zou klotsen.
In stilte staat de tijd zo bloot en open.
Men kon niet uitsluiten dat een verkrachter binnenglipte
net uit zijn winterslaap ontwaakt en hongerig.
In harde tijden grijpen verkrachters poppen.

[p. 68]

 

De jongen knipte zijn droompopje uit.

 

Zijn schaar volgde de contouren van een modeblad.

 

Zij was een klein serpent,

 

een lange sliert papier, niets meer en niets minder.

 

Hij had haar op aarde gezet

 

om iedereen bij te brengen

 

dat liefde gezonde verbeelding vraagt.

 

 

 

Zij viel uit zijn armen en de stilte brak.

 

Een week later vond hij haar achter de wasmachine.

 

Hij zag olie op haar oogleden.

 

Zij zag uit zijn broekzak

 

een prop verdriet puilen.

 

 

 

Het scheurtje tussen haar benen was niet gekrompen of opengereten.

 

Iedereen die watdanook wilde proberen, zou zich flink bezeren

 

mompelde hij.

 

Hij streelde haar haren. Dat had geen zin. Hij vouwde haar open en snoot.

 

 

 

In het vage licht leken zijn ogen scheel en verlaten

 

alsof hij nadacht

 

over de nieuwe wereld binnen in haar

 

terwijl hij zich bezeerde.

 

 

 

Wie raadt het. Nu was hij een soort superman. Zo iemand die

 

Een kamer binnenwandelt

 

En de aanblik van de kamer voor eeuwig en drie dagen verandert.